2023 is een bijzonder actief jaar voor Erik de Jong. De duo-show Neveldieren met Saartje van Camp was al op vele podia te zien en zal ook volgend jaar weer worden opgepikt. Dit najaar staat in het teken van de Be-Bop-A-Lula clubtoer die overal volle zalen trekt. Het is mooi om te zien dat Spinvis meer dan ooit een publiek van alle leeftijden trekt. Een mooie menigte.

Zo ook vanavond in het eveneens uitverkochte Haarlemse Patronaat. Het podium staat vol fraai uitgelichte etalagepoppen, wat direct al een even intrigerende als rustgevende sfeer geeft. Een sfeer die Spinvis en zijn vijf bandleden even na half negen doorbreken met een meerstemmig welkomstwoord, gevolgd door Tingeltangelhersenpan, de uitbundige opener van de laatste plaat Be-Bop-A-Lula. Hierna is Oostende een stuk melancholieker, ingetogener. Het is bepaald niet de enige keer vanavond dat de cello van Saartje Van Camp en de viool van Merel Junge voor de mooiste sfeertinten zorgen. Aangevuld met de toetsen van Lucas Oldeman, de bas(synth) van Jan Teerstra en de drums en samples van Marcel van As staat er een band die soepel heen en weer beweegt van minimaal naar uitbundig en van schilderachtig mooi naar prikkelend experimenteel. Alle bandleden zingen mee en nemen geregeld nog een extra instrument ter hand. Ondertussen blijven de teksten van Erik de Jong mooi helder en levendig overeind in de mix.

Natuurlijk staat het concert in het teken van Be-Bop-A-Lula. Het nieuwe werk is echter wel doorspekt met oudere songs, al dan niet in een volledig nieuw jasje. De bandleden hebben een lijstje gemaakt met oudere nummers die ze graag spelen. Die songs worden mooi door het werk van Be-Bop-A-Lula geweven en geven de avond natuurlijk extra warmte en opwinding. Stuntman, met zijn noeste bas, de eenzame melodica van Dagen van gras, dagen van stro, de uptempo favoriet Picasso, het zwierige De zevende nacht – God is verliefd op Eva – en de ontroering van Aan de oevers van de tijd; voorbeelden van het caleidoscopische liedboek van Spinvis, dat het publiek enthousiast over zich heen laat komen. Bagagedrager gaat al meer dan twintig jaar terug en is een voorbeeld van hoe een ‘vaag’ nummer door de jaren heen nieuwe betekenissen en associaties krijgt en daardoor blijft groeien.

Portugal en Lente ’22 zijn fijne, stemmige visitekaartjes van het laatste album. Paradijs en Oogstlied vormen de andere exponenten, uiteenlopend van scherpe popfunk in een zee van wit licht en schaduwen, naar dreinende, spannende en koortsige grooves die het roer weer helemaal omgooien. Spinvis serveert ook nog een track die het laatste album niet haalde omdat de tekst nog niet af was. Dit We kunnen niet zoveel, over dat we soms te veel verwachten van elkaar, blijkt een waardige song die gelukkig online te beluisteren is inmiddels.

En dan is er na anderhalf uur het ludieke optreden van Arjen Witte, oud-klasgenoot van Erik de Jong, die gehuld in een retro-futuristisch mod-tenue voordraagt uit zijn bundel Psych-o-besitas, uitgebracht bij Excelsior. Hij wordt vervolgens terzijde gestaan door de hele band bij de uitvoering van Tomorrow Never Knows van The Beatles. Een onverwacht en uitdagend ‘intermezzo’ dat mooi past in de wereld van Spinvis.

Smalfilm is een van Spinvis’ grote klassiekers. Vanavond in een frisse, open jas. Geleid door een akoestische gitaar, gebouwd van het hout uit de vloer het oude Vredenburg, speelt de band hierna een rustige versie van Kom terug. Klein eindigen, waarom ook niet? Het is een waardig slot. Vanavond bleek eens te meer dat Spinvis kan putten uit een rijk, hartverwarmend en uitnodigend verleden. De vele fans bij zijn concerten, ouder én jong, maken bovendien duidelijk dat de toekomst net zo hard wenkt.