Palomine, het legendarische debuutalbum van Bettie Serveert, is 30 jaar oud en krijgt dit jaar een welverdiende reissue. In het kader van de Revisionist History Series van Matador verschijnt de plaat op 23 juni van dit jaar op doorschijnend oranje vinyl, samen met de Brain-Tag 7-inch single die destijds ook bij de originele persing werd geleverd. Een mooie aanleiding voor een Bettie Serveert special dit voorjaar. Een special waarin alle albums van de groep, én voorloper De Artsen, een voor een zullen passeren.

Het is in deze tijd met de antirookcampagnes onbegrijpelijk dat er zo’n vijfentwintig jaar geleden een concertreeks door een sigarettenmerk gesponsord wordt. Het is voor de eeuwwisseling ondenkbaar om zonder een biertje in de ene hand en een sigaret in de andere een concertzaal te betreden. Toch is de Marlboro Flashbacks Tour een groot succes, en staat deze aan de basis van de huidige tribute bands optredens, waarover zoveel gediscussieerd wordt. Artiesten moeten zich gewoon schatplichtig aan het eigen repertoire houden, en daarmee het clubcircuit intrekken. Vaak vergeet men dat deze er weldegelijk plezier aan beleven, en dat een beetje afwisseling ook gezond is. Sterker nog, Bettie Serveert gaat eerst met het Velvet Underground materiaal aan de slag, en herhaalt dat kunstje jaren later nogmaals met het The Cure repertoire.

Iedere rammelende experimentele indierock band is schatplichtig aan de bananenhoesplaat van The Velvet Underground. Bijzonder eigenlijk dat men deze schijf in eerste instantie niet eens zo goed begrijpt, vervolgens een cultstatus krijgt en daarna tot een heuse klassieker uitgroeit. Door velen wordt het album samen met Pet Sounds van The Beach Boys tot de belangrijkste werken van de vorige eeuw betiteld. Het is dus een eer dat ze Bettie Serveert vragen om zich in de nummers van The Velvet Underground te verdiepen.

Van het beroemde Velvet Underground & Nico debuut komen Venus in Furs, Sunday Morning, Black Angel’s Death Song en European Son voorbij. Bij White Light / White Heat haalt alleen de Stephanie Says bonustrack de plaat. Beginning to See the Light, What Goes On en Afterhours staan op de gelijknamige Velvet Underground album. Rock and Roll stamt uit het Loaded tijdperk en I Can’t Stand It is aangenaam opvullend restmateriaal. Ze kunnen ook voor een integrale uitvoering van het debuut kiezen, het siert Bettie Serveert dat ze daar van afwijken.

De opname van Bettie Serveert Plays Venus in Furs and Other Velvet Underground Songs vinden op 27 November 1997 in poptempel Paradiso plaats, en is volgens mij het eerste optreden uit de Marlboro Flashbacks Tour reeks die op plaat verschijnt. Brinkman Records heeft hierin een grote vinger in de pap, en het is terecht dat deze flink wat druk uitoefenen om de plaat uit te brengen. Het eerder verschenen Dust Bunnies levert namelijk niet het gehoopte succes op, en het heilige vuur moet natuurlijk blijven branden, uitdoven is geen optie. De cd (vinyl was in deze periode not done) verschijnt een half jaar later in de zomer van 1998, op 24 juli.

Beginning to See the Light overtroeft zelfs het origineel. Bettie Serveert doopt de uptempo track in de nodige Paisley Underground psychedelica onder, waardoor het smerige gruizige New Yorkse stadsgeluid een zomerse Californische twist krijgt. De dominante Herman Bunskoeke drukt er met zijn straffe baspartijen een duidelijke keurstempel op. Bettie Serveert in topvorm, en met genoeg vernieuwende uitbundige eigenzinnigheid. Het akoestische Stephanie Says is ondanks het gebrek aan strijkers mooi klein gehouden en ligt met het kenmerkende Carol van Dijk geluid erg in het verlengde van de Bettie Serveert klassiekers. Voor de heren voelt het wat ongemakkelijk aan om bedeesd de rol van achtergrondzangers op zich te nemen. Helemaal zuiver is het niet, maar het vormt een fraai contrast met de sterke overheersende positie van de leadzangeres.

Het psychedelisch dansbare What Goes On is steviger, chaotischer en sneller in de Bettie Serveert uitvoering. Jammer, deze track vraagt namelijk weldegelijk om een soortgelijke Velvet Underground aanpak. Ze rammen zich er letterlijk en figuurlijk doorheen. Venus in Furs behoort hoe dan ook tot mijn Velvet Underground favorieten, en daar leent de druggy zware sensuele stem van Carol van Dijk zich perfect voor. Mooi hoe Peter Visser hier op zijn effectenpedalen tekeer gaat. Een groter contrast met voorgaande song is bijna niet denkbaar. Sunday Morning is lief en blijft lief. Een tikkeltje onzeker en wankel, alsof de zaterdagavond kater nog lichtelijk comateus nadreunt.

Aan de duistere Black Angel’s Death Song gekte valt niet te ontsnappen, en hiermee sluit Bettie Serveert perfect bij de gedurfde experimentele Belgische scene aan, die op dat moment als een dominante strategische zet Europa opeist. Alleen het krakende, schurende vioolspel ontbreekt, daarvoor in de plaats laat Peter Visser zijn kermende fuzz gitaar in echotaal spreken. I Can’t Stand It heeft alles wat er in What Goes On ontbreekt. Berend Dubbe zorgt voor een dansbare ritmische drumbasis, de rest hoeft alleen nog maar in te haken. Waarom moeilijk doen als het ook gemakkelijk kan. De geestverruimende Madchester waanzin zorgt voor een hedendaags funkend eindexamenwerk, wat in alles in het voordeel werkt.

Het is een gedurfde keuze om de twee langste stukken achter elkaar te spelen. Toch lukt het Bettie Serveert om die aandacht vast te houden. Met een hypnotiserende herhalende drumroes trapt European Son af. Misschien kunnen de gitaren en versterkers eerder op de avond deze veeleisende smerige effectenbrij niet aan, en is dit het juiste moment om het dansende publiek in trance te brengen. Dit zijn van die optredens die je zelf live wil ervaren, om dat gevoel na afloop trots te delen. Wat een meesterlijke spacende uitvoering is dit toch, en het bewijst nogmaals dat Bettie Serveert veel meer dan die Palomine hitsingle is.

Rock and Roll is meer het New Yorkse CBGB punkhol, dan de artistieke Andy Warhol kant. Lou Reed in topvorm, stoer, potig, kortom echte Rock and Roll. Carol van Dijk bezit ondertussen genoeg muzikale bagage, overtuigingskracht en levenservaringen om deze song te dragen. Daarvoor moet je het doorleefde leven zelf beleefd hebben, of er van dichtbij getuige van zijn. Afterhours is de ideale afsluiter, daarna is het klaar en mogen de lichten aan. Dat ze er in de geremasterde versie uit 2019 nog Here She Comes Now, Guess I’m Falling In Love, Run Run Run en There She Goes Again achteraan plakken, is eigenlijk overbodig, en dus verder niet noemenswaardig.