In 2012 was Hallo Venray de eerste band die een reissue kreeg op het Excelsior sublabel Re:. De doorbraakplaat van de Haagse band uit 1992, The More I Laugh, The Hornier Due Gets!, kwam daarmee nog eens in de welverdiende belangstelling te staan. Er volgen meer reissues op Re:, waaronder platen van The Serenes, Daryll-Ann, Johan, Scram C Baby, Spinvis en Nasmak. En nu is het tijd voor de tweede heruitgave van Hallo Venray.

Leather on My Soul was in 2008 de laatste plaat voordat Hallo Venray een relatief lange albumloze periode inging. Pas in 2014 zou de band met Show weer van zich doen spreken. Kwalitatief gezien was Leather on My Soul overigens dik in orde, net als voorganger Vegetables & Fruit, een plaat die later ook opnieuw zou worden uitgebracht, zij het niet op het Re:-label.

Het bijzondere aan Leather on My Soul was dat de band de twaalf nummers zowel akoestisch (in één take) als elektrisch opnam. Zo ontstond een dubbel-cd. Voor de huidige reissue was een dubbel-elpee geen optie dus kozen de bandleden hun favorieten. Op die manier kreeg de enkele, geremasterde plaat een elektrische kant (A) en een akoestische kant (B).

De flow is dus anders dan voorheen maar het levert wel een frisse luisterervaring op die de plaat direct nieuw leven inblaast. Leather on Their Soul mag de boel aftrappen en doet dat heerlijk ruimtelijk en ongepolijst. Het is een song met een lekkere dosis gif. Natuurlijk is de eerste kant van de plaat behoorlijk pittig gekruid want er staan bij deze editie alleen maar stekelige tracks op, waarvan er een aantal lekker (stampend) binnen de drie of zelfs twee minuten blijven: Circles, Right Beside en Right To Know.

Some Boys is een fijn dreinende, licht psychedelische rocker die lekker klappend en schurend eindigt. Woman is een typische Hallo Venray-mix van vuige protopunk en vinnige rootsrock, die ook nog even prettig ontspoort. En zo geldt voor kant A, wat voor veel nummers van Hallo Venray geldt: ruw en bij vlagen ruig maar nooit agressief.

De andere kant van het album is natuurlijk een geheel ander verhaal. Hier serveert de band dus louter kalme, kale songs. Ira is prachtig en breekbaar, met een mooi vervormde stem van Henk Koorn. Freaky glijdt vrij kalm voorbij maar laat daarbij wel de nodige indruk achter. Dat komt vooral door het wederom desolate, rafelige drumgeluid en de onderhuidse spanning vanuit snarenwerk en zang.

Het eenzame, aangrijpende en pakkende dat het werk van Neil Young vooral in de jaren zeventig zo indringend maakte, zit natuurlijk in het DNA van Hallo Venray. If We Were Alone is hier een van de memorabele voorbeelden van. Aan het einde van de plaat komen Henk Koorn c.s. nog even wat milder en toegankelijker voor de dag op de ontspannen klinkende country/rootsrock van You Lost It.

Deze reissue van Leather on My Soul geeft niet alleen een frisse kijk op het werk van de band uit 2008, het was – en is – eveneens het zoveelste bewijs van de unieke stem van Hallo Venray in het Nederpoplandschap. De band is altijd wars van trends geweest en komt daar dankzij de tijdloze, bijna achteloze klasse van de songs overtuigend mee weg. Deze terugblik op een van de vele fijne platen van de band laat dat eens te meer horen.