Christine Oele maakte in de jaren negentig deel uit van de jazzdanceband Hit The Boom maar vond haar vorm als muzikant/songschrijver vooral hierna, onder meer door het maken van triphop en het optreden en opnemen met tweemansband Nevada Drive. Als VanWyck is ze nu aan haar vierde album toe.

The Epic Tale of the Stranded Man heeft een lange aanloop gehad. Al in het voorjaar van 2020 had VanWyck het verhaal en de songs in haar hoofd. Een verhaal van een man die aanspoelt op een eiland en niet meer weet wie hij is. Liedjes met strijkersarrangementen. Door de lockdown moest VanWyck dat idee even opzijzetten. Een simpelere, kleinere plaat kreeg vorm: God Is in the Detour. Dat album werd opvallend goed ontvangen, ook in het buitenland en de naam van VanWyck, die toch al aardig groot was geworden, was definitief gevestigd. Deze ‘nieuwe’ plaat kan dan ook op warme belangstelling rekenen.

Het album laat zich luisteren als een verhaal. De ingetogen muziek en de zang van VanWyck geven het relaas van de gestrande man een zuiver, smaakvol, verfijnd maar toch dwingend geluid mee. Doordat er diverse karakters ten tonele worden gevoerd en niet alles rondom deze karakters zonneklaar is, draagt The Epic Tale of the Stranded Man iets ongrijpbaars in zich. De toelichtingen op de songs geven aanwijzingen maar laten het mysterie gelukkig grotendeels intact.

De vrouw die de gestrande man vindt heeft een rol in de eerste (The Stranded Man) en de laatste song (My Baby Rides a Dark Horse). Het verhaal begint met akoestische gitaar, strijkers en bijna schrille zang. ‘Let me find out, what’s troubling your heart’. Hierna verschiet de song van perspectief en komt de man aan het woord. De indringende toon is gezet. VanWyck houdt dit vast door de hoofdrolspelers gaandeweg verder tot leven te laten komen. Wat heeft de gestrande man gedaan, wat is zijn verleden? ‘I didn’t pull the trigger, I didn’t hide the gun’.

Besluiteloosheid, doorlopen zonder te weten waar het eindigt; Maybe, Maybe Not is lichter van toon maar dat betekent nog geen verlossing, geen antwoorden, geen kalmte. Sterker, the Havoc Wreaker en the Seaweed Seller brengen onrust, magie en verleiding. De muziek wordt even robuuster, komt tot rust en zwelt weer aan. De gestrande man is inmiddels weggezonken in onzekerheid en is letterlijk en figuurlijk vastgelopen. Het lied Pond Floor Dwellers is een hart onder de riem voor de ‘onwaardigen’, nameless pond floor dwellers, die in de schaduw staan van hen die succesvol en dominant zijn. VanWycks zang trekt deze song vele kanten op. Het is een markant punt op de plaat.

Uiteindelijk vindt de man de weg omhoog weer. Banjo contrasteert met warme gitaarklanken. Het orakel Ciceline geeft aan: ‘de tijd is nu’. ‘… unfold all your lies… What we tell ourselves ain’t what we need to hear’. Een zwerver blijkt een profeet met een boodschap van optimisme. De sfeer verandert, de muziek wordt poppier, met country-invloeden. De goede geest Lola helpt de man hierna verder naar het licht. ‘Start over again’. Hierna rest alleen nog een ontmoeting met een almachtige god maar dat betekent niet dat de gestrande man een kant-en-klaar antwoord krijgt; zo werkt het niet.

VanWyck wilde de albumtitel eer aandoen en in ieder geval één episch nummer aan het verhaal toevoegen. Dit is het eerdergenoemde My Baby Rides a Dark Horse. Inspiratie kwam van broadside ballads, oude Engelse verhalende liederen die vaak uit meerdere delen bestaan. Ook dit, wederom plechtige, sfeerrijke, lied bestaat uit meerdere delen. De vrouw uit het begin keert weer terug. De luisteraar mag voor zichzelf bepalen wat ze hier precies vertelt en hoe het zich verhoudt tot alles wat we gehoord hebben. Een passend open einde van een intrigerende en bijzondere plaat.