Promenade ontstaat in een periode dat de 22-jarige Neil Hannon nogal op zichzelf leeft. Hij kan nog niet wijzen op een groot publiek en heeft naast de muziek geen werk of studie. Gelukkig hoeft hij voor zijn woning ‘in the middle of nowhere’ geen huur te betalen. Hannon besteedt in deze periode vooral veel tijd aan het kijken naar Franse films en het lezen van Penguin classics. Hij schrijft ideeën voor songs op, ideeën en gedachten die samen een soort manifest vormen. Uiteindelijk neemt Hannon met zeven muzikanten zijn tweede volwaardige elpee op. Het instrumentarium omvat onder meer viool, altviool, cello, hobo, althobo en sax. Voeg daarbij de grote rol voor piano en Hannons eloquente, vaak amusante teksten die wederom zijn culturele bagage prijsgeven, en het karakter van Promenade is geschetst.

Het vorige album Liberation was de plaat waarop The Divine Comedy zijn ware gestalte kreeg. Hannon gaat vanzelfsprekend op de ingeslagen weg verder. Opener Bath laat direct de strijkers horen die veelvuldig terug zullen keren op de plaat. Na een lang instrumentaal voorportaal beschrijft de song het baden van een vrouw in de ochtend. Een nieuwe dag begint: ‘She throws back her dormer windows / Morning light shows / Ophelia raised from her watery grave in a brave new world’. Hierna laat de kamerpop van Going Downhill Fast een verrassend mooi dramatisch koor horen; Hannon en band maken al snel duidelijk dat zij zichzelf weinig beperkingen wensen op te leggen.

Al het lezen van literatuur heeft ongetwijfeld mede geleid tot The Booklovers, een song waarop Hannon een fraaie lijst met tientallen auteurs uit binnen- en buitenland voordraagt, inclusief passende, vermakelijke quotes/soundbites. Het is verre van snobistisch, eigenlijk is de song een ideale tiplijst voor wie de wereldliteratuur van de twintigste eeuw beter wil leren kennen. Hierna brengt Hannon wederom een opvallend concreet thema op A Seafood Song. Binnen een tekst over het werken en leven op zee (en de gevaren ervan) volgt ook hier een opsomming, al zijn het hier geen schrijvers maar zeedieren als krab, kabeljauw, inktvis, sardine, wijting en walvis.  

Promenade is een muzikaal en tekstueel rijk en kleurrijk album: Geronimo laat een enorm weelderige piano horen. Op Don’t Look Down gaat Hannon in gesprek met God; hij verkiest een persoonlijk en vrij leven boven de beperkingen van godsdienst. Een ferme boer zet verderop A Drinking Song in gang: ‘We’ll drink ’til we start to see lovely pink elephants’. De liefde voor Frankrijk komt niet alleen naar voren in de hoes van de plaat (Hannon voor het Louvre) maar ook in de song When The Lights Go Out All Over Europe. Hannon is duidelijk een liefhebber van de klassieker À bout de souffle en met name Jean Seberg. De conclusie is dan ook: ‘I forget about old Hollywood / ‘Cos Doris Day could never make me cheer up quite the way those French girls always could’.

Neptune’s Daughter, is een (wederom) mooi gezongen parel, Hannon alleen met piano en strijkers en prachtige koren. Creatieve vrijheidsbeleving, die soms doet denken aan de latere XTC. Het thema water komt hier weer terug. Water lijkt voor de vrouwelijke personage(s) op Promenade te staan voor ontsnapping of zuivering. Weg van het prozaïsche leven op het droge. Een liefdevolle achtbaanrit staat centraal in Don’t Look Down, een song waar de gitaar zowaar een prominentere rol krijgt: ‘She tells me it’s alright / To open up my eyes / She holds onto my hand / And the clouds float by’.

The Summerhouse is een prachtige zoete en melancholieke trip down memory lane, terug naar de zomers uit de kindertijd. Hannons zang is weldadig warm. The Summerhouse zal zich tot het bekendste nummer van Promenade ontpoppen, wellicht samen met Tonight We Fly, de galopperende albumafsluiter vol stuwende, jachtige strijkers die de luisteraar meeneemt op een vlucht naar een passende finale, richting een droom die de aardse beslommeringen ontstijgt.

Neil Hannon zet met Promenade weer een mooie stap vooruit, na het al overtuigende Liberation. Het album is rijkgevuld en bevat gewoonweg te veel muzikale, literaire en cinematografische referenties om in een paar luisterbeurten te doorgronden. Promenade laat zich bovendien ook beluisteren als het mogelijke verhaal van twee geliefden die gesprekken voeren, eropuit trekken, herinneringen ophalen en drinken. Los hiervan is Promenade gewoonweg een enorm kleurrijk romantisch avontuur waar ieder zijn eigen draai aan kan geven.

Extra: de 2020 uitgave van het album geeft ook ruimte aan veelal onuitgebrachte songs en afwijkende versies van de bekende tracks. Op de extra disc en download van Promenade zijn dat maar liefst 20 extra tracks, inclusief een aantal thuisopnamen van songs die het album niet haalden: het veelbelovende Assume The Goldsmith zou je graag met een grote band of orkest zou horen, het barokke miniatuurtje Lost Prom Jam geeft extra sfeer, net als de zwierige music hall pianotrack Only For Tonight en A Woman Of The World, dat later in een moderner jasje op het album Casanova terechtkwam en dat ook bijna de tune van de tv-serie Father Ted was geworden.

De demo’s van de albumtracks laten de potentie van de songs al volledig horen, maar het is mooi je te realiseren hoeveel rijker ze allemaal geworden zijn. De early idea versie van The Summerhouse zit nog ver voor de demofase en is ronduit curieus, maar zeker vermakelijk; het klinkt als een stoffige opname uit lang vervlogen tijden. De strijker-versie van Talk Talks Life’s What You Make It is gedurfd maar zeker niet verkeerd.

Om deze reissue helemaal compleet te maken heeft Hannon drie live-tracks uit Parijs (1994) bijgesloten: heel toepasselijk zijn dat de lofzang op Franse cinema When The Lights Go Out All Over Europe en de meedeiner A Drinking Song, omlijst door enthousiast publiek. Ook The Summerhouse komt voorbij in een ingetogen, mooie versie. Op de Franse radio bracht Hannon in 1998 samen met Yann Tiersen een versie van Geronimo; het is een logische samenwerking die natuurlijk niet mocht ontbreken op deze fraaie reissue.