Minny Pops: meer nieuwigheid
Deel 3 in de reeks Postpunk Nederland, een serie artikelen over interessante Nederlandse bands die opkwamen na de punkgolf van 1977, 1978. Eigenzinnige, vaak ondergewaardeerde bands die blijvend applaus verdienen. Deze week het tweede deel over Minny Pops.
Het is januari 1981. Voor Minny Pops zit er iets interessants in het vat. Op de agenda staan een aantal optredens in Noord-Amerika. Dat heeft nog heel wat voeten in de aarde: het regelen van werkvergunningen vergt een eindeloos aantal telefoontjes en zorgt voor vertraging. De vlucht van 6 januari moet zelfs worden afgezegd. Uiteindelijk arriveert de band op de dag van het eerste optreden in het ijskoude New York. Voor het blad Vinyl wordt een dagboek bijgehouden.
Binnen drie uur na aankomst in Amerika staan de bandleden op het podium van de New Yorkse Rock Lounge. Door de jetlag voelen ze zich als ‘zombies in niemandsland’. De Rock Lounge is een dure discotheek. Vrijwel niemand van het aanwezige publiek is voor de band gekomen. Wel voor drank, drugs en avontuur. Minny Pops staat uitgeput op het podium. Dit heeft resultaat: ‘Onze muziek ademde een grootse sfeer van verdwazing en vervreemding uit. Prima dus.’
De rest van de tournee voert naar uiteenlopende podia. In Maxwell’s, te Hoboken wacht een ‘stereotiep Amerikaans publiek’. ‘Onbegrip was dan ook ons honorarium’, aldus de band. De Peppermint Lounge in New York zit daarentegen vol New Yorkse underground (en onderwereld). ‘Snuivende, spuitende, blowende, zuipende en brakende mensen.’ Muzikaal worden dromen echter werkelijkheid: samen met het invloedrijke Suicide op de bill, een ‘fantastische combinatie’.
Na een paar dagen is de band gewend geraakt aan het Amerikaanse levenstempo: ‘Hamburgers and beer. Televisie, video, luchtconditie-apparaten en cola bij het ontbijt’. In een gehuurde Pontiac reist Minny Pops naar Toronto waar men speelt voor een klein maar fijn publiek. Ook in Boston kunnen de vrije geluiden van de groep op waardering rekenen en is er zelfs een radiosessie geregeld. De korte maar geslaagde tournee eindigt met een optreden in de Hurrah in New York.
Ondertussen heeft Plurex zo’n twintig titels uitgebracht. Net als Factory hanteert het label een hoge standaard qua vormgeving. Rob van Middendorp, broer van Wally, speelt hier een grote rol in en is als ontwerper verantwoordelijk voor de vaak opmerkelijke en fraaie Plurex-hoezen. Voor het label is 1981, vergeleken met 1980, echter een stil jaar. Factory Engeland blijkt ook niet bepaald hard te werken voor Minny Pops en de band richt zich dan ook op Factory Benelux. Dit sublabel is in augustus 1980 opgericht in Brussel en biedt kansen aan materiaal dat bij Factory in Manchester op de planken is blijven liggen. Minny Pops brengt via Factory Benelux de flexidisc Een Kus uit, die als bijlage verschijnt bij het muziekblad Vinyl, dat in die periode steevast vergezeld gaat van een flexi. Vinyl is opgezet door onder meer Gerard Walhof, die Minny Pops in 1981 verlaat. In hetzelfde jaar wordt Drastic Measures, Drastic Movement opnieuw uitgebracht. Deze re-release gaat vergezeld door de gratis live-single Kogel, een Nederlandstalige bewerking van Ice Cube Wall.
Hoewel Minny Pops nog een aantal optredens in Engeland met Comsat Angels en New Order doet, profileert Plurex zich zoals gezegd minder. In juli lijkt het label zelfs even op het punt van stoppen te staan als OOR kopt: ‘Plurex kapt’. Het loopt gelukkig niet zo’n vaart: Plurex zal terukomen al steekt Van Middendorp het grootste deel van zijn tijd in Minny Pops. Een band zonder vaste gitarist overigens, want naast Gerard Walhof heeft ook Stephen Emmer de groep verlaten. Dit staat opnamen voor de opvolger van Drastic Measures, Drastic Movement echter niet in de weg. Het is de hoogste tijd voor een nieuwe elpee. In de Arnold Mühren Studio wordt het begin 1982 al snel duidelijk: de huidige Minny Pops, naast Wally van Middendorp en Wim Dekker bestaande uit bassist Pieter Mulder en drummer Orpheus Roovers brengt een geheel ander geluid voort dan dat van Drastic Measures, Drastic Movement.
Sparks In A Dark Room
In mei 1982 ligt dan eindelijk de tweede elpee in de schappen: Sparks In A Dark Room. Verpakt als fotopapier, in blauw en oranje, trekt de plaat sowieso al extra aandacht. De muziek mag er echter ook wezen. Aanmerkelijk minder experimenteel en confronterend, géén confronterende gitaren en meer in lijn met de donkere tak van de Britse new wave. De nieuwe ritmesectie trekt de muziek bijna achteloos de dansvloer op, terwijl Wim Dekkers intrigerende toetsen de luisteraar bezweren. Van Middendorps vocalen, hoewel een stuk conventioneler dan voorheen blijven eigenwijs en voorzien in een eigenzinnigheid die typisch Minny Pops is.
A Feeling is de prima opener. Een verzorgd geluid met fraaie toetsen, straffe drums, stuwende bas en donkere galmende praatzang. Tracking borduurt hier overtuigend op voort. Zwaarmoedigheid en dreiging verpakt in prachtige donkere dance. Ook de langzamere nummers komen goed over. In Crack krijgen de teksten alle ruimte. In combinatie met de stuwende kadans van de muziek verkent Minny Pops ook hier weer nieuwe wegen. Het emotioneel geladen Black Eye, waarmee de B-kant opent, is een ander hoogtepunt. Drums en bas trekken direct al stuiterend de aandacht. Zang en toetsen brengen een prachtige melodieuze dimensie. Er ontvouwt zich een intrigerend spel van spanningsopbouw en loslaten. Zo staat de plaat vol met donkere parels. De afwezigheid van gitaar geeft de muziek een gepolijster karakter. Het drumwerk van Orpheus Roovers zet hier meer organische kracht tegenover. Voorwaar, een geslaagde terugkeer. Sparks In A Dark Room wordt ook beter ontvangen dan Drastic Measures, Drastic Movement, en haalt in de zomer van 1982 de hogere regionen van de OOR Top 30.
In Nederland wint Minny Pops sinds de nieuwe elpee dus aan naamsbekendheid. Toch heeft de band altijd meer waardering gekregen in het buitenland, met name in Engeland natuurlijk. Daar wordt de eigenzinnige, moderne en vreemde muziek van de band veel meer op waarde geschat. Toch hebben de bandleden nooit hun koffers gepakt. Onder de kop ‘2 pag. reclame voor nieuwigheid’ krijgt Minny Pops in de zomer 1982 eindelijk een flink artikel in OOR en komt ook de link met Engeland ter sprake. Wim Dekker: ‘We hebben wel gedacht aan verhuizen, maar dat was niet reëel. Je ziet toch dat Engeland langzamerhand stuk gaat aan die regering daar. Neem bijvoorbeeld dat avontuur in de Falklands, daar spijkeren ze gewoon zo’n tien miljard tegenaan. Er zitten een heleboel vrienden van ons, maar we waren er toch op het bestaansminimum komen te zitten.’
1982 kent nog een aantal vermeldenswaardige wapenfeiten: de prima Minny Pops-singles Time en Secret Story en een heuse Plurex-verzamelpee. Time wordt net als Een Kus op Factory Benelux uitgebracht, zij het met een flinke vertraging door problemen rond het hoesontwerp. Het is een prima geproduceerde en dansbare track die later ook in een 12-inch versie verschijnt. Plurex bestaat inmiddels alweer drie jaar en komt met de fraai vormgegeven staalkaart Hours, een plaat met nummers van onder meer Section 25, X-Mal Deutschland, Minny Pops en Nasmak. In september 1982 verschijnt bovendien een nieuwe Minny Pops-single, deze keer zowaar uitgebracht door Factory Engeland: Secret Story. Het label is volgens Wim Dekker OOR weer ‘bij z’n positieven’. ‘Joy Division blijft wel verkopen, maar ze zien nu dat ze ook aan hun toekomst moeten denken. Ze zijn weer bereid voor ons te werken.’ Het prima Secret Story is een snelle, door bas voortgejaagde, track met verrassende percussie. Het nummer sluit aan bij de muziek van Sparks In A Dark Room maar is uitbundiger. Island is een synthpophit in de dop. Niet vernieuwend, wel erg smakelijk en terecht vastgelegd op vinyl.
Nieuwe wegen
Ondertussen is ook plaatwerk verschenen van Smalts, een project van Wim Dekker, Pieter Mulder en drummer Rubin Ootes. Hun Werktitels verschijnt ‘gewoon’ op Plurex. Ook Wally van Middendorp slaat zijn vleugels uit. Hij maakt zijn debuut als acteur in Poste Restante, een toneelstuk geschreven in 1981 voor de Haarlemse Toneelschuur. Van Middendorp schrijft samen met Wim Dekker en oude bekende Dennis Duchhart tevens de muziek voor het stuk. Deze muziek verschijnt op op een gelijknamige elpee, eind 1983. De plaat wordt overigens onder de Minny Pops-vlag uitgebracht.
Poste Restante laat echter een heel ander geluid horen dan het eerdere plaatwerk van de groep. Dat komt deels door de gasten die acte de presence geven. Nummers als On Our Side en The Sea verrassen door de ingetogen piano van Duchhart en de fragiele, betoverende zang van Mathilde Santing. In White Wings wordt Santing zelfs omringd door akoestische gitaar en tuba. Wally van Middendorp levert op de andere nummers fluisterend, pratend of schreeuwend de vocalen.
Ondanks het feit dat Poste Restante minder hard en donker is dan de eerdere platen van Minny Pops, wordt ook deze nieuwe creatie van de band door velen niet begrepen. Op de achterkant van de plaat drukt de band een fragment af uit een radio-interview dat KRO-dj Marc Stakenburg had met Wally van Middendorp over Poste Restante. Het stroeve maar tamelijk hilarische interview is illustratief voor het onbegrip van radio-dj’s ten aanzien van Minny Pops.
In de zomer van 1983 wordt steeds duidelijker dat Minny Pops het waarschijnlijk niet lang meer zal maken. De band werkt erg losjes en heeft sinds Sparks In A Dark Room ook weinig opgetreden. In datzelfde jaar, 1983, brengen Wally van Middendorp en Wim Dekker bij Factory de eerste van twee maxi-singles onder de naam Streetlife op: Act On Instinct. In 1985 volgt No More Silence. Er verschijnt echter nog een Minny Pops-album in dat jaar: 4th Floor. Plurex is dan inmiddels al verleden tijd; de plaat verschijnt op Prime en op Megadisc, labels waar Van Middendorp inmiddels bij betrokken is. Prime zal uitgroeien tot een belangrijk Nederlands technolabel terwijl het aan Boudisque gelieerde Megadisc muziek van onder meer Factory en Rough Trade uitbrengt in de Benelux.
Helaas is het donkere 4th Floor niet van het kaliber van de eerdere Minny Pops-platen. Het album heeft zijn momenten: het bizarre, wat verontrustende West Desert Shore, vol vervormde vocalen en melancholieke synthesizerklanken is op een vreemde manier toch poppy en het industrieel aandoende Palm Beach klinkt bij de tijd. Over het geheel genomen echter duidt 4th Floor niet op opwindende nieuwe wegen, laat staan een gezonde toekomst. Dat zal ook blijken want de plaat zal de laatste release van Minny Pops blijken te zijn. Een wat anoniem einde van een opwindende groep.
Volgende artikel Postpunk Nederland: Mecano
Voorgaande aflevering Postpunk Nederland: Minny Pops (deel 1)