We zijn bij Brussels Jazz nu op avond 9 (de maandag was concertloos) en het programma blijft maar klinkende namen strooien. Wat dacht je van een avond met Jaimie Branch, Makaya McCraven en Anton Eger? Het programma van de tweede vrijdagavond van het festival dus.

Jaimie Branch mocht niet alleen in Flagey de avond aftrappen, maar ook haar Europese tour. Eindelijk dan de composities van Fly Or Die II: bird dogs of paradise, haar tweede album op het voorname International Anthem uit Chicago, live op de bühne. Al snel in de set blijkt wat een genot dat is. Branch en haar band (Lester St. Louis op cello, Jason Ajemian op bas en Chicago legende Chad Taylor op drums) hebben er veel zin in en maken er een buitengewoon interessant concert van.

Vooral ook omdat de monstertrack Prayer for Amerikkka gelijk maar als tweede track in de set wordt gespeeld. De heerlijk lang doorgetrokken compositie, die op het album een absoluut hoogtepunt vormt, klinkt live al net zo gedreven en fascinerend. Heerlijk hoe in die track politiek, blues, punk en vrije jazz samenkomen. Dat is ook datgene dat Branch zo interessant maakt. De puurheid van haar werk en haar ongepolijste teksten als ze deze spreekt of zingt.

Branch en haar band spelen lekker veel werk van dat nieuwe album met Nuevo Roquero Estereo, Simple Silver Surfer, Lestertude en de titeltrack als hoogtepunten. Mooi ook hoe de set halverwege in een lome flow komt en haast droomachtig voorbij trekt, je aan het einde van het concert weer doet opveren met Nuevo Roquero Estereo en de toegift, een door allen meegezongen, Love song (A love song for assholes and clowns)… Heerlijk optreden!

Drummer Makaya McCraven is onderhand een gevestigde naam geworden die grote zalen voltrekt. Op basis van zijn tot nu toe verschenen albums volledig terecht natuurlijk. De van (soul)jazz en hiphop doortrokken albums zijn rijk aan sfeer en hebben steeds weer de juiste muzikanten om die gloedvol mee te spelen.

Vanavond staat McCraven op het podium met een ware jazz-superband met Joel Ross op vibrafoon, Irving Pierce op sax, Junius Paul op contrabas en Marquis Hill op trompet. Een band ook die vanavond heeft besloten een potje Amerikaanse powerjazz te spelen en daar moet je van houden natuurlijk. Duidelijk is dat het publiek daar goed in mee gaat, ondergetekende iets minder.

Het volledig dichtplakken van composities, vooral qua bas en drums, en ook nog eens op flink volume is gewoonweg mijn jazzding niet. Pas als McCraven zijn drummen terugbrengt naar subtieler in zo’n prachttrack als Lonely (van het topalbum In The Moment) begrijp je weer helemaal waarom hij zo gevierd is. Op een groot podium hoef je niet gelijk groot en luid te spelen. Juist inhouden brengt meer spanning.

In de lobby is het vervolgens tijd om eindelijk Anton Eger en zijn mannen te zien spelen. Vorig jaar bracht de Phronesis-drummer zijn eerste solo album Æ uit, een heerlijk weerbarstig electronic meesterstuk dat onze jaarlijst moeiteloos haalde.

Vanavond heeft hij een spannende uitdaging met twee muzikanten in de band die nog niet eerder met hem samen speelden. Conor Chaplin (onder meer Dinosaur) op bas en Tony Roe op keys. De mannen hebben, gezien de muziek op Æ een heerlijke uitdaging opgepakt. Daarbij helpt het wel dat Eger en gitarist/toetsenman Matt Calvert de lijnen voor de muziek duidelijk uitzetten en live de composities een meer uitgesponnen versie dan op het album kennen.

Het is een heerlijk concert dat de mannen geven. Heel veel energie en uitdaging in sounds met de knallende grooves van het geweldige spelende koppel Eger en Chaplin als grondvlak. Calvert (muzikaal architect achter Three Trapped Tigers en Strobes) blijft een fenomeen. Bizar hoe hij de sounds via gitaar en keys via zijn laptop naar nieuwe geluiden weet om te zetten. Roe pakt lekker door met onrustige solo’s die perfect in het muzikale strijdveld passen.

Natuurlijk is dit, zo met twee andere muzikanten, een optreden waar iets ook wel eens fout kan gaan, maar dat heeft meer te maken met het feit dat je met elektronica van doen hebt en dat die nu eenmaal niet altijd doet wat je hoopt of verwacht. De energie van de band, met een verrukkelijk Eger voorop, komt uitstekend over in een heerlijk energieke, soms lekker heen en weer stuiterende, groovy elektrosound die flink wat indruk achterlaat. Heel snel heel graag veel meer van deze band. De lobby is ook vanavond weer de ideale plek om iets opwindends nieuws te zien.

Foto’s: Michel Van Rhijn (Jamie Branch & Makaya McCraven)
& Cindy De Kuyper (Anton Eger)