Voor het team van WrittenInMusic.com behoren de re-releases van Pink Floyd tot de mooiste van 2011. Al is het maar omdat de diverse redactieleden elk zo hun eigen verhalen bij de Britse band hebben. Na de uitgebreide recensies die je hier kon lezen, haken we nu dus in op de titel van de campagne. Why Pink Floyd? Rik van Boeckel is het tweede redactielid dat antwoord mag geven.

Mijn persoonlijke Pink Floyd ervaringen liggen lang terug in de tijd naar de begintijd van de band in de jaren zestig. Ik woonde toen nog in Den Haag bij mijn ouders, zat op de middelbare school en maakte bewust de opkomst van The Beatles en The Rolling Stones mee. Ik luisterde naar Radio Veronica (toen nog op zee), Radio Noordzee en Radio Luxemburg.

Op die radiostations heb ik Pink Floyd voor het eerst gehoord met de singles Arnold Layne en See Emily Play. Pink Floyd was een van de Engelse bands die ik op de radio hoorde naast The Beatles, The Rolling Stones, The Kinks, The Who, The Hollies etc. Maar ik was meer een fan van Amerikaanse bands als The Lovin’ Spoonful (Summer In The City), The Byrds (Eight Miles High) en eind jaren zestig Santana (Jing-o-loba); en als Haagse jongere maakte ik de opkomst van Den Haag als Beatstad No. 1 mee en raakte vooral verslingerd aan Q 65 (The Life I Live) en Supersister (She Was Naked). The Byrds en Santana zou ik zomer 1970 op het popfestival in het Kralingse Bos zien. Ik was toen 17. Met middelbare schoolvrienden ging ik op de Puch van Den Haag naar Rotterdam.

Het was de tijd van Easy Rider en we hadden allemaal ons haar laten groeien en van die lange stagen achter ons zadel. Mungo Jerry’s In The Summertime, Mother Nohead van Groep 1850, Jefferson Airplane’s White Rabbit moesten het afleggen tegen Santana’s Soul Sacrifice en Pink Floyd’s Set The Controls For The Heart Of The Sun dat ze maandagochtend inzetten na het optreden van Soft Machine (met Robert Wyatt) dat ik al slapend half had gemist. Astronomy Domine en Saucerful of Secrets kan ik me nog herinneren. Ik rookte nog geen hasjiesj of marihuana maar de psychedelische sound van Pink Floyd sprak me meteen aan. En Set The Controls For The Heart Of The Sun blijft mijn all-time Pink Floyd favoriet.

Kralingen veranderde toendertijd mijn kijk op het leven en op muziek en daar hoorde Pink Floyd zeker bij. Thuis zette ik de soundtrack voor de film More en de twee albums van Ummagumma altijd keihard aan, maakte mijn ouders er gek mee, mijn moeder noemde het ‘jungle muziek’. In 1971 zag ik Pink Floyd weer, nu in het Amsterdamse Bos met America (A Horse With No Name) en Humble Pie; daarna bleef ik ze volgen: Atom Heart Mother zag ik live in de Ahoy, Pink Floyd trad er op met een heel orkest en koor, ik vond het prachtig. Daarna Meddle, Dark Side of The Moon, Wish You Were Here en Animals. De live-uitvoering van dat laatste album heb ik live meegemaakt, eveneens in de Ahoy in 1977. Wat ik me goed herinner is het kolossale varken dat aan een touw door de lucht van de ene kant van de Ahoy naar de andere kant werd getransporteerd.

Het zou mijn laatste concert van Pink Floyd worden, bij The Wall was ik door Roger Waters’ egocentrisme al afgehaakt. Maar dat was het niet alleen, na de opkomst van punk en new wave werd de vernieuwende muzikale impuls die Pink Floyd mij begin jaren zeventig had gegeven overgenomen door de Talking Heads, Television (met Tom Verlaine) en later Echo & The Bunnymen. Pink Floyd was voor mij van de muzikale eye-opener begin jaren zeventig geworden tot een muzikale kolos begin jaren tachtig. En toen ik in de jaren tachtig de Afrikaanse en Latijns Amerikaanse muziek ontdekte doordat ik zelf inmiddels fanatiek percussie was gaan spelen, verdween ook de ‘jungle muziek’ van de vroege Pink Floyd naar de achtergrond.

Nu ik voor Written In Music de soundtrack voor de film More en Ummagumma opnieuw beluisterd heb, hoor ik datgene terug dat me toendertijd als 17-jarige zo geraakt heeft: het experimentele, de undergroundsfeer, de magische soundscapes, de psychedelische tijdgeest en vooral de verrassing- die later verdween. En al vinden ze zelf die albums minder geslaagd, een deel van More en Ummagumma laat nog steeds horen dat de vroege Pink Floyd haar tijd vooruit was!