Een boxset van al je albums samenstellen, daar allemaal extra onuitgebrachte opnamen aan toevoegen en deze uitbrengen dat kun je met recht een coronajaar goed ingevuld noemen. Venus, Cupid, Folly and Time – Thirty Years of the Divine Comedy biedt alles wat de band uitbracht en veel, veel meer en mag daarmee gerust de heruitgave van het jaar 2020 genoemd worden. Dit is het tweede deel van een interview met The Divine Comedy voorman Neil Hannon. Deel 1 verscheen vorige week. Het tweede gedeelte sluit aan bij de vraag wat de boxset voor hem betekende.

‘Met het uitbrengen van Venus, Cupid, Folly and Time is mijn muzikale geest sowieso weer optimaal geprikkeld geraakt. Het is een vreemde aangelegenheid helemaal terug in de tijd te gaan en alle opnamen terug te luisteren. Daarmee je eigen carrière in de muziek in perspectief te kunnen zetten. Het gaf optimale inspiratie en heel veel uitgangspunten voor nieuwe songs en albums. De boxset was iets wat ik al heel lang wilde doen, maar zeker niet als een afsluiting van een periode. Juist alles, vrij van de druk van platenlabels, uitzoeken voelde als een grote vrijheid. Ik ben nog steeds heel blij dat ik na het uitbrengen van Victory Of The Comic Muse besloot Parlophone te verlaten, omdat ik geen enthousiasme over mijn muziek meer voelde daar. Op eigen kracht werken betekende heel veel extra werk en veel geld investeren, maar het plezier wat het tegelijk gaf zo’n voldaan gevoel dat ik het al snel het allerbeste vond wat ik ooit gedaan heb’.

‘Ik ben over de laatste jaren wat enthousiaster over het internet en de streamingmogelijkheden geworden kan ik je zeggen’, vertelt Hannon verder. ‘Niet zozeer over het geld dat ik er als artiest mee kan verdienen, dan blijft verdomd weinig alhoewel ik nu ik alles via mijn eigen label uitbreng en er niemand meer tussen zit, dat natuurlijk wel veel beter is geworden, maar vooral omdat ik nu zelf ook veel meer muziek kan terug luisteren. Want voor mij is het niet zozeer nieuwe dingen ontdekken als wel albums die ik ooit gemist heb. Nadat we elkaar de vorige keer spraken ben ik gelijk op zoek gegaan naar die georkestreerde Joni Mitchell opnamen waar je het over had. En je hebt helemaal gelijk; die arrangementen zijn echt belachelijk mooi. Net als haar stem op die albums trouwens. Het is een ongelooflijke ontdekking. Ik vond haar altijd al geweldig en met alle tijden en haar stemverandering van hoog naar rokerig laag blijft ze al net zo bijzonder’.

‘Ik ben een echte Europeaan. Ik denk Europees en mijn publiek zit ook juist daar. Daar komt ook nog bij dat ik geboren in Enniskillen, Noord-Ierland, al heel lang in Dublin woon en me erg bewust ben dat dat dus Europa is. Met het oog op de aanstaande Brexit, waar ik niet bepaald naar uit zie, voelde de republiek Ierland een stuk beter. Het zal straks flink zoeken worden hoe we dat met de band gaan doen want daarvan woont bijna iedereen in Londen’.

We krijgen het ook nog over Amerika en de mogelijkheden en of de muziek van The Divine Comedy daar ook aansluiting vindt. ‘Eigenlijk ben ik nooit naar Amerika gegaan met de band. Ten eerste omdat het met een band erg kostbaar is, ten tweede omdat we nooit echt heel veel platen daar verkochten en het dus moeilijk was optredens te krijgen die wat zouden opleveren. Misschien zijn we wel ‘too British’. Daarnaast gaf Trump mij nog een heel goede reden er de laatste jaren al helemaal niet heen te gaan ook (lacht). Maar een andere heel belangrijke reden is dat ik eigenlijk helemaal niet van reizen houd en Amerika veel te ver weg voelt. Ik ben blij dat Europa mijn terrein is en ik kan niet wachten tot ik er weer doorheen kan gaan trekken om optredens te geven’.