De Franse trompettist, arrangeur en producer daoud heeft het grootste deel van zijn volwassen leven doorgebracht on the road. Dat hield zijn geval niet alleen in dat hij op tournee was; daoud was ook dakloos, in Schotland.

Je zou verwachten dat er nu wat comfortabelere tijden zijn aangebroken. In 2023 speelde daoud live met grote namen als Ibrahim Maalouf, Lakecia Benjamin en Erik Truffaz. Ook werkte hij als co-producer mee aan succesvolle albums en publiceerde hij boeken over trompet en improvisatie. En nu is er dan zijn eigen album album Good Boy.

daoud speelt de plaat vol met zijn kwintet (trompet, toetsen, drums, vibrafoon en contrabas) en riep daarbij ook de hulp in van gastmuzikanten die saxofoon, viool, cello en gitaar toevoegen. Het levert een jazzplaat op vol frisse tracks die leunen op aantrekkelijke grooves, met invloeden uit de neo-soul, rock en psychedelica en het werk van generatiegenoten als Keyon Harrold en Theo Croker in het bijzonder. Een plaat waarop daoud zijn eigen leven voorbij laat trekken.

Volgens daoud kun je serieus bezig zijn met muziek zonder jezelf al te serieus te nemen. Dat is ook wat Good Boy uitstraalt. Het is een toegankelijke, vakkundig gemaakte plaat die nergens pretentieus overkomt. Verre van zelfs. Op Ford Focus, de opgewekte opener met catchy piano- en trompetpartijen, gaat daoud terug naar zijn jonge jaren. Een track als Non Peut-être is niet onderscheidend, maar wel lekker verfijnd en smooth.

Elders verlenen de keyboards en vibrafoon de muziek aantrekkelijk cachet. Oui laat mooi samenspel van daouds trompet en Félix Robins vibrafoon horen. Ook op het rustige Partir Un Jour is het tweetal prominent en stijlvol aanwezig. Het nummer is een bewerking van een commerciële pophit uit de jaren negentig. De band maakt er hier iets heel anders van. Chloé is een mooie, expressieve weergave van een vastgelopen tienerliefde waarbij trompet, toetsen en vibrafoon steeds intenser worden.

Het opvallende aan Good Boy is dat daoud en zijn medemuzikanten zich ook wagen aan dansbare tracks die het meer stijlvolle clubcircuit van de jaren negentig in herinnering roepen: Rugby is lekker uitbundig en neigt door de ritmiek, het baswerk en de atmosfeer naar drum & bass, maar dan wel de mildere ‘liquid’ variant. Dikke keyboardakkoorden kleuren de warme clubhouse van Who’s a Good Boy (Charlie’s a Good Boy); de tweede lekkere uptempo-injectie.

Good Boy is meer dan een lekkere, aantrekkelijke mix van stijlen en invloeden, daarvoor laten daoud en zijn medemuzikanten gewoonweg teveel compositorisch vernuft en muzikaliteit horen. De timing en frasering van het sterke Ficky Stingers bijvoorbeeld, zijn illustratief voor het vermogen van de band om toegankelijkheid, kalmte en inventiviteit te combineren.

Zo heeft daoud een appetijtelijke plaat vol pakkende grooves en uitnodigende sferen gemaakt. Een plaat die door zijn diversiteit ook vele aanknopingspunten laat horen. Good Boy is geen uitdagende plaat maar dat hoeft ook niet. Het album is zoals gezegd ronduit smakelijk en heeft voldoende substantie om te beklijven.