Na het maken van en toeren op Victory For The Comic Muse (2006) en het verlaten van platenlabel Parlophone (hij voelde geen chemie meer) dook Neil Hannon samen met Thomas Walsh, van de band Pugwash, de studio in als The Duckworth Lewis Method om daar met het ultieme, gelijknamige, cricketalbum uit te komen. Zodra het album uitkwam zetten de mannen de band op een verrassende hiatus.

Ondertussen startte Hannon, om toekomstig gehannes met platenlabels te voorkomen, zijn eigen Divine Comedy Records. Het label debuteerde met Bang Goes The Knighthood, het eerste The Divine Comedy album in vier jaar en een album dat handig voortgaat op waar Victory For The Comic Muse eindigde. Het is een fijne collectie typische Hannon songs met veel diversiteit binnen een breed muzikaal spectrum. Met, net als op Victory For The Comic Muse, in sommige songs erg mooie arrangementen van Andrew Skeet.

Het onderhand alweer tiende album van de band liet het geweldige single At The Indie Disco aan het album vooraf gaan. Zo’n typische Hannon song met een fijne arrangeertwist waardoor het net geen indie is maar ook juist weer wel. Geweldige tekst ook weer: ‘We’ve got a table in the corner that is always ours. Next to the poster of Morrissey with a bunch of flowers. We drink and talk ’bout stupid stuff. Then hit the floor for Tainted Love’.

Bang Goes The Knighthood is een schatkist aan songs. Juist ook omdat Hannon zijn volledige arsenaal aan invloeden en sferen opentrekt. De samenhang van het meesterwerk Absent Friends mag dan ontbreken, als je een album al begint met zo’n meesterstuk als het rijk gearrangeerde Down In The Street Below zit je al luisteraar gelijk op de punt van je stoel om niets te missen van wat Hannon nu weer voor je in petto heeft.

De recessie komt voorbij in het hilarische The Complete Banker, de mogelijkheid om op één been te kunnen staan in het hilarische Can You Stand Upon One Leg (‘Can you stand on one leg, it’s harder than you think) en het wel heel erg fraaie, samen met Cathy Davey gezongen, Island Life als een eerbetoon aan het ideale leven. Ook het geweldig gezongen (Hannon blijft als zanger ook maar doorgroeien) en erg fraai met strijkers gearrangeerde Have You Ever Been in Love, de rijk geschakeerde titeltrack en het heerlijke Assume The Perpendicular overtuigen volop.

The Lost Art Of Conversation (wie komt er nu op zo’n titel?) is al net overweldigend goed. Als geniaal songschrijver laat hij zich horen op het wonderschone When A Man Cries, een song op Scott Walker in zijn jonge jaren leest geschreven en uitgevoerd. Compleet met een hartbrekend mooi arrangement en wederom fantastisch gezongen. I Like is de wel heel aanstekelijke uptempo albumafsluiter.

Bang Goes The Knighthood is een geweldig ’back to great form’ en gevarieerd album met sterke songs dat The Divine Comedy weer volop in de schijnwerpers zet.

Bij het officiële album dat in 2010 werd uitgebracht zat een bonusalbum met negen livenummers opgenomen in 2008. De meeste songs worden door Hannon in het Frans gezongen en hij wisselt songs van Jacques Brel en Serge Gainsbourg af met eigen werk. Deze opnamen ontbreken op de nieuwe uitgave en op de extra disc die bij het album zit. Maar we krijgen er 19 heerlijke tracks voor in de plaats.

Een hilarische alternate version van Assume The Perpendicular met een volledig andere geweldige tekst (‘Hello everybody, it’s Neil again, Neal Neal, Orange Peel) tikt de extra disc af waarna het in demo al erg veelbelovende, maar nooit uitgebrachte, On The Barge volgt. Ook de nog heel anders klinkende demo versie van At The Indie Disco hadden we niet graag gemist.

Girl Overboard is wederom zo’n song die volledig af is en nooit een albumrelease heeft gekregen. Fijn aanstekelijke synthpop op z’n Hannons waarop wederom zijn liefde voor Billy McKenzie en The Associates vol in het licht komt. Een korte instrumentale demo-introductie van de titeltrack leidt de hilarische Kraftwerk pastiche Beside The Railway Tracks in. Meesterlijk gedaan!

Een door geweldig elektrisch gitaarwerk gedreven, meer uptempo, versie van Have You Ever Been In Love heeft een volledig andere vibe dan de versie die op het album verscheen. Ongelooflijk eigenlijk hoe anders deze klinkt. Oh Christina heeft een wel heel erg luchtige jaren tachtig flow. Dan liever die vreemde geluidscollages die Ya Sumeera en The Circular Firing Squad zijn.

Heel mooi is ook al de demoversie van albumopener Down In The Streets Below. Je ziet Neil zo in zijn studio zitten en de song in zijn eentje alles al meegeven. Wat een wonderlijk mooie song is het toch! De demo versie van Island Life is wederom puur Neil Hannon op gitaar en alle vocalen. Met Hannon alleen achter de piano klinkt ook de demo versie van When A Man Cries.

Wonderlijk ook dat het prachtige The Loneliest Man in the World nooit een albumrelease heeft gekregen. Typisch zo’n song die er op elk willekeurig Divine Comedy album al uitgesprongen had. Deze versie klinkt nog wat demo-achtig maar met vol arrangement kan ie zo een album op.

Ook het lekker stevige The Bitter End is er zo eentje. De songs klinkt ook al helemaal af. Demo 2 van At The Indie Disco vanuit de piano gespeeld klinkt ook weer heerlijk. Net als de heerlijke synthversie van Lost Art of Conversation die onder de titel What’s Wrong With You op de extra disc staat. Het instrumentale niemendalletje Wide Open Spaces, maar toch weer veel te leuk natuurlijk, en een heerlijke frisse alternate versie van I Like sluit de extra disc af.

De vinyluitgave van Bang Goes The Knighthood met de extra disc is, net als de versie in de boxset, voorbeeldig, precies zoals je een nieuwe versie van een album uit de catalogus moet uitbrengen. De 4 sterren die het album sowieso verdient krijgt er dus een halve bij vanwege de compleetheid van de uitgave.