Het dertigjarig jubileum van Palomine, het klassieke debuutalbum van Bettie Serveert, wordt dit jaar extra luister bijgezet door de reissue van label Matador en concerten in Paradiso en TivoliVredenburg. Beide avonden waren ruim van tevoren uitverkocht. Eens te meer blijkt dat Bettie Serveert begin jaren negentig veel harten heeft gestolen.

Drie weken na het optreden in Amsterdam is vanavond Utrecht aan de beurt. De band had ongetwijfeld nog meer uitverkochte shows kunnen doen maar koos ervoor om het bij twee speciale concerten te houden. Het buitenland blijft dus verstoken van deze op voorhand memorabele avonden. Met een waslijst aan binnen- en buitenlandse concerten en elf albums in de bagage doet Bettie Serveert het de laatste jaren bewust rustiger aan.

Vanavond in Utrecht begint om kwart over acht een lang en spacey intro met onderwaterbeelden. We horen instrumentale klanken die lijken te zijn afgeleid van Given, een nummer van Bettie Serveert uit 2003, het jaar dat de band zijn vleugels muzikaal weer flink verder uitsloeg. Het zorgt, met de rook vanaf het podium, voor een bijzondere sfeer. De band neemt de avond over, de werkweek mag de kast in. De rook is overigens een constante vanavond. Flinke delen van de avond is de band in nevelen gehuld. Goed voor de atmosfeer, maar er lijkt totaal geen rem op te zitten tijdens het optreden.

‘Zijn we er allemaal klaar voor?’, vraagt Peter. De band start natuurlijk met het tijdloze Leg en direct valt weer op wat een mooi open, helder en karakteristiek gitaargeluid de band ook vanavond weer laat horen in de rustigere nummers. De emotie zit er direct in. Even wordt het donker en wordt het podium verlicht door een eenzaam lampje, langzaam bewegend boven de band.

Palomine, Kid’s Allright, Brain-Tag en Tom Boy volgen; de band speelt Palomine integraal en wat een fijne songs blijven het, ook al heb je ze al vele malen gehoord door de jaren heen. Het is mooi om Berend Dubbe weer voor een uur bij de band te hebben. Zijn gevarieerde stijl – vaak lichtvoetig en losjes, op gepaste momenten stevig klappend – laat de muziek lekker ademen en geeft haar weer die frisse, authentieke drive mee. Een song als Sundazed to the Core blijft mede hierdoor een bijzondere. De gitaarerupties en het vleugje folk/country maken het helemaal af.

De interactie van Peter, Carol en Herman met het enthousiaste publiek is natuurlijk extra amicaal vanavond. Het geeft de band vleugels. Under the Surface is een van de vele hoogtepunten, een dynamische topsong. Peter Vissers gitaarwerk komt hier in al zijn vurige diversiteit voorbij. Carol van Dyk noemt hem dan ook ‘ons gitaargodje’. Het blijft bijzonder hoe hij met een vaak lekker heftig geluid en de nodige pedalen toch altijd in dienst van de song speelt. Balentine blijkt vanavond een van dé meezingers, een track waarbij iedereen los kan gaan.

Nadat de band Palomine onberispelijk heeft gespeeld is het tijd voor de ‘Other Favorites’ en volgen met Ray Ray Rain en Co-Coward – met die fijne wah wah-achtige passage – nog puike singles uit de jaren met Berend Dubbe. Die mogen natuurlijk niet ontbreken. Als de nineties vanavond voorbij zijn neemt Dubbe afscheid van het publiek. De band gaat verder met Stephan van der Meijden op drums en Patrick van Herrikhuyzen op toetsen. Het tweede deel van de avond staat in het teken van de andere platen van Bettie Serveert. En dat zijn er heel wat. De band kan hier dan ook met gemak een uur voor uittrekken.

Het tempo gaat lekker omhoog met tracks van Damaged Good uit 2016: Brother in Loins blijft een aanstekelijke rocker natuurlijk en dat geldt nog meer voor Love Sick. Helaas is Peter te Bos er niet bij vanavond – want op vakantie – maar we krijgen allemaal de groeten van hem. The Pharmacy uit 2010, de periode dat Bettie Serveert muzikaal stevig uitdeelde, mag hier niet ontbreken natuurlijk.

Tegenover het stevige werk zet de band vervolgens tracks van het smaakvolle, meer beheerste album Private Suit. Een goed idee om deze plaat uit 2000 ook voorbij te laten komen. Zo krijgt de avond er mooie dimensies bij. Lover I Don’t Have to Love, de Bright Eyes cover van het album Attagirl, ontwikkelde zich tot een online hit in de afgelopen decennia. Het is niet meer dan logisch dat ook deze track een plek krijgt op de setlist. Ook Never Be Over uit 2016, destijds samen met Prof. Nomad & Co, bleek een (onverwachte) hit. Voor dit nummer, dat waarschijnlijk ook veel niet ingewijden van de band zullen kennen, neemt Carol voor de enige keer vanavond de akoestische gitaar ter hand.

Log 22, de ‘kunstacademieplaat’ van Bettie Serveert krijgt ook de ruimte. Bijvoorbeeld via White Dogs, een puike, lekker dreinende ‘Eastcoast’ gitaartrack waarbij Peter na de eerste minuten heerlijk los kan gaan. Hierna verdwijnt de band voor een halve minuut van het podium om terug te komen met de track waar de avond mee begon: het lekker triphoppende Given; diepe bas en dikke beats. Een geestverruimende groove om mee af te sluiten.

Zo krijgen we vanavond eigenlijk twee concerten voorgeschoteld: een unieke trip naar Palomine en de hieropvolgende jaren én een evenzo unieke dwarsdoorsnede van de periode 2000-2016, toen de storm rondom Bettie Serveert inmiddels flink geluwd was maar de band gestaag doorging met optreden en mooie songs opnemen. Bettie serveert vanavond twee hoofdgerechten: veel mooier kun je het niet hebben op één avond.

Kleurenfoto’s: Henning Schwan