Paul Bond gooide in kleinere kring hoge ogen met de band Dandelion. Hij werkte als toetsenist tevens samen met onder meer Yorick van Norden en VanWyck. Het is inmiddels een paar jaar na het laatste album van Dandelion. In de tussentijd kwam het vaderschap centraal te staan in Bonds leven. Toch slaagde hij erin, temidden van alle veranderingen, dit mini-album Sunset Blues af te ronden en uit te brengen. De titelsong is een fraaie exponent van dit verhaal: ‘It was near the snow-peaked mountains only yesterday, when you told me that our lives would change, you were talking slowly and your hands were warm, they enfold me with a love so fine.’ Bond, tevens literatuurwetenschapper, beschouwt het zelf als zijn meest Hemingway-achtige tekst.

Sunset Blues is een plaat die sterk doet denken aan de singer-songwriters van de vroegere jaren zeventig (de hoes alleen al…) maar waar ook eigentijdse elementen uit de Americana, folk en country door zijn verweven. Het is dan ook geen toeval dat de plaat is gemasterd door Ed Brooks, die eerder werkte met Fleet Foxes.

Paul Bond had eigenlijk liever in het Parijs van de jaren twintig gewoond dan in het Amsterdam van nu. Als fan en kenner van onder meer F. Scott Fitzgerald en Ernest Hemingway laat hij zich ook in zijn songs inspireren door die literaire grootheden en hun ontmoetingen in Parijs. Op Same Song, Different Groove, verrijkt door droge, dikke baslijnen, effectieve piano en een stemmige blaaspartij, haalt Bond de Dingo Bar in Montparnasse aan. Het is een song die echter ook aanzet tot creativiteit in het heden.

Het lichtvoetige, jachtige Season Of The Acorn verwijst naar Paul Bonds winterse depressies, die door de komst van nieuw leven nu minder zwaar zijn. Zoals al bleek is Bond niet een singer-songwriter met alleen een akoestische gitaar. Sweet Marie krijgt extra leven door opbeurende (saloon)pianoklanken. Ook op The Young And Cheap is er een mooie rol voor piano, met als opvallend extra’tje hand claps. Het zorgt voor een luchtigere atmosfeer alvorens het verfijnde Goodbye, My Love melancholiekere sferen brengt. Bond is zich hier bewust van ‘a new dawn’, maar toch, het verleden laat zich niet zomaar opzij zetten. Deze slotsong is een albumhoogtepunt en de fraaie afsluiter van dit veelbelovende solodebuut van Bond.