De basis van Danse Macabre, het zestiende album van Duran Duran, voert terug naar een speciaal concert in Las Vegas, op Halloween 2022, toen de band in een theatrale, spooky setting een bijzondere mix van oude songs en covers op het publiek afvuurde. Publiek en band hadden zoveel lol met de mix van donker, dansbaar en humoristisch dat het niet bij die ene avond kon blijven. Dit album Danse Macabre is dan ook in feite de soundtrack van de ultieme Duran Duran Halloween Party. Een mooi gegeven is dat onder de diverse muzikale gasten op de plaat zich oud-gitarist Andy Taylor bevindt. Taylor verliet Duran Duran in 1985 maar kwam terug voor het album Astronaut (2004). In 2022 werd bekend dat er bij hem prostaatkanker was vastgesteld. Het weerhield Taylor er niet van om dit jaar zijn oude bandgenoten weer op te zoeken.

De dreigende openingsklanken van Nightboat, een track die al op de eerste elpee uit 1981 stond, passen natuurlijk goed in het Halloweenverhaal rondom deze herfst-release. De remake is wat zwaarder, drukkender maar niet sterker dan het origineel. Dat zal ook niet het idee van de band zijn geweest. Love Voudou stond als Love Voodoo al op het titelloze album uit 1993 (beter bekend als The Wedding Album). Deze dertig jaar jongere en prima versie is een van de betere tracks op Danse Macabre; lekkere cadans, fijne percussie, goede koortjes en een smakelijke korte gitaarsolo die slechts bestaat uit enkele uitgesponnen klanken. De catchy mash-up van Lonely in Your Nightmare (van Rio, uit 1982) en Rick James’ Super Freak was al bekend van optredens. Een logische zet om deze mee te nemen op dit album dat voor een flink deel uit covers bestaat. De band koppelde live overigens wel vaker een oude track van een ander aan eigen songs: zo werd elektroklassieker Warm Leatherette al gemixt met Last Chance on a Stairway en All She Wants Is. Wellicht een idee voor een toekomstig album.

Duran Duran covert niet alleen zichzelf. Opvallend is de interpretatie van Billie Eilish’ Bury a Friend. Hoorbaar gebaseerd op een eigentijdse song, maar Duran Duran pompt de boel nogal veel op en klinkt hierdoor minder onbestemd en arty dan Eilish. Het werkt echter nog aardig. Minder verrassend maar toch ook weer verfrissend is de keuze voor het oppakken van een disco classic van Cerrone uit 1977: Supernature. Grote kans dat de mannen van Duran Duran als late tieners nog op deze invloedrijke plaat hebben gedanst. Het origineel blijft onaantastbaar maar de cover is zeker appetijtelijk. Aan de cultklassieker Ghost Town van The Specials valt niet veel eer te behalen, al past de song natuurlijk wel in het verhaal van Danse Macabre. Wie weet is het een eerbetoon aan Terry Hall en de band, die net als Duran Duran uit de Midlands kwam.

Qua covers schroomt de band dus niet om wat heilige huisjes op te pakken. Paint It Black van The Rolling Stones wordt een stemmige, nogal theatrale rocker. Het is even schrikken maar het werkt redelijk, voor wie het wil horen. De stevige (art)rock van Spellbound van Siouxsie and the Banshees blijft eveneens overeind. Ook vocaal. Simon Le Bon en koortje overtuigen. Psycho Killer van Talking Heads (met Victoria De Angelis from Måneskin) wordt hier een gemakkelijke maar lekkere funkrocker met discoglans. Het zijn klassieke songs die enerzijds sterk genoeg zijn om in een ander jasje te overleven maar waar je anderzijds je vingers flink aan kunt branden. De versies van Duran Duran zijn op zijn minst acceptabel te noemen. Voor wie ervoor openstaat.

De discorock van single Black Moonlight, een (hoorbare) samenwerking met oude bekende van de band Nile Rodgers is, zonder nu heel veel indruk te maken, vintage Duran Duran maar dan in een wat vettere productie. Die andere vroege album teaser, de titelsong, is een opvallende mix van pop, rap en electronic/industrial met zowaar een rol voor oud-gitarist Warren Cuccurullo. Een stevig aangezette ‘producers track’ die op het eerste gehoor nogal curieus is, maar die toch beklijft. Voor wie wat dichter bij huis wil blijven is er Secret Oktober 31st, een vertrouwd aandoende song die de jaren tachtig terughaalt. Het was dan ook de B-kant van de hit Union of the Snake en heette toen Secret Oktober. De nogal schril en kwetsbaar gezongen atmosferische ballad Confessions in the Afterlife mag uiteindelijk het licht uitdoen. De spacey gitaarsolo valt mooi in het zweverige geheel.

Danse Macabre is bedoeld als een amusant en genietbaar curiositeitenkabinet met een speels, donker randje. Als zodanig werkt de plaat zeker. Het is vanzelfsprekend geen creatieve hoogvlieger, daarvoor leunt de band te veel op bestaand materiaal. Een lekker album is het echter zeker wél.