Depeche Mode
Construction Time Again
Pas toen Depeche Mode recent optrad in de Ziggo Dome viel bij velen het kwartje dat hun nieuwste album Spirit in feite een tweede deel van hun Construction Time Again is. De derde plaat in de catalogus behandelt namelijk dezelfde thema’s en heeft zelfs dezelfde invloeden in het artwork.
Wat Construction Time Again echter anders maakt – en daardoor een stuk minder krachtig dan de jongste boreling – is dat het een band laat horen die zijn plek in de muziekwereld en het eigen geluid nog aan het zoeken is. Binnen twee jaar de stap maken van een huppelend Just Can’t Get Enough naar een maatschappijkritisch epos is ook wat veel gevraagd natuurlijk. Wel is Construction Time Again een album dat de ambities van de nog jonge band toont. Het geluid is definitief wat zwaarder geworden en de komst van Alan Wilder als nieuw bandlid (hij doet op dit album voor het eerst mee) heft ook zo zijn sporen achtergelaten. Enerzijds omdat hij als componist twee nummers bijdraagt (het industrieel aandoende Two Minute Warning en het lieflijk klinkende doch grimmige The Landsape Is Changing) maar boven alles ook productioneel. Construction Time Again is scherper en meer spannend gearrangeerd dan de twee voorgangers. Een manco – als je het zo mag noemen – op met name tweede album A Broken Frame is dat de tracks na verloop van tijd wat eentonig worden. Hier wordt een andere route gekozen, wat opener Love, In Itself al laat horen. Startend als een donkere synthpopdeun met monotoon ritme, maar al snel volgt de versnelling en op het moment dat je als luisteraar in dat nieuwe tempo zit, schakelt de track weer terug. Dat houdt het nummer fris.
Wat de band op dit derde album voor het eerst doet, is werken met alledaagse voorwerpen om er geluid uit te halen. Pipeline is een voorbeeld van een track waarin dit tot het uiterste wordt doorgevoerd. Je hoort percussie die zo te horen daadwerkelijk uit een ijzeren buis wordt verkregen, maar ook iets als een stuiterende pingpongbal en getingel van andere metalen huis-, tuin- en keukenobjecten. De gimmick maakt dat je oren naar die geluiden trekken en niet zozeer naar het liedje. Depeche Mode vindt op Construction Time Again wel volledig de vorm op het niet stuk te krijgen Everything Counts, een aanklacht tegen de consumptie- en prestatiemaatschappij die in 1983 al werd gedaan. Het nummer heeft alles in zich om tijdloos te blijven. Een pakkende (en relevante) tekst, gemanipuleerde synths die enigszins als analoge (blaas)instrumenten klinken en her en der zelfs folky instrumentarium (de melodica), een stuwende beat en een pakkend refrein.
Het is een onbetwist hoogtepunt op het album, dat verder ‘hit and miss’ is. Een opvallende omissie op de originele release is de uit 1983 stammende single Get The Balance Right, dat op geen enkel album te vinden is en juist in de finale voor wat verstrooiing had kunnen zorgen met zijn opgewekte ritme. Op de special edition van een paar jaar terug is het wel toegevoegd. Daarop staat overigens ook b-kantje Work Hard, de eerste (en technisch gezien enige) track in de Depeche Mode catalogus die aan de combi Martin Gore en Alan Wilder is toegeschreven. Deze had ook niet op het album misstaan, thematisch, productioneel en muzikaal interessanter dan bijvoorbeeld een voortkabbelend Shame. Er is dus wel het een en ander aan te merken op Construction Time Again en je snapt terugkijkend ineens dat men het nogmaals heeft geprobeerd met Spirit, maar dan weel goed. Maar met een hit als Everything Counts alleen al, is deze derde van Depeche Mode er wel eentje voor de eeuwigheid.