Sinds hij in 2019 na een langdurige retraite met zijn gezin terugkeerde met het grandioze Shepherd In A Sheepskin Vest  heeft Bill Callahan bepaald niet stilgezeten. Gold Record, bevatte een uit notitieboekjes bijeengeschraapte verzameling van songschetsen die verder uitgewerkt werden.  Tijdens de Covid periode assembleerde hij samen met Bonnie Prince Billy Blind Date Party, een collectie van covers waarin telkens andere gastmuzikanten figureerden.

Weerom wordt Callahan met good folks omringd, naast de vertrouwde gitarist Matt Kinsey zorgen Jim White en Emmett Kelly de ritmische accenten, de toetsenbijdragen zijn van Sarah Ann Philips afkomstig.  Het nieuwe werk is opnieuw in een  fraai schilderwerkje van Paul Ryan verpakt met de titel in spiegelschrift en sluit aan bij de met ruimtelijke landschappen geassocieerde soundtrack van Apocalypse en Dream River.

Coyotes, Joni Mitchell schreef er eerder al een prachtige song over maar Callahan heeft het toch over een ander beestje, het betreft hier een roofdier dat sociqle verwantschap met de huishond toont. Uit een fraaie dissonante jazzy intro van akoestische en elektrisch snarenwerk en dwarrelende pianotonen doemt de markante, lage stem op die poëtische mijmeringen onthuld in een dromerige song. First Bird refereert eveneens naar de vreugde van het ontkiemende gezinsgeluk op zweverige echo’s van gitaargolven die overlopen in het aansluitende Everyway.“I started writing your dead song long before you werere gone, you could’ve a life, not under my pen”, prevelt Callahan in Lily waarin hij terugdenkt aan zijn moeder.

Het parlando klinkt wat grimmiger en dreigender in Bowevil dat op donkere snarenritmiek passeert die naar het einde in ijselijke geluiden evolueren het is als metafoor gebruikt voor de hopeloze migratie crisis. Partition sluit mooi aan bij dat onderwerp op de klanken van basklarinet en orgel. Callahan heeft het over de onophoudelijke stroom van informatie die naar een constante toestand van bezinning leidt die gelukkig enigszins getemperd wordt door zachte trompetjes en vrouwenzang in Natural Information.

Er zijn ook de meer pastorale momenten zoals Horse en Everyway waarin Bill Callahan in zijn typerende, intuïtieve stijl zijn bevindingen verwoord. Weerom een verstild Callahaniaans meesterwerkje al even poëtisch en picturaal als de fraaie schilderingen die de cover sieren met daarnaast enkele lo-fi schetsen die aan het vroegere, experimentele werk met Smog herinneren.