De eerste langspeler van P.J.M. Bond, die in 2021 het mini-album Sunset Blues afleverde, is direct een bijzonder werkstuk. De plaat is volledig gebaseerd op In Our Time, de eerste verhalenbundel van Ernest Hemingway. Bond, die afstudeerde op Hemingway, wilde altijd al muziek combineren met een literair werk. Dus krijgen befaamde verhalen als Indian Camp, The Three-Day Blow en Big Two-Hearted River dit jaar een muzikale interpretatie.

In 2022 trok multi-instrumentalist Bond zich op in een boshut om de 17 verhalen uit In Our Time in muziek om te zetten. Gewapend met strijkers, dwarsfluiten, piano, harmonium, harp, orgel, harmonica en akoestische gitaren legde Bond zijn droomproject later ook daadwerkelijk vast. Het resultaat blijkt een verrassend mooi, ingetogen maar toch rijk folkalbum dat soms uitwaaiert naar klassieke of experimentelere sferen.

Natuurlijk heeft Bond al de nodige ervaring; hij kan wijzen op zijn band Dandelion en zijn sessiewerk voor onder meer VanWyck, Yorick van Norden, Her Majesty en AlascA. Dat betekent echter nog niet dat je in je eentje zomaar even een rijkgeschakeerd, in literatuur gedrenkt album kunt maken. Bond flikt het echter, aangedreven door zijn liefde voor seventies West Coast en Amerikaanse literatuur. Vooral F. Scott Fitzgerald en natuurlijk Hemingway zijn favoriet bij Bond. In de bundel In Our Time staan de morele en ideologische worstelingen van Nick Adams en zijn tijdgenoten tijdens het interbellum centraal. Het is eigenlijk alleen de natuur die rust en troost kan bieden in deze roerige jaren. Nostalgie naar de onschuld die er ooit was, het geloof dat ooit nog sterk was.

Opener On the Quai at Smyrna begint met buitengeluiden/veldopnamen en trekt je dankzij piano en strijker onverbiddelijk naar binnen. The Doctor and the Doctor’s Wife begint met meeuwen en de zee. Ook hier weer fraaie, neoklassieke sferen. Het slotakkoord is ontroerend. Elders ademt het album meer jaren zeventig singer-songwritersferen, zoals het zoetere, sentimentelere Mr. and Ms. Elliot (‘…Writing the days away…’) en het koppel Bit Two-Hearted I & II, waarvan het tweede deel, dat gekleurd wordt door beschrijvingen van het buitenleven, verleidelijk uitnodigend is en ook nog eens verfraaid wordt door harmonica.

Natuurlijk zijn veel songs beeldend en beschrijvend, al blijft de connectie met het boek van Hemingway natuurlijk ook een persoonlijke. De plaat nodigt in ieder geval uit tot het lezen van In Our Time, dat toch relatief onbekend is gebleven in de schaduw van Hemingway’s bekendste werken.

Indian Camp is zomers, ontspannend, The End of Something is pastorale, folky pop met banjo en strijker die over het einde van een liefdesrelatie handelt maar net zo goed een schilderachtige beschrijving is. De klassieke Californische pop huist zeker in de muziek op In Our Time. Ook namen als Sufjan Stevens, Nick Drake en John Martyn dringen zich soms even zachtjes op. The Battler is daarentegen meer een track die uit The Deep South afkomstig is, met daaraan wat psychedelica toegevoegd, alsof Steve Miller en The Beatles de Delta doorkruisen. My Old Man is de hardste track, een spannende song met vervormde stem en een dosis stemmige dramatiek.

Zo valt er veel te halen op In Our Time. Het beste is gewoon om zelf alle 17 songs tot je te nemen, het liefst met het boek op schoot natuurlijk. Dat is echter geen vereiste om van dit fraaie album te kunnen genieten.