Het eerste album van het Ierse The Divine Comedy, verschenen in mei 1990, is eigenlijk meer een EP met maar 7 songs en een speeltijd van ruim 26 minuten. Een album ook dat Neil Hannon eigenlijk al snel wilde vergeten toen hij als songschrijver zijn eigen stijl voor de band gevonden had. Toch is Fanfare For The Comic Muse een spannende eersteling.

Het was ook de eerste bezetting van de band uit Enniskillen, Noord-Ierland met natuurlijk songschrijver Neil Hannon op zang en gitaar en daarnaast John McCullagh op bas en achtergrondzang en Kevin Traynor op drums.

Vanaf albumopener Ignorance is Bliss horen we een band die, net al zovele tijdsgenoten, vol geïnspireerd is door de coole Amerikaanse gitaarschool van de midden en late jaren tachtig, met R.E.M. als de meest voor de hand liggende referentie. Fijn rammelende, melodieuze en energieke gitaarpartijen met steady baslijnen en lekker los klinkend krachtig drumwerk. Een heel mooie albumopener trouwens.

Fanfare For The Comic Muse is dan wel flink anders als dat we The Divine Comedy later leerden kennen, een band vol meesterlijke pop grandeur, dus begrijpelijk dat Hannon hun debuut een tijd lang geen aandacht wilde geven, maar deze 7 tracks tellende plaat is wel degelijk een mooie eerste kennismaking.

Natuurlijk is daar de uit duizenden herkenbare stem van Hannon die zich al prominent in het gehoor nestelt en het fijne gitaarwerk dat hij al in zich heeft, maar daarnaast zijn het ook al die onvoorspelbare melodievoeringen die hij in zijn songs stopt. Luister toch eens hoe fraai songs als Indian Rain, Bleak Landscape en Logic vs Emotion wel niet zijn, hoe ingenieus ook. De perfecte voorbode van wat later zal gaan komen. Net zo fijn is de postpunkenergie die het trio muzikanten in een song als Tailspin (‘I hate unhappy endings’…) stopt.

Het is best begrijpelijk dat Hannon, en platenlabel Setanta, Fanfare For The Comic Muse een tijd lang uit de aandacht hebben gehouden. De productie, van Sean O’Neal, is nogal mat en vangt lang niet de sound die het trio had kunnen hebben. Tegelijk zijn niet alle song even sterk en lag er een bepaalde beperking op instrumentbeheersing zoals Hannon later vertelde.

Dat Hannon een rijker geluid voor ogen had werd op de op Fanfare For The Comic Muse volgende EP’s Timewatch en Europop (verschenen einde 1991/begin 1992 en samen gevoegd bijna net zo lang als het debuut) al duidelijk en op het in 1993 verschijnende Liberation, hun officiële tweede album al helemaal.

NB. Music For The Comic Muse maakt onderdeel uit van de uitgebreide boxset Cupid, Folly and Time – Thirty Years of Divine Comedy. Het album is onderdeel van de dubbeldikke Juveneilia CD.