Muziek komt soms letterlijk en figuurlijk heel dichtbij. Als je Don’t Rush It, het openingsnummer van Land Of My Other, beluistert, valt je meteen op hoe fraai de productie van het album is. Stuart McCallum klinkt met zijn gitaar al alsof hij naast je staat, net als de bas en piano bespeeld door Thomas Bartlett en, net als je je al gelaafd hebt aan die warme klanken, komt de stem van Rioghnach er nog bij. Bijna alsof ze tegen je oor gedrukt staat, ontroerend, je hart verwarmend alsof je niet anders gewend bent.

En als Rioghhnach Connolly zingt “If it all falls tomorrow, be glad of today” voel je de troost daarvan door de muziek en vooral in haar stem. De opener is subtiel en is bovenal niets groots, niets bombastisch, het is bewust klein gehouden qua instrumentatie. Én met precies de juiste ritmiek en opbouw en dan steeds de wonderschone stem van Rioghnach. Hoe mooi haar zanglijnen naar het einde van het nummer, als ze met diezelfde subtiliteit nog een keer haar stem omhoog laat gaan.

Little One laat horen hoe je een klein nummer kunt laten schitteren. Luister eens naar hoe het nummer zich opbouwt en ontvouwt, het ritme van wat nog het meest weg heeft van hand claps voegt zich bij de gitaarklanken en dan is er weer de warme klank van de stem van Rioghnach die het nummer afmaakt. Stem en instrumenten vullen elkaar perfect aan in dit wiegelied en waar je daarbij misschien wel het idee hebt van een liedje dat zich enkel en alleen richt op de allerkleinsten op deze aarde, dit is gewoonweg heel erg mooi, ook zonder dat je daarbij met enige regelmaat zelf een baby, peuter of kleuter naar bed brengt. De gevoeligheid van de zang van Rioghnach sluit zeer goed aan op de instrumentatie en ook hier weer weet The Breath een mooi slot aan het nummer te geven.

Het titelnummer weet al binnen de eerste secondes te ontroeren. Hoe ontzettend mooi zijn de openingsklanken al! En dan horen we alleen nog maar Stuart: in zijn spel vangt hij de Ierse ziel met slechts een paar klanken van zijn gitaar. Adembenemend mooi en simpelweg kippenvel met zich meebrengend. Als je iets met Ierland hebt, dan kan het niet anders dan dat dit nummer je adem misschien wel doet stokken. Ja, zo mooi is het. Het klinkt alsof het uit de diepte van de Ierse grond, diep uit de turf of diep uit de Ierse meren naar boven is gehaald om nu gedeeld te worden. Het instrumentale tussenstuk doet er nog eens een schepje bovenop, met de fluit bespeeld door Rioghnach.

Je kunt naar albums luisteren die productioneel gezien veel meer op elkaar stapelen, die rijker zijn qua orkestratie, die langer zijn, waar meer muzikanten alles geven, die misschien in promotiecampagnes veel meer aandacht hebben gekregen, maar als je dit album dit jaar niet hebt beluisterd, dan mis je simpelweg een parel van jewelste. De potentie van wat The Breath kan, dat lag natuurlijk al voor een deel besloten in hun fabuleuze debuut Carry Your Kin (2016) en werd bevestigd door opvolger Let The Cards Fall (2018).

Het warme, het nabije, het kleine komt hier op Land Of My Other zo ontzettend mooi naar voren, dat je er gewoonweg stil van wordt. Muziek en zang zijn over het hele album perfect in balans. De directe en warme klank van het album maakt misschien het grootste verschil met de twee eerdere albums.

Thomas Bartlett werd benaderd om het album te produceren en na slechts secondes te hebben gehoord van de stem van Rioghnach, was hij verkocht. Juist door hoe zeer haar stem bezield is door de essentie van Ierse zang, wist hij het zeker. Hij wilde dat heel graag doen, juist vanwege de uiteenlopende kanten aan haar stem. Voor Thomas met een duidelijke fascinatie voor Ierse muziek, niet voor niets is hij ook lid van The Gloaming een zeer welkome nieuwe loot aan de boom die zijn portfolio vormt. Die mag op zich al indrukwekkend genoemd worden.

Hij vestigde zijn naam als producer al snel met het solodebuut van Glen Hansard en wist ook de releases van The Gloaming, van debuut, The Gloaming 2, een live album tot het al net zo geslaagde derde studio album uitmuntend te laten klinken. Die warme klank van albums vind je daar op terug, die hoor je terug op andere albums waar hij de productie van verzorgde, van zeer diverse artiesten, van Yoko Ono, Julia Stone, Joan As Policewoman tot Sufjan Stevens en Rufus Wainwright. Neem daarbij de creativiteit die hij ook nog eens als componist aan de dag legt.

En tel dat op bij wat snarenmeester pur sang Stuart McCallum aan wonderschoons weet voort te brengen. Of je nu luistert naar Stuart’s werk binnen The Cinematic Orchestra (Ma Fleur uit 2007 wel als ultieme referentie), zijn solowerk als het meesterlijke Distilled (en de fascinerend goede live adaptatie Distilled Live) en City, de muziek die hij tijdens de coronapandemie maakte, zijn bijdrage aan Slowly Rolling Camera of een samenwerking als met Mike Walker, zijn gitaarspel is immer fascinerend. En dat is op Land Of My Other eveneens het geval. Miniaturen lijken het soms wel in zijn gitaarspel, maar wat is het ontzettend mooi. Een geslaagde combinatie bij voorhand dan al.

Bovendien, als je daarbij telt dat de teksten van Rioghnach op Land Of My Other misschien wel de mooiste zijn die zij ooit schreef, persoonlijk, open en direct, en in zanglijnen die meer dan eens al direct binnen komen, dan heb je het recept voor een van de mooiste albums van dit jaar. En hoe mooi ze zingt is ook in muzikale kringen zeker niet onopgemerkt gebleven. Niet alleen werkte ze al samen met Afro-Celt Sound System, zij werd ook door Peter Gabriel gevraagd om mee te zingen op i/o. De persoonlijke teksten van Rioghnach, luister maar naar Head Down en Letters From Long Kesh, over de impact van de activistische rol die haar vader als republikein in Ierland, kunnen je niet zomaar onberoerd laten.

Land Of My Other is een album dat weet te raken, dat ontroert in al zijn kleinheid en dat aan schoonheid simpelweg niets te wensen overlaat. Land Of My Other is The Breath in optima forma, waarbij de combinatie Bartlett-Connolly-McCallum zo mogelijk een nog mooier album hebben weten te maken dan wat de twee eerdere releases al beloofden. Wat een ontzettend mooi album!