Afgelopen winter was Stop Making Sense, de legendarische Talking Heads concertfilm van regisseur Jonathan Demme uit 1984, terug in de bioscopen. De door A24 Studios gerestaureerde versie maakte, net als het origineel veertig jaar geleden, veel indruk en onderstreepte de zeldzame klasse van Talking Heads in die jaren eens te meer.

A24 voegt een half jaar later een Tribute-album aan de film toe, een nieuwe versie van Stop Making Sense, met dezelfde tracklist maar uitgevoerd door zestien uiteenlopende groepen en artiesten. De lijst bevat naast grote namen als Miley Cyrus, The National, Paramore, girl in red, Lorde en Norah Jones ook opvallend veel minder bekende artiesten.

Het is mooi om te zien dat de erfenis van Talking Heads hier ook door jongere muzikanten of muzikanten uit andere genres wordt opgepakt. Daarbij hoop je natuurlijk dat de belangstelling van veel fans niet blijft steken bij dat ene nummer van Miley Cyrus, girl in red, Lorde of Paramore.

Hoe dan ook, met dit eerbetoon wordt de essentiële plek van Talking Heads in de popmuziek en -cultuurgeschiedenis andermaal onderstreept en de reikwijdte van de band verder vergroot. Dat valt natuurlijk alleen maar te prijzen.

Als muzikaal document is Everyone’s Getting Involved vooral leuk voor hen die alles van Talking Heads verzamelen, fans van de betrokken artiesten of muziekliefhebbers die gewoon lekker alles willen blijven volgen in het popdomein. Vergeleken met de opgefriste versie van de film Stop Making Sense voelt dit album wel stukken minder relevant natuurlijk.

Kwam Duran Duran vorig jaar nog aardig voor de dag met een aantal covers, waaronder een van Psycho Killer, Miley Cyrus maakt van deze klassieker een vrij inwisselbare dichtgesmeerde altpop/dance-track die weinig heel laat van het origineel. Dat The National het rustige Heaven brengt is niet zo verrassend. Degelijk en stemmig is hun versie zeker. Blondshell (Sabina Teitelbaum) brak door in 2023 en werd al vergeleken met Hole en PJ Harvey. Haar versie van Thank You for Sending Me an Angel, die aangroeit tot een song met stevige gitaren, is aardig maar blijft ver van de eigenzinnige frisheid van Talking Heads.

Blijf je dichtbij de sterke, artistieke originelen of maak je iets geheel anders van een song? Het kan allebei natuurlijk maar het valt niet mee om met interpretaties te komen die echt tot veelvuldig luisteren uitnodigen. Talking Heads is daarbij ook niet de gemakkelijkste band om mee aan de haal te gaan. En moet je dat eigenlijk wel willen?

Paramore blijft heel dicht bij het origineel van Burning Down the House. Dat maakt het tot een van de smakelijkere tracks op de plaat. Je kunt dan echter net zo goed het origineel draaien. Dat geldt ook voor Genius of Love van Toro y Moi, die hiermee (met vocals van Brijean) lekker voor de dag komt. Found a Job van The Linda Lindas heeft dat nerveuze van Talking Heads maar klinkt toch eigen. Het is een van de meer geslaagde covers. Dat geldt ook voor de altijd weer opzwepende afsluiter Crosseyed and Painless, hier in een lekkere versie van Chicano Batman en Money Mark, al kun je ook hier zeggen: zo dicht bij het origineel dat het niet zo gek veel toevoegt. Teezo Touchdown’s Making Flippy Floppy is heel aardig en klinkt een beetje als een radiovriendelijke mix van Talking Heads en Prince. Norah Jones brengt met BADBADNOTGOOD een frisse en leuke lichtvoetige versie van This Must Be the Place.

Aan de andere kant maken de Argentijnen van Él Mató a un Policía Motorizado van Slippery People een onherkenbare, motorische mix van postpunk en atmosferische pop die beelden van highways en woestijnen oproept. In feite wordt hier het leven gegeven aan een bijna volledig nieuwe song. Jean Dawson trekt op Swamp verrassende akoestische en klassieke sferen op. De Nigerianen van The Cavemen maken van What a Day That Was een aardige easy listening track die prettig vreemd en mellow klinkt maar ook wel iets aan Talking Heads karakter behoudt.

Het merendeel van de covers behoudt voldoende aanknopingspunten om Talking Heads er vlot in terug te horen, maar dat betekent niet dat er daarnaast altijd veel creatiefs gebeurt. De stijlmiddelen zijn natuurlijk wel vooral eigentijds. Soms werkt dat verfrissend, soms stoort het, zeker gezien vanuit het perspectief van de muzikale erfenis van de band. Once in a Lifetime van Kevin Abstract bijvoorbeeld, bouwt nog aardig op, maar de typische eigentijds R&B/trap-vocalen schrijnen hier behoorlijk.

Everyone’s Getting Involved doet in ieder geval zijn naam eer aan met deze diverse en verrassende groep artiesten. Het trekt Talking Heads richting een nog groter publiek, al dan niet kortstondig. En extra aandacht gun je de New Yorkse legende natuurlijk altijd.