×

Concert

08 mei 2017

Depeche Mode

Depeche Mode perfectioneert zichzelf in Ziggo Dome

Geschreven door: Edgar Kruize

Label: Sony Music

Setlist

  1. Intro (Revolution, The Beatles)
  2. Going Backwards
  3. So Much Love
  4. Barrel Of A Gun
  5. A Pain That I'm Used To
  6. Corrupt
  7. In Your Room
  8. World in My Eyes
  9. Cover Me
  10. Home
  11. A Question Of Lust
  12. Poison Heart
  13. Where's The Revolution
  14. Wrong
  15. Everything Counts
  16. Stripped
  17. Enjoy The Silence
  18. Never Let Me Down Again
  19. Somebody
  20. Walking In My Shoes
  21. "Heroes"
  22. I Feel You
  23. Personal Jesus

Stoïcijns kijkt een immens paard de Ziggo Dome in. Een kip volgt zijn voorbeeld, een hond houdt zijn kop scheef en kijkt vragend de zaal in. Een schaap beschouwt de 17.000 bezoekers met ogenschijnlijke ironie, terwijl een varken… gewoon rondscharrelt. De rust die van de surrealistische kinderboerderij op het immense videoscherm uitgaat, staat in schril contrast met de kolkende menigte die uit volle borst de Depeche Mode-klassieker Enjoy The Silence meebrult, terwijl Depeche Mode-frontman Dave Gahan nog maar eens met zijn kontje draait en de joelende menigte aanmoedigt harder te zingen.

Een optreden van Depeche Mode is er altijd een die speelt met de contrasten tussen beeld en geluid en juist door het contrast de versterking zoekt. Dat is tijdens de tweede show van de eind vorige week gestarte Global Spirit Tour niet anders. Toch is de tournee visueel relatief sober, afgezet tegen eerdere tours van de band. Er is één groot scherm, daarop komen af en toe video’s en visuals voorbij, maar daar wordt allemaal slechts zeer sporadisch ingezet als doorvertaling van het concept dat het nieuwe album Spirit uitdraagt. De focus ligt voornamelijk op de muziek.
globalspiritadam
Nu kan je bij die doorvertaling sowieso wel wat vraagtekens zetten. Niet alleen in die zin dat de band die een statement wil maken op het jongste album en dit statement als rode draad in het optreden vrij snel naar de achtergrond laat verdwijnen. Je zou zelfs kunnen constateren dat het visuele over de hele linie niet zo sterk is uitgewerkt en dat is voor het eerst in Depeche Mode’ carrière. Pas als je in de merchandisestal in de Ziggo Dome het huidige artwork van de band ziet naast de ‘vintage’ ogende shirts die worden verkocht van hun derde album Construction Time Again valt pas het kwartje dat er over en weer een link is. Was dat überhaupt iemand eerder opgevallen?

Het doet er ook eigenlijk niet toe. Als muzikale unit is Depeche Mode nog altijd een buitencategorie en dáár ligt tijdens de Global Spirit Tour de mokerslag die de band wil uitdelen. Wat daarbij vooral opvalt, is hoe naadloos het nieuwere werk zich mengt met het oude werk. Opener Going Backwards wordt gebracht voor een bontgekleurd projectiescherm dat oogt als een immens werk van Jackson Pollock en gedurende het nummer verdwijnen de verfklodders stuk voor stuk, tot er niets dan zwarte leegte overblijft. “We’re going backwards”, galmt Dave Gahan vanaf een ophoging en je hoort hoe goed bij stem hij is. Hij zal vanavond geen noot missen. Het is een imponerende opener die door de uitgekiende manier waarop de lage tonen vanuit de synths doorzoemen beklemmend werkt. Het eveneens nieuwe So Much Love geeft vervolgens wat lucht, waarna het met flarden van GrandMaster Flash’ The Message eindigende Barrel Of A Gun het eerste ‘oudje’ is.

Het siert Depeche Mode dat ze het oude werk per tour op een frisse manier blijven bekijken. Niet alleen Barrel Of A Gun kent wat arrangementswijzigingen, ook tracks als Wrong en Everything Counts krijgen nieuwe intro’s mee. Daardoor zorgt de band dat ze al musicerend zelf scherp blijven en niet op de automatische piloot koersen, maar dat ook het publiek bij de les blijft. Opvallend is het tevens dat het nieuwe(re) werk in de Ziggo Dome aanvankelijk de meeste bijval krijgt. Het uit 2009 stammende en noest voortdenderende Corrupt en even verderop in de set het hypnotiserende Cover Me van het Spirit-album, waarin de pulserende synthesizerklanken als mitrailleurvuur door de zaal schieten, worden met een aanzienlijk luider gejuich beloond dan een oudje als World In My Eyes. Ook opvallend, het bij Depeche Mode-shows vaak wat obligate blokje waarin Martin Gore wat liedjes voor zijn rekening mag nemen, mondt in Ziggo Dome uit in een triomftocht. Ver nadat de laatste klanken van Home zijn weggestorven, galmt de zaal luidkeels de gitaarmelodie van het nummer nog na en het verstild gebrachte A Question Of Lust maakt dat de zaal ineens héél klein aanvoelt. Saillant detail is dat hier het gekozen beeld op het scherm (een Anton Corbijn-illustratie van een vlag) en muziek elkaar naar een compleet ander niveau werkten en het nummer daardoor bij de strot greep. Dat gebeurt ook tijdens de fraaie beelden die In Your Room en Walking In My Shoes ondersteunen en de nummers een compleet nieuw gevoel meegeven.

Ergens is het jammer dat het concept van Spirit niet ook wat vaker op deze manier is doorgevoerd, al zou de show daardoor erg zwaar op de maag hebben gelegen en dat past niet helemaal bij de band. Nu werd steeds vrij snel na een iets donkerder segment de lucht gezocht. Met een flamboyante frontman als Gahan kan dat eigenlijk ook niet anders. Hij is een pleaser, geen preacher. En in die hoedanigheid pakt hij de Ziggo Dome moeiteloos in. De finale van de set is een doordruk van showfinales zoals de band die al jaren speelt, met Enjoy The Silence, Never Let Me Down Again, I Feel You en Personal Jesus. Nummers die in theorie stuk gespeeld zouden moeten zijn, maar die nog steeds met zichtbaar enthousiasme over de massa worden uitgestort (en even gretig door die massa worden geabsorbeerd). Daartussendoor zit nog een tamelijk onverwachte cover van de David Bowie-klassieker Heroes, die een beetje als een vreemde eend in de bijt voelt. De uitvoering is spannend, Gahan gebruikt zijn stem op een heel andere manier dan normaal om het nummer in bedwang te kunnen houden. Indrukwekkend, absoluut. Maar op dit punt in de set is het niet helemaal op zijn plek en haalt het de magie uit een tot dan toe vlekkeloze show.

Gezien de manier waarop de ‘nieuwkomers’ zich mengen met de klassiekers, kan je concluderen dat Depeche Mode na de kleine dip die het album Delta Machine achteraf bleek te zijn weer op volle oorlogssterkte terug is. Niet alleen dat, je kan stellen dat de band naar mate de bandleden langzaam richting de zestig kruipen alleen maar beter is geworden in de uitvoering van het werk, zonder dat ze in de retro-act val zijn getrapt waar zelfs ooit zo vooruitstrevende generatiegenoten als U2 (in de ArenA later dit jaar met een integrale uitvoering van een klassiek album) in zijn gekukeld. Nee, Depeche Mode pakt gewoon op het eigen, gestage tempo door. De band gebruikt de in de jaren tachtig zelf aangelegde fundering van donkere maar hoopvolle en vaak dwingend dansbare synthpop/rock (gecombineerd met bluesgitaar en donderende live-drums) om het eigen kunstje per optreden verder aan te scherpen en te perfectioneren.

Setlist

  1. Intro (Revolution, The Beatles)
  2. Going Backwards
  3. So Much Love
  4. Barrel Of A Gun
  5. A Pain That I'm Used To
  6. Corrupt
  7. In Your Room
  8. World in My Eyes
  9. Cover Me
  10. Home
  11. A Question Of Lust
  12. Poison Heart
  13. Where's The Revolution
  14. Wrong
  15. Everything Counts
  16. Stripped
  17. Enjoy The Silence
  18. Never Let Me Down Again
  19. Somebody
  20. Walking In My Shoes
  21. "Heroes"
  22. I Feel You
  23. Personal Jesus