Anton Eger
Æ
Natuurlijk is Anton Eger vooral bekend als die geweldige drummer van Phronesis, het wellicht beste jazztrio dat er momenteel rondloopt. Maar Eger is ook nog steeds drummer van het vermaarde Jazzkamikaze en de vaste drummer van de band van (oud-)Jazzkamikaze maatje Marius Neset.
De liefde voor de jazz is groot maar Egers liefde voor electronic, rock en metal al net zo. Voor zijn eerste echte solo-album AE (zijn initialen) zocht hij het vooral in de electronic en rock en verzamelde met toetsenman Dan Nicholls, multi-instrumentalist Matt Calvert en elektrische bassist Robin Mullarkey een meer dan geweldige band bij elkaar. Een groep Britse muzikanten die de drang van Eger om er muzikaal even helemaal uit te breken optimaal begrijpen. Met een mooi rijtje gasten (Phronesis maatje Ivo Neame (Juno 60, mellotron), Niels Broos (Moog synthesizer), Otis Sandsjö (sax) en de ook als producer optimaal aanwezige bassist Petter Eldh, een jarenlange vriend van Eger en tal van anderen, vervolmaakt hij de band.
Uitdaging zit er bij Eger altijd al in. Met de mannen van Jazzkamikaze werd ook een reeds onvoorspelbare albums gemaakt. Ook duwde hij Phronesis met het door hem geschreven The Tree Did Not Die (Masters of Puppets, naar het vermaarde Metallica album, was trouwens de werktitel), de afsluittrack op hun laatste album We Are All, onverwacht een meer electronic kant op.
Met het vragen van Nicholls en Calvert haalde Eger ook 2/3 de van het geweldige Strobes binnen en wat de mannen daarin doen inspireerde Eger. De drive van die band haalde hij gedeeltelijk ook op AE binnen. Die hakketak-ritmes in de overdrive waarover de synths schuren, piepen en knarsen. Een sound alsof er op geen instrument een rem zit en Squarepusher op volle vaart de meest bizarre ritmeveranderingen door de computer laat gieren. Dat levert super enerverende, intrigerende en onnavolgbare muziek op.
Maar Eger is een componist die nog flink wat verder gaat. Die zo virtuoze drumstijl van hem zit natuurlijk optimaal verpakt in de klankkleur van de composities maar de muziek die op AE te horen is gaat nog wel even wat verder de toekomst in. Geluidsvernieuwers als Nicholls en Calvert zijn vol op dreef en op AE lijken ze de complete vrijheid te hebben gekregen. En Mullarkey is de man die er met zijn elektrische bas nog meer diepte aan geeft.
AE is een ware luistertrip. Een album waar je rustig voor moet gaan zitten om alle instrumenten en geluiden rustig in je op te nemen. Er gebeurt zo verschrikkelijk veel op dit album, van volledig over de top gaande, hoekige ritmes en geluiden tot aan haast verstilde atmosferische soundscapes, dat het album pas met meerdere luisterbeurten helemaal op z’n plek valt.
AE is een daverend goede plaat. Een album met een zo uitdagende sound dat menig Phronesis liefhebber stijl achterover zal slaan. De levenslust die de composities uitstalen werkt zo aanstekelijk dat je als vanzelf de muziek ingezogen wordt. Verandering met zoveel klasse gedaan verdient de volle waardering.