×

Artikel

13 januari 2012

Why Pink Floyd...?

Why Pink Floyd? (deel 3)

Geschreven door: Ron de Joode

Voor het team van WrittenInMusic.com behoren de re-releases van Pink Floyd tot de mooiste van 2011. Al is het maar omdat de diverse redactieleden elk zo hun eigen verhalen bij de Britse band hebben. Na de uitgebreide recensies die je hier kon lezen, haken we nu dus in op de titel van de campagne. Why Pink Floyd? Ron de Joode is het derde redactielid die antwoord mag geven.

Het was januari 1977 en een mooi moment om met een platenverzameling te beginnen. Het voornemen was om iedere maand één LP van het zuurverkregen zakgeld te kopen. Bij voorkeur een net verschenen en dus nieuw album.

Inmiddels was het alweer april en volgens het aankoopschema betekende dit LP nummer 4. De verzameling groeide gestaag met Low van David Bowie en Machine Head en Fireball van Deep Purple. En werd het na twee maanden weer eens de hoogste tijd voor een nieuwe release. Met het zakgeld in de handen ging dan ook voor de vierde keer een LP worden uitgezocht, alleen was nog niet duidelijk welke dat zou gaan worden. Alhoewel er één titel was die een grote kans had opgenomen te worden in die gestaag groeiende collectie.

Omdat er nog niet echt sprake was van een uitgesproken smaak en er nog niet echt een lijn zat in de tot dan toe enigszins bescheiden platencollectie, werden vooralsnog andere criteria gehanteerd die de basis voor de aankoop vormden. Zoals bijvoorbeeld een opvallende platenhoes.

Ik had wel eens van Pink Floyd gehoord, maar was nog onbekend met hun muziek. Wel vielen altijd die rare hoezen op, die de nieuwsgierigheid naar de muziek alleen maar groter maakten. In een rare hoes zit vast een LP met interessante muziek was de gedachte toen. Een hoes waarop een koe op was afgebeeld kon toch niet anders betekenen dat de muziek ook niet was thuis te brengen? En voor de zoveelste keer werd de aandacht die maand getrokken door die titelloze hoes, waarop een fabriek en een varken was te zien en het een raadsel was wat voor soort muziek erop te vinden was. Een blik op de achterkant van de hoes maakte duidelijke dat het lange liedjes waren, die over dieren gingen. Tenminste als de titel de lading dekte. Het ging om Animals, de nieuwste LP van Pink Floyd. Het besluit liet niet lang op zich wachten: dit werd LP nummer 4. Voor de prijs van 13 guldens en negentig cent. Dat was al een behoorlijke dumpprijs voor die tijd. En om in dezelfde sferen te blijven werd deze geheimzinnige LP ook op een onvoorspelbare plek gekocht: een supermarkt met een klein hoekje waar LP’s werden verkocht tegen achterlijk lage prijzen. Het zou ook de plek zijn waar enkele maanden later Never Mind The Bollocks gekocht zou worden en die een ommekeer betekende in niet enkel de tot dan toe opgebouwde platencollectie (waar inmiddels een tweede Pink Floyd LP aan was toegevoegd: Wish You Were Here; LP nummer 11).

Maar eerst moest kennis worden gemaakt met Animals en Pink Floyd. Het bleek al het tiende album te zijn van deze band uit Engeland. Maar voor mij pas de eerste kennismaking. Ja, op de middelbare school waren er wel mensen die zeiden dat Ummagumma te gek was, maar dat was jaren ’60 muziek en als 13-jarige moest je aan die muziek per definitie een hekel hebben. En eigenlijk ook aan al die megalomane bands zoals Pink Floyd, maar toen Animals werd aangeschaft was Never Mind The Bollocks nog niet verschenen, dus waren er ook geen legitieme redenen om bands als Pink Floyd te verketteren. En bovendien was Animals een nieuw album. Van de recensies die in bladen als Muziekkrant Oor en de Muziek Express stonden, snapte ik helemaal niks: het ging daar over conceptalbums, het egotrippen van Roger Waters (die de bassist bleek te zijn) en werd de diepere betekenis van de cryptische teksten geanalyseerd. Het was sowieso een hele toer om de weinige nummers op Animals te leren kennen, want van de vijf nummers die Animals slechts telde, duurden er drie minstens 10 minuten. En zouden de nummers over schapen, honden en varkens gaan, maar bleken er allerlei diepere betekenissen achter te zitten. Het waren in elk geval geen liedjes die je op de radio hoorde. Nee, Pink Floyd was ook anders dan al die bandjes die in de Daverende Dertig waren te vinden. En was het eigenlijk best wel stoer om te zeggen dat je de nieuwste Pink Floyd had gekocht. Want de gemiddelde dertienjarige was meer bezig met speelgoed en teenyboppermuziek, die Aad Hengelaar, zoals hij in de Hitkrant werd genoemd, wekelijks aankondigde in het steeds vreselijker wordende Toppop.

Over Animals werd niet erg positief geschreven door de muziekbladen. De teneur was over het algemeen dat dit toch wel het minste album was van Pink Floyd. Ik was het daar totaal niet mee eens. Omdat ik het wel een goed album vond. Maar ik kende die LP’s niet waar Animals mee werd vergeleken. De nieuwsgierigheid werd echter wel gewekt. Ondanks al die niet opbeurende recensies luisterde ik best wel vaak naar Animals. Omdat ik maar 4 LP’s had. En het was best wel een OK-album. Vooral Sheep zette ik vaak op. Ik had geen idee waar het over ging, maar de muziek was goed. En ook de andere nummers werden steeds meer gewaardeerd. Maar Animals leren kennen was voor een dertienjarige een hele toer: lange nummers, rare teksten en muziek die alle kanten uitwaaierde. Maar langzamerhand werd het steeds een beter te volgen album. Bovendien was er al wat ervaring opgedaan met onalledaagse muziekklanken, want LP nummer 1, David Bowie’s Low, was ook niet een album dat makkelijk wegdraaide, vooral kant 2 niet met al die vreemde en mysterieuze synthesizermuziek. De toon was al aan het begin van die nieuwe platencollectie meteen gezet.

Animals is eigenlijk nooit echt in de platenkast gebleven, maar werd met regelmaat nog maar weer eens beluisterd. En in de bijna 35 jaar waarin praktisch wekelijks de muziekvoorraad (of is het nu collectie?) wordt aangevuld neemt Animals nog steeds een bijzondere plaats in. Omdat het na al die jaren nog steeds een album is wat nog niks aan kracht ingeboet heeft en na al die jaren beluisterd wordt in een geluidskwaliteit en op een geluidsinstallatie die het album nog krachtiger maakt. Maar die eenvoudige setup van toen, bestaande uit een simpele pick-up en radio met pickup-uitgang was genoeg om erachter te komen dat in die rare hoezen interessante muziek schuil ging, die vooral tijdloos bleek te zijn. Waar je jaren later soms pas achter komt.