Eenieder die Depeche Mode eind jaren tachtig nog steeds niet serieus neemt mag zijn of haar opvattingen na de Music For The Masses Tour toch op zijn minst wel enigszins bijstellen. Die tournee begon in oktober 1987 en voerde via Europa, Noord-Amerika, Europa en Azië wederom naar Noord-Amerika alwaar de band op 18 juni 1988 in de Rose Bowl in Pasadena concert nummer 101 geeft.

Dit laatste concert van de tournee vormt de hoofdmoot van een film die de band laat maken door onder andere D.A. Pennebaker, de regisseur die de Engelse tournee van Bob Dylan in 1965 vereeuwigde met het vermaarde Don’t Look Back. In de film 101 wordt naast Depeche Mode ook een groepje fans gevolgd die door de VS reizen om het concert van de band in Pasadena bij te wonen. Er wordt later wel gezegd dat dit deel van de film een aanzet is geweest tot de reality-tv die begin jaren negentig opkomt met programma’s als The Real World.

De film vormt samen met de concertregistratie voor vinyl en cd hét document dat laat zien en horen hoe ver de band uit Basildon is gekomen in de afgelopen jaren. 101 komt uit in maart 1989 en verkoopt, zoals te verwachten viel, erg goed in de VS, Canada, Frankrijk en Duitsland. Ook Engeland laat zich niet onbetuigd en de plaat wordt een dikke top 10-hit.

Met een niet misselijke setlist is 101 een prima staalkaart van acht jaar Depeche Mode, alhoewel de eerste albums nauwelijks aan bod komen. Het publiek, 60.000 man sterk – een ongekend record voor de band – laat zich flink horen en maakt bij vlagen een extatische indruk, alhoewel het gegil bij Blasphemous Rumours vooral veroorzaakt wordt door een flinke regenbui.

De band is aan het begin van het concert zichtbaar verrast door het ongekend grootschalige enthousiasme dat hen ten deel valt. Dave Gahan brult uit enthousiasme wat extra kreten door de songs heen. Het is hem vergeven want hij draagt de show met verve en de band achter hem groeit en groeit naarmate het concert vordert: Stripped blijft machtig, Somebody en Things You Said verliezen niets van hun intieme emoties, Shake The Disease blijkt wederom een geslaagde non-album track en Never Let Me Down zorgt voor een woud van wapperende armen, iets wat later in menig Depeche Mode-concert valt terug te zien. Pleasure Little Treasure ontpopt zich als een strakke electrorock-stamper. De band neemt hier alvast een voorschot op de jaren negentig. Later dat jaar zal de Depeche Mode de noeste riff die hier opduikt een tweede leven geven als basis voor Personal Jesus.

Naar het einde van het concert toe zet Depeche Mode de klok een paar jaar terug: Master And Servant is strak en robuust en Everything Counts wordt uitgeluid door massaal gezang. Het is deze track die in februari 1989 als teaser op single wordt uitgebracht. 101 zet een maand later op overtuigende wijze een punt achter de jaren tachtig van Depeche Mode. De band begint in mei 1989 met de opnamen voor Violator, het album dat de jaren negentig op indrukwekkende wijze zal inluiden.