Palomine, het legendarische debuutalbum van Bettie Serveert, is 30 jaar oud en krijgt dit jaar een welverdiende reissue. In het kader van de Revisionist History Series van Matador verschijnt de plaat op 23 juni van dit jaar op doorschijnend oranje vinyl, samen met de Brain-Tag 7-inch single die destijds ook bij de originele persing werd geleverd. Een mooie aanleiding voor een Bettie Serveert special dit voorjaar. Een special waarin alle albums van de groep, én voorloper De Artsen, een voor een zullen passeren.

Het tijdsbestek tussen Lamprey en Dust Bunnies is een lastige turbulente periode. Big Mouth Strikes Again. Met een grote mond regeer je de wereld. Het agressieve Geek bijt van zich af, en roept op om je mening niet te laten ondersneeuwen, overschreeuwen. Een aanklacht tegen een kleinere dominante groepering die het voor het zeggen heeft. Rudder benadrukt hoe lastig het is om een plekje binnen de Amerikaanse muziekscene te veroveren. Carol van Dyk visualiseert dagdromend in The Link de Verenigde Staten door buitenstaandersogen, die een poging ondernemen om zich aldaar te infiltreren. Dat er aan de andere kant van de wereld ook een aardverschuiving plaatsvindt, komt ze pas bij thuiskomst achter.

De Amerikaanse gitaarrock is over het hoogtepunt heen en vanuit Europa werken bands als Radiohead en dEUS aan een nieuw allesbepalend geluid. Opeens verschuift de aandacht in het muziekklimaat en Nederland wordt bijna totaal genegeerd. Claw Boys Claw brengt nog een laatste plaat uit, en zet zichzelf voor een langere periode op non-actief. Het Brinkman label wordt door het nieuwere Excelsior ingehaald. Alle aandacht gaat naar de veelzeggende namen als Caesar, Johan en Daryll-Ann uit. Bettie Serveert vecht voor een gevestigde plaats binnen het binnenlandse popcircuit, en dat ze in Amerika je nog steeds trouw blijven volgen heeft hier totaal geen waarde. De glorieuze tijd lijkt voorbij, daar veranderen zelfs twee indrukwekkende Pinkpop optredens niks aan. De indierock leeft dus weldegelijk, maar zoals vaak het geval is worden de grondleggers in een vergeten hoekje weggedrukt.

Brinkman en het Amerikaanse Matador geloven er nog steeds in, en zelfs als het door De Waaghals opgezette Brinkman zich weer volledig op de gelijknamige De Waaghals platenzaak filialen in Nijmegen en Arnhem richten, blijft Matador trouw aan Bettie Serveert. Sterker nog, ze investeren zoveel in de band, dat het zelfs mogelijk is om op de heilige Woodstock grond in de Bearsville Studio een plaat op te nemen. Producer Bryce Goggin werkt daar bijna gelijktijdig aan de afronding van de Lemonheads Car Button Cloth plaat. Een band die vrijwel in dezelfde situatie als Bettie Serveert verkeert, en waarbij het succesverhaal, mede door toedoen van de verslaving gevoelige onverschillige Evan Dando, zelfs definitief op de afgrond balanceert.

Zelf ben ik ook schuldig aan het feit dat Bettie Serveert gepasseerd wordt. Palomine en Lamprey kan ik wel dromen, maar Dust Bunnies ligt zoals de albumtitel al aangeeft als een grijze muis in de platenkast te versloffen. Onterecht eigenlijk, want ik kom tot de conclusie dat deze mij beter dan Lamprey bevalt. Waar ligt het dan aan? Verwacht ik meer van Lamprey, waardoor mijn aandacht aan het verslappen is? Raak ik al zo snel verzadigd en hunker ik naar vernieuwingsdrang? Gebeurt er in 1997 dus daadwerkelijk zoveel, zoals ik al eerder aangeef, waardoor er andere spelers opgesteld worden die een basisplek opeisen en gelijk scoren. Zit Bettie Serveert onterecht op de reservebank, en raken ze zelf ook dat overzicht kwijt? Er zijn in ieder geval meer vragen dan antwoorden, wat Bettie Serveert zeker niet ten goede komt.

Er wordt aan tribute concerten gedacht, door de Marlboro Flashback Tours blijven de zalen rijkelijk gevuld. Maar het voelt vreemd om met andermans werk aan de slag te gaan. De keuze voor Bettie Serveert ligt hierbij begrijpelijk bij het Velvet Underground werk. Niks op aan te merken, Bettie Serveert komt hier voortreffelijk mee weg. Jaren later doen ze nog iets soortgelijks met The Cure, maar dan net in een kleinere intiemere setting. Een bezieling die je hier overduidelijk op het manische Rudder single hoort. Toch is dit wel een domper, want eigenlijk moeten ze dan juist het materiaal van hun recent verschenen derde album Dust Bunnies aan de man brengen.

Als eerste wordt op 17 februari 1997 What Friends? uitgebracht, een smakelijk voorgerecht, maar uiteraard geen volledige maaltijd. Deze amuse ligt in de lijn van de Palomine single en is een heerlijk zoethoudertje voor de Dust Bunnies plaat, welke dus een maand later op 25 maart volgt. Ook die andere Fallen Foster single heeft veel raakvlakken met de doorbraakhit, met als enige verschil dat hierbij de tempoversnelling van de slagvaardige Berend Dubbe ontbreekt. Daar kunnen de emotionele diepgaande gitaarexplosies van Peter Visser weinig aan veranderen. De drummer verlangt blijkbaar al naar een nieuw avontuur, wat onbewust meespeelt. Om te voorkomen dat hij uitgeblust eindigt maakt hij een paar jaar later met het meer experimentele synthesizer gefreak van Bauer een geslaagde doorstart.

Aan het materiaal ligt het niet, maar dus wel aan de omliggende factoren. Ook het klein gehouden Co-Coward verschijnt op single, maar de overige tracks staan daar kwalitatief net zo krachtig tegenover. Het ingetogen Dust Bunnies titelstuk, de Story in a Nutshell punkrock, het retro sixties Heaven, de Sugar the Pill blues country psychedelica, de gedempte Carol van Dyk twijfel in het gitaarsprekende Fallen Foster, de druilerige Misery Galore zondagochtendbeleving waarbij een stormachtige regenval je vervolgens verder laat ontwaken. Het is allemaal weer even prachtig.

De verbitterde maatschappelijke verharding heeft zijn weerslag op de Bettie Serveert sound. Bettie Serveert speurt op het ruwere Dust Bunnies weldegelijk naar de verbreding. Het dromerige, rammelende studentikoze met een schattige do it yourself uitstraling zijn ze in deze overgangsfase bijna ontgroeid. Het gereserveerde van Carol van Dyk is vrijwel verdwenen. Ze presenteert zich feller, zwaarmoediger, maar wel met een openstaande realistische blik, alsof ze beseft dat het sociale klimaat steeds meer die egocentrische kant opgaat. Hiermee is Dust Bunnies een profetische soundtrack voor de volgende eeuw. Het is hoe dan ook de laatste Bettie Serveert plaat die in de jaren negentig verschijnt.