Eigenlijk maakt saxofonist Marc Mommaas natuurlijk veel te weinig platen. Want als hij er dan weer één maakt is dat gelijk een jazzhoogtepunt in een jaar. The Impressionist, zijn nieuwste album, is zijn allermooiste tot nu toe.

Het was de pandemie die Mommaas, een Nederlandse, maar al decennia lang in New York, in het hart van de jazz, wonende muzikant, die hem aan het schrijven kreeg. Het idee om de muzikale schatkist van de Franse componist Gabriel Fauré (1845-1924) te openen en vanuit die inspiratie zelf muziek te gaan schrijven. Hij had er in totaal drie maanden voor nodig om in alle rust de stukken te schrijven die nu op The Impressionist staan.

Opgegroeid met een moeder die verzot op klassieke muziek was en een vader, een kunstenaar die jazz adoreerde, koos Mommaas als muzikant voor de vrijheid van de jazz. En wijdde daar vervolgens zijn leven aan. Met de plotse reflecties die de pandemie teweeg brachten en de veranderende klanken die de grote stad met zich meebracht, bleek echter juist de klassieke muziek de inspirator.

Tijdens het schrijven had hij gelijk door met welke groep muzikanten en welke instrumenten hij wilde werken. Geen drums bijvoorbeeld. Hij vond in de geweldige gitarist Nate Radley, pianist Gary Versace en contrabassist Jay Anderson zijn ideale band. Muzikanten waar hij al vaker mee had samengespeeld maar nog nooit binnen één band.

The Impressionist laat een componist en muzikant op de toppen van zijn kunnen horen. Wat een weldaad om deze composities te horen: de rijke melodieën, het voortreffelijke spel en de ingenieuze arrangementen die Mommaas in acht fascinerende tijdloze composities verpakt heeft raken en intrigeren.

De chemie tussen de muzikanten, de uitdagingen die ze elkaar aanreiken en het sublieme samenspel maken dat ze alles uit de composities halen. Een absolute lust voor het oor die met het ruim 10 minuten durende Nostalgia, de albumopener direct het hart raakt en daar tot albumafsluiter Moving On niet vandaan komt.

Mommaas heeft schitterende stukken geschreven met tijdloze melodielijnen die door de vier muzikanten in een zo losse en vrije sfeer worden gespeeld dat je vergeet hoe goed deze muzikanten zijn en je volledig wordt meegenomen in het muzikale verhaal. Dit is absolute jazzrijkdom.

En hoe goed Ratley, Versace en Anderson wel niet spelen (en dat is echt topklasse), zo nog beter is Mommaas. Zijn spel is technisch begaafd, zijn beleving zo intens als je maar heel weinig hoort. Echt elke noot die hij speelt raakt. Ver van zijn geboorteland heeft Mommaas zijn spel, op geheel eigengereide manier, verfijnd en verrijkt en is hij uitgegroeid tot één van de bepalende tenor- en sopraansaxofonisten van de jazz.

Geïnspireerd door Fauré bereikt Mommaas op The Impressionist nieuwe hoogten die het allerbeste uit de jazz halen. Hoewel de composities juist door het weglaten van percussie in een merendeels ingetogen sfeer hebben is dwarsheid in spel niet uitgesloten. Hoor toch eens hoe de muzikanten, met Mommaas in de hoofdrol, in No More en Free Above All alle vrijheid pakken en een fascinerende dimensie vinden.

The Impressionist van Marc Mommaas is naast die fantastische Amaryllis & Belladonna dubbelaar van Mary Halvorson en Fergus McCreadie’s magistrale Forest Floor, hét jazzalbum dat je dit jaar blind kan aanschaffen. Zoveel schoonheid in jazz hoor je veel te weinig. Een album om nooit genoeg van te krijgen.