Achteraf gezien is dit het allerlaatste studioalbum van de legendarische Pink Floyd. Het is ook niet heel gek, want de haarscheurtjes waren al langer zichtbaar voor het publiek. Roger Waters heeft na zijn magnum opus The Wall en eigenlijk zijn bijna solo-project The Final Cut de band verlaten. Tijdens de opnames van The Wall was Richard Wright al uit de band gesmeten en werd drummer Nick Mason ook al min of meer aan de kant geschoven. The Final Cut is zoals gezegd helemaal door Waters gemaakt, de overige 3 bandleden hebben slechts aan de zijlijn gestaan.

Een rechtszaak is er aan te pas gekomen om door de drie overige heren door te mogen gaan als Pink Floyd. En 4 jaar na het verschijnen van The Final Cut (1983) verschijnt A Momentary Of Lapse Reason (1987), het eerste album zonder Waters. Klein detail, hier heeft David Gilmour de macht gegrepen en zo’n beetje alles alleen gedaan. Na het verschijnen van A Momentary Of Lapse Reason duurde het nog eens 7 jaar voordat The Division Bell (1994) het levenslicht zag. De afzonderlijke bandleden hebben zich eerst gestort op allerlei eigen projecten.

Als we de geremasterde versie van The Division Bell nu nog eens in de cd-speler gooien kunnen we na één luisterbeurt gewoon kort vast stellen dat dit album de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan. Het is gewoon een prima album, wat ook door de 3 overgebleven leden van Pink Floyd grotendeels samen is gemaakt. En je hoort weer meteen de magie terug komen uit het verleden. De tijd wordt – wellicht iets – terug gedraaid naar de periode van voor Dark Side Of The Moon. Trage songs, uitgesponnen keyboard momenten, veel gitaarsolo’s en lekker veel echo. De afbeelding op de cover van het album is van de hand van de kunstenaar Storm Thorgerson en laat twee hoofden in profiel zien. Dit zijn twee sculpturen van John Robertson en deze bevinden zich nu in de Rock and Roll Hall of Fame.

Het overbruggende thema van The Division Bell is communicatie of het gebrek daaraan. Het album start met het instrumentale Cluster One, een wonderschone musical-achtige opening van het album. Geen kort muzikaal intro maar een volledige song, mooie opening! De tweede instrumentale song van het album Marooned, geschreven door Gilmour en Wright, wordt overigens bekroond met een Grammy voor beste instrumentale rocksong. Een overtuigende song die langzaam van start gaat en toewerkt naar een overdonderende gitaar-epos. Dit is David Gilmour optima forma! Wright horen we tevens nog als leadzanger van de song Wearing The Inside Out. Zo word je aan de kant gezet, en zo schrijf je een Grammy bij elkaar. Het kan raar lopen in de muziekwereld.

Gilmour wordt op dit album overigens bijgestaan door zijn vrouw Polly Samson qua teksten en ze schrijft dan ook mee aan 7 van de 11 songs!!! What Do You Want From Me zegt al genoeg over communicatie. En de songtekst al evenveel:

You can own everything you see
Sell your soul for complete control
Is that really what you need

You can lose your selfish mind
See inside there is nothing to hide
Turn and face the light

What do you want from me

Op de song A Great Day For Freedom horen we een korte verwijzingen naar The Wall voorbij schuiven. Niet verwonderlijk, vaak moet je eerst de muur omver werpen om tot communicatie te komen. Of deze muur nu dicht bij je staat of ver van je verwijderd is… Vanuit een rustige piano-intro groeit de song muzikaal naar een messcherpe gitaarsolo.

On the day the wall came down
They threw the locks onto the ground
And with glasses high we raised a cry for freedom had arrived

Het album sluit af met High Hopes, de eerste songs waar aan werd gewerkt maar uiteindelijk de afsluiter is geworden. Uit deze song komt ook de titel, The Division Bell, van het album. Een division bell is een klok die geluid wordt om de leden van het parlement (UK) op te roepen om te stemmen: je bent voor de motie of je bent tegen de motie.

Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
The ringing of the division bell had begun

Dit allerlaatste reguliere album van Pink Floyd is goed verkocht, 12 miljoen exemplaren wereldwijd. Het album heeft 4 weken op de eerste plaats in de Nederlandse Album Top 100 gestaan en ook in Engeland en Amerika schoot het album naar de allerhoogste positie. Tegelijkertijd werd het album door critici slecht ontvangen. Volgens mij ging de discussie toentertijd maar nu nog steeds over het ontbreken van Roger Waters. Al met al een prima Pink Floyd album dat eigenlijk niet in je collectie mag ontbreken.

Na het uitkomen van de het album gaat de band op een lange wereld tournee die start op 30 maart 1994 en eind oktober 1994 stopt en dat zijn dan voorlopig de allerlaatste tonen van Pink Floyd. Van deze tour verschijnt op 5 juni 1995 de live dubbel cd of het tripple vinyl album P.U.L.S.E., hierop de hele tour en de allereerste live-registratie van Dark Side Of The Moon.

Alle nummers worden gezongen door Gilmour, behalve Wearing The Inside Out, dat gezongen wordt door Richard Wright.