Met The More I Laugh, The Hornier Due Gets van het Haagse Hallo Venray wordt een wervelende start gemaakt met RE, het sublabel van Excelsior Recordings die puur gericht om Nederlandse klassiekers opnieuw onder de aandacht te brengen.

Alweer ruim twintig jaar geleden uitgebracht blijft The More I Laugh, The Hornier Due Gets een verrukkelijk ongecompliceerd meesterwerk van een van de allerbeste bands die we in de jaren 90 in Nederland hadden. En hoe goed het album nog steeds klinkt, de band was live nog overtuigender. Een mooie herinnering: Teenage Fanclub kwam naar de Melkweg om daar hun status van een van de beste livebands van Groot Brittannië op basis van hun geweldige album Bandwagonesque te rechtvaardigen en een plek op Pinkpop in te koppen. Hallo Venray speelde in het voorprogramma en al bij het eerste nummer werd duidelijk dat ze in topvorm waren. Ze speelden een zo geweldige set dat niet Teenage Fanclub, die volledig stoned een ongeïnspireerde en ongeïnteresseerde set speelden, maar Hello Venray vervolgens op Pinkpop stond en daar het publiek volledig inpakte.

Voordat klassieker The More I Laugh, The Hornier Due Gets uitkwam had de band al twee opvallende albums op hun naam staan: You Don’t Hit A Guy With Glasses On (1989) werd in eigen beheer uitgebracht en het daarop volgende King (1990) door Haags platenlabel Van Records. De populariteit van de band in het Nederlandse clubcircuit was toen al stijgende maar met het muzikaal rijke derde album werd de slag naar de uitverkochte zalen gemaakt. Invloeden van Velvet Underground, The Who en vooral Neil Young waren altijd al hoorbaar in hun bandsound maar op het derde album vielen die invloeden binnen de sterke songs volledig op hun plek. De fijne rafelige productie van Luc Suer en Henk Jonkers deed de rest. De fijne teksten en geweldige voordracht van zanger Henk Koorn, het prima spel van gitarist Toon Moerland en de lekker stuwende ritmesectie met bassist Peter Konings en drummer Dim Velthuisen deden de rest.

Met songs als Slow Change werd zelfs een radiohit gescoord en ook The Road en The Summer Is Gone waren vaak op de Nederlandse radio te horen. Hoogtepunt van het album blijft het slepende, sterk aan Neil Young verwante, Tuck The Man dat ook live tot een steevaste favoriet uitgroeide. Al mag de prachtige albumafsluiter Las Vegas, met een pracht saxsolo van Hans Dulfer, ook als Nederrockklassieker de boeken in! The More I Laugh, The Hornier Due Gets, tot op de dag van vandaag nog steeds even overtuigend als overrompelende collectie songs, was het album dat van Hallo Venray terecht in Nederland een grote band maakte. Hoewel de band in het buitenland indruk maakte bleef een echte doorbraak uit. In Nederland bleef de band met albums als A Million Planes To Fly zeer populair.

Bij de heruitgave van The More I Laugh, The Hornier Due Gets is een fijne bonus CD bijgesloten met demo versies van 9 van de 11 albums tracks. Ook een uitgebreid boekje met veel onuitgebracht fotomateriaal en een leuke begeleidende tekst van DJ St.Paul (Paul Nederveen) maakt deze eerste RE uitgave een zeer waardevolle.

Tracklisting The More I Laugh, The Hornier Due Gets (Re):

CD1

1. The Summer Is Gone
2. Slow Change
3. Not So Long
4. Mr. Bigshot
5. Tuck, The Man
6. Eugene
7. Be Someone
8. The Heart And The Sou
9. The Road
10. Japanese Cars
11. Las Vegas

CD 2 (Demo Recordings 1991):

1. Slow Change
2. Not So Long
3. Mr. Bigshot
4. Tuck, The Man
5. Eugene
6. Be Someone
7. The Heart And The Sou
8. The Road
9. Las Vegas