Atom Heart Mother verscheen op 10 augustus 1970 en zit daardoor tussen Ummagumma en Meddle in. Qua song setup heeft het album veel weg van Meddle; een lang nummer op één kant van de plaat en de rest op de andere kant. Qua experimenteerdrift ligt hij dichter bij Ummagumma. Op kant B van Atom Heart Mother staan solo contributies van ieder bandlid, met uitzondering van het laatste nummer Alan’s Psychedelic Breakfast. Atom Heart Mother wordt net als Ummagumma door vrijwel alle bandleden verguist als overdreven pompeus of omschreven als een artistiek dieptepunt.

Kant A bevat alleen het titelnummer wat meteen 23 minuten en 44 seconden duurt. Naast de bandleden heeft componist Ron Geesin bijgedragen aan dit nummer. Hij heeft zich vooral gericht op de orkestratie. De Atom Heart Mother suite bestaat uit zes delen en bevat onder andere een koor en een kopersectie. De eerste twee stukken zijn een soort muzikale collage, waar geluidstechnicus Peter Brown aardig wat werk voor heeft moeten verzetten om de verschillende tracks tot een coherent geheel te brengen. Deze song zou eigenlijk The Amazing Pudding heten, maar dit werd veranderd door een artikel in een Engelse krant over een vrouw die een nucleaire pacemaker kreeg. Dit nummer werd bij het verschijnen van de plaat live uitgevoerd, waarbij zelfs de kopersectie en het koor gebuikt werden.

Kant B opent met drie nummers die allen rond de vijf minuten duren. If is de bijdrage van Roger Waters. Een mooie maar trieste ballade die opent met akoestische gitaar, die op elkaar volgend uitgebreid wordt met bass, elektrische gitaar, piano en drums. Hierdoor wordt het nummer steeds breder getrokken en krijgt het een mooi groeiend karakter.

Summer ’68 is de bijdrage van Richard Wright. Dit nummer bevat veel meer dynamiek dan het nummer ervoor. Het doet me altijd denken aan kermis in een badplaats in de winter. De vrolijkheid is eigenlijk misplaatst, omdat de omgeving te triest voor woorden is. Gek genoeg komt het nummer niet eens zo triest over, maar dat komt voornamelijk door het schreeuwerige karakter van de kopersectie.

Fat Old Sun is veruit mijn favoriete nummer van dit album. Dit nummer is geschreven door David Gilmour en is wederom triest van aard. Ik zie het als een voorbode van het latere Pink Floyd geluid. De solo op gitaar is nog wat ongemakkelijk, de drums en bas nog wat stug en alles lijkt enigszins uit balans.

Alan’s Psychedelic Breakfast is een experimenteel nummer wat door Nick Mason geïnitieerd is, maar waar alle bandleden een bijdrage aan geleverd hebben. Het theatrale gedeelte bevat geluiden van toenmalige roadie Alan Stiles die een ontbijtje voor zichzelf klaar maakt, terwijl het muzikale gedeelte eerder vrolijk van aard is. Ook dit nummer heeft alle kenmerken van een muzikale collage.

De hele plaat bevat veel experimentele momenten en de band lijkt ermee weg te komen. Wat ik bij Fat Old Sun beschreven heb geldt eigenlijk voor het hele album. Het is Pink Floyd wat we horen, maar het klinkt allemaal nogal krakkemikkig. Ik kan niet ontsnappen aan een vervreemdend gevoel bij het beluisteren van de muziek op Atom Heart Mother. Dat draagt wel bij aan de charme van deze plaat. Pas op Meddle komt alles op zijn plek en vindt de band zijn sound. Vanaf 1971 treedt Pink Floyd op in de grote zalen en worden ze de gigantische rockband waarvan de kiem te horen is op Atom Heart Mother.