×

Recensie

Alternative

17 april 2023

Bettie Serveert

Bettie Serveert

Private Suit

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Palomine

Private Suit Bettie Serveert Alternative 4 Bettie Serveert – Private Suit Written in Music https://writteninmusic.com

Palomine, het legendarische debuutalbum van Bettie Serveert, is 30 jaar oud en krijgt dit jaar een welverdiende reissue. In het kader van de Revisionist History Series van Matador verschijnt de plaat op 23 juni van dit jaar op doorschijnend oranje vinyl, samen met de Brain-Tag 7-inch single die destijds ook bij de originele persing werd geleverd. Een mooie aanleiding voor een Bettie Serveert special dit voorjaar. Een special waarin alle albums van de groep, én voorloper De Artsen, een voor een zullen passeren.

Natuurlijk volgt Bettie Serveert de versnellende veranderingen in het muziekklimaat, en is getuige van het feit dat een schuchtere PJ Harvey tot een zelfverzekerde rockdiva uitgroeit. Producer John Parish laat iets dierlijks ontembaars in haar ontwaken en drijft de zangeres tot het uiterste van haar kunnen. Een sensuele, gevoelige, maar ook steenharde femme fatale kant welke zelfs diep in Carol Van Dijk schuilt. Door het geëmancipeerde girlpower begrip tellen vrouwen meer dan ooit in het rockgebeuren mee. Een jaren negentig erfenis die Bettie Serveert zeker met beide handen aangrijpt. Bij de bijna veertiger Carol Van Dijk beginnen de jaren langzaam te tellen. Toch heeft ze nog steeds die aantrekkelijke jeugdige dromerige charisma. Anderzijds straalt ze ook het zelfverzekerde vrijgevochten feministische uit. Ondanks dat ze zich altijd als one of the guys etaleert, is het vanzelfsprekend dat ze die sexappeal rol meer uitspelen. De mysterieuze half ontblote Private Suit albumhoes sluit daar passend op aan.

Er is in de tussentijd wel wat in de stabiele bandsamenstelling veranderd. Berend Dubbe heeft Bettie Serveert ondertussen verlaten en brengt zelfs als Bauer in 1999 zijn aardig ontvangen eerste On The Move soloplaat uit. Voormalig De Artsen bandlid Reinier Veldman vervangt zijn plek achter het drumstel. Ondanks dat daar niks op aan te merken is, blijft hij maar voor een korte periode aan Bettie Serveert verbonden. Ook het Amerikaanse Matador label is wat terughoudend, waardoor de gitaarband noodgedwongen met het kleinere Parasol Records in zee gaat. John Parish creëert rust en evenwicht, de schreeuwerige gitaar krijgt zijn sabbaticalmomenten gegund. Piano, orgel, cello en viool zijn de nieuwe spelers op het uitbreidende werkveld. Pascal Deweze van het Belgische bijna non-actieve Metal Molly treedt bij White Tales als achtergrondzanger op, en smeedt met Carol Van Dijk stilletjes aan al plannen om zich als duo in een aansluitend Chitlin’ Fooks avontuur te storten. Niet vreemd trouwens, de stemmen kleuren elkaar prachtig in.

Een roerige tijd dus, waarvan de spanningen echter op Private Suit volledig geëlimineerd zijn. Althans, de buitenstaander ervaart vooral een vredige gemoedstoestand. Juist dat is het verraderlijke, juist die creatieve spanningen staan voor Bettie Serveert garant. De Velvet Underground concertreeks heeft weldegelijk invloed op het geluid. Buiten deze psychedelische baanbrekers, duiken ze hoe dan ook dieper de muziekgeschiedenis in. Bij mij valt ook zeker de naam van Roxy Music, die met hun experimentele artrock platen in de jaren zeventig voor de nodige roering zorgen. Private Suit is weer een prachtige plaat, maar die kenmerkende Bettie Serveert sound en verfrissende vernieuwingsdrang is schijnbaar onbewust naar de achtergrond verdrongen. Ze zijn zeker niet afgeschreven, en er klinkt ook absoluut geen uitgebluste band, die zich krampachtig als een karikatuur van zichzelf opstelt. Bettie Serveert is zoekende, ergens raken ze zichzelf kwijt. Maar waar, hoe, en wat? Het is de kunst om dat te ontdekken.

De prachtige Unsound avondduisternis staat voor het gedurfde omdenken. De nervositeit en de plankenkoorts voor het optreden. Ervaring leidt hier tot onzekerheid. Ben je nog relevant? Beheers je het kunstje nog? Of teer je juist teveel op dat aangeleerde kunstje? Doodvermoeid na afloop in een hotelkamer in slaap vallen. Morgen weer een nieuwe dag, weer een nieuwe stad, weer een nieuw publiek. Het is ironisch dat Berend Dubbe zich steeds verder van het rockgebeuren distantieert, en zijn heil in de elektronica zoekt. Bettie Serveert laat toevallig ook juist nu meer mechanische geluidseffecten toe. Op de sobere Satisfied zelfreflectie heersen de Zuid Amerikaanse ritmes van Reinier Veldman, die hiermee zijn meerwaarde verzekert. Treurviolen accentueren de duisternis, uiteindelijk zaagt de vertrouwde Peter Visser gitaar de track in precisie doormidden.

Het orkestrale winterkoude Private Suit titelstuk verschijnt als eerste op single, waar die kenmerkende lang uitgerekte Carol Van Dijk stemuithalen prettig aanwezig zijn. Ze herpakt zich niet alleen verbaal, tekstueel geeft ze ook aan dat men zich vooral geen zorgen om haar moet maken, en dat ze nog steeds meetelt. Vallen en opstaan, vooral heel diep in het spokend psychedelische Recall vallen. Het heeft die manische dEUS gekte, een gewaagd Radiohead intro, maar dus ook die voort marcherende Roxy Music fun(k)beats, waarbij Carol Van Dijk zich ook aan het swingende Bryan Ferry stemgeluid waagt. Is Auf Wiedersehen een eerbetoon aan Nico, of dekken ze hiermee een eventueel definitief afscheid in? Het is maar goed dat de plaat niet op vinyl verschijnt, dan sluit het nummer namelijk de eerste kant af, nu is het een mooi ingetogen tussenstuk.

John Darmy vermeldt specifiek dat de muziek door De Artsen geschreven is. Een gevalletje aan inspiratie armoede, of gewoon te geslaagd om te laten liggen en geen gebruik van te maken. Je hoort er in ieder geval ook overduidelijk de Palomine beginselen in terug, en ik sta er niet van te kijken als blijkt dat deze drumpartijen nog van Berend Dubbe afkomstig zijn, of levert Reinier Veldman al jaren geleden het geraamte van dit hit succes af? De klassieke My Fallen Words pianoballad memoreert aan het baanbrekende The Beatles werk, maar dan met een loensende knipoog naar de meesterlijke Tori Amos, ook zo’n prachticoon. Het prachtige Healer likt de kapot gestreden wonden, en is een meer dan waardige afsluiter waar Carol Van Dijk totaal onverwacht rappend haar innerlijke twijfel een weerwoord schenkt. Niet alles is van het gelijkwaardige hoge niveau, toch is Private Suit over de gehele linie gezien een behoorlijke sterke plaat.



  1. Unsound
  2. Satisfied
  3. Private Suit
  4. Mariachi Souls
  5. Recall
  6. Auf Wiederseh'n
  7. Sower & Seeds
  8. White Tales
  9. John Darmy
  10. My Fallen Words
  11. Healer

Meer uit deze special

  1. 30 jaar Palomine: we blikken terug met Bettie Serveert
  2. De Artsen – Conny Waves with a Shell
  3. Bettie Serveert – Palomine
  4. Bettie Serveert – Lamprey
  5. Bettie Serveert – Dust Bunnies
  6. Bettie Serveert – Plays Venus in Furs and Other Velvet Underground Songs
  7. Bettie Serveert – Private Suit
  8. Bettie Serveert – Log 22
  9. Bettie Serveert – Attagirl
  10. Bettie Serveert – Bare Stripped Naked
  11. Bettie Serveert – Pharmacy of Love
  12. Bettie Serveert – Oh, Mayhem!
  13. Bettie Serveert – Damaged Good
  14. Bettie Serveert, Bauer en Bud Benderbe. In gesprek met Berend Dubbe
  15. Palomine and other favorites: hartverwarmend Bettie Serveert jubileum in TivoliVredenburg