Drie jaar na de sterke voorganger Juniper is er met Where The Street Lead weer een nieuwe Slowly Rolling Camera. Een album nog rijker in sound dan de voorgangers en met wederom een erg interessante gastenlijst.

Toen zangeres Dionne Bennett de band vlak voor het maken van hun derde album Juniper verliet, nadat ze vanaf het allereerste uur onderdeel van de band was geweest, was het even zoeken naar de nieuwe sound. Dat loste het overgebleven drietal (Dave Stapleton (toetsen), Elliot Bennett (drums) en Deri Roberts (alleskunner)) op met wat gasten/instrumentalisten die de vocale partijen ‘opvingen’. Die lijn wordt nu op Where The Streets Lead mooi doorgetrokken.

Fijn dat het trio besloten heeft om de meesterlijke muzikanten Jasper Høiby (contrabas), Stuart McCallum (gitaar) en Mark Lockard (sopraan en tenorsax) prominent in de band op te nemen en ze echt onderdeel van het bandgeluid te maken. Zij geven een vol extra aan de composities waarbij de samenwerking tussen Bennett en Høiby gelijk al een geweldige extra drive geeft.

Met een lekker zware strijkersdelegatie prominent over alle composities en Finse trompetheld Verneri Pohjola, Amerikaanse saxgigant Chris Potter en zanger Sasha Vasandani elk op één track aanwezig is de sound van Slowly Rolling Camera alleen maar rijker geworden.

McCallum is een meestergitarist die ooit op de Cinematic Orchestra klassieker Ma Fleur (2007) met zijn spel al veel van de sfeer van de composities bepaalde. De sound van die band is van grote invloed geweest op hoe Slowly Rolling Camera klinkt, al is de ontwikkeling in een eigen sound met elk album prominenter.  En McCallum deelt daar fraai in mee.

In acht fraai lang opgerekte composities trekt Slowly Rolling Camera, onder aanvoering van Stapleton, componist van alle tracks en alle strijkarrangementen, steeds weer mooie gelaagde en broeierige sferen op. Vanuit de jazzgedachte, dus met fraaie solo’s opgesierd, maar in een cinema grafische sfeer opgezet.

Juist de ruime toevoeging van de strijkers maakt de muziek die de mannen op Where The Streets Lead maken zo rijk aan sfeer en zo indringend in emoties. Juist ook omdat dat heerlijke drumwerk van Bennett en het groovy basspel van Høiby tegelijk zo prominent blijft en de composities extra pit geeft. En al helemaal als McCallum daar nog eens overheen soleert. Wat een geweldige gitarist is hij toch en wat draagt zijn spel het album.

Where The Street Lead is niet alleen de beste maar tevens de meest imposante plaat die Slowly Rolling Camera tot nu toe heeft gemaakt. Alle muzikanten op het album spelen echt fantastisch. Hoewel voor de composities de arrangementen voor de strijkers al klaarlagen klinken de muzikanten gedreven en vrij. Knap hoe de levenslust van de muzikanten samenvalt met de strijkers.

Hoe mooi zou het zijn als het collectief muzikanten in z’n geheel, dus met alle strijkers een korte tour door Europa zou kunnen doen en het volle geluid van Where The Streets Lead op het podium zou kunnen brengen. Het zou de band terecht een grote stap belangrijker maken in het jazzveld.