Scram C Baby is een blijvertje. Alweer zeventien jaar geleden bracht het album Taste de band de eerste voorzichtige bekendheid buiten het eigen Amsterdam. Met de overgang naar Electrolux (later Excelsior) zette Scram C Baby midden jaren negentig een belangrijke stap. Electrolux was nog klein, maar bracht in 1995 wel singles uit van Caesar en Slide. Excelsior groeide de afgelopen vijftien jaar uit tot een betrouwbare leverancier van kwaliteitspop en bracht en passant nog even vijf albums van Scram C Baby uit. Menigeen zal in de periodes tussen de albums gedacht hebben dat de band niet meer bestond. Veel airplay was de Amsterdammers immers nooit gegund. Telkens kwam de dwarse indieband echter weer bovendrijven,

Zo ook in 2010, met Slow Mirror, Wicked Chair. Zanger, en oudstgediende John Cees Smit, heeft diverse wisselingen binnen de band overleefd en haalde enige tijd geleden zijn vriendin Marit de Loos (inderdaad, ooit bij Caesar) bij de groep. Dit heeft in ieder geval een leuke prikkeldraadpopsong opgeleverd: M.A.R.I.T., een van de prijsnummers op dit zesde album van Scram C Baby. M.A.R.I.T. is overigens een lofzang op de hele band Caesar en niet alleen de drumster.

Scram C Baby is ook op dit album weer dwars en wispelturig, het kenmerk van deze band die ongepolijste poppareltjes zonder blozen afwisselt met vuige en furieuze rock of een lo-fi-geluid. Entrepeneur is een voorbeeld van de eigenzinnigheid van Scram C Baby en hoe dat boeiende resultaten kan opleveren. Zompige, monotoon stuiterende rock gelardeerd met een poppy, meerstemmig refreintje. Ook Tebaxtro is een mix van hard en poppy, van Amerikaanse rootspop en agressieve rock, die overloopt in de prettige uptempo pop van Manage Too en Genius, songs die op stevige wijze die andere voormalige Excelsior-coryfee Johan wat in herinnering roepen.

Op Mothership Connection en Hands In The Eyes Of MJ laat de band horen tijdloze indiepop te kunnen maken die overal te wereld kan aanslaan. Scram C Baby waakt ook hier voor een gepolijst geluid. De ruwe en rafelige sound houdt ook op Slow Mirror, Wicked Chair het eigenwijze en dwarse imago van de band in stand en zal waarschijnlijk een doorbraak naar een groter publiek in de weg blijven staan. Toch lijkt de band zich meer bewust van het publiek en heeft men de dwarsheid en experimenteerdrift meer in banen geleid. Dat maakt het voor de geïnteresseerde luisteraar in ieder geval makkelijker deze plaat te behappen, zonder zich te verslikken in vreemde tracks die voornamelijk voor de bandleden zelf bedoeld leken.

Slow Mirror, Wicked Chair is echter nog steeds gepeperd album met de nodige noise en eigenwijze invalshoeken. Binnen de Excelsior-discografie is het een subversief element, zoals alle Scram C Baby-platen dat eigenlijk zijn. Laat dat maar aan John Cees Smit en consorten over. Ze doen het immers niet voor het grote geld.