The Kinks bestaan zestig jaar. Opgericht in Muswell Hill, Noord-Londen, was de band al vanaf 1964 succesvol en in feite net zo relevant als The Beatles en The Rolling Stones. Niet in het minst omdat de songs van Ray Davies vaak gevatte, welsprekende en unieke commentaren op maatschappelijke en culturele ontwikkelingen waren. The Kinks konden tongue in cheek zijn maar ondertussen een bijtende boodschap brengen. Vanuit de R&B sloeg de groep al snel haar vleugels uit om zo tot bijzonder welsprekend en internationaal geliefd oeuvre te komen.

Het is dan niet zo vreemd dat we dit voorjaar getrakteerd werden op The Journey – Part 1, een stevige verzameling singles en albumtracks die dit stuk Brits erfgoed weer eens in het zonnetje zet. De afgelopen jaren werden we al verblijd met reissues van mooie albums als The Kinks Are the Village Green Preservation Society, Arthur or the Decline and Fall of the British Empire, Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One en Muswell Hillbillies & Everybody’s in Show-Biz. Nu is het dus weer tijd voor een compilatie. Een zoveelste compilatie, zou je kunnen denken. Maar Ray Davies zei al: ‘Ask yourself the question, is this journey really necessary? …. Yes!’ en Dave Davies liet weten – hoe Engels – ‘I’m delighted with what I think is an inspiring selection of timeless and magical Kinks music.’

Bovenstaande quotes zijn wel wat meer dan een marketingpraatje want The Journey – Part 1 kent een afwijkende opzet die een andere luisterervaring oplevert. De compilatie – de songs werden opnieuw gemasterd – gaat van 1964 naar 1975 en doet dat redelijk kris-kras. Bovendien kunnen we per track korte herinneringen van Ray en Dave Davies en Mick Avory lezen, een leuk extra’tje natuurlijk. Terzijde: de vroegere albumtracks en de singles zijn in mono, de latere albumtracks zijn in stereo.

De leidraad binnen deze verzameling is een indeling in vier stukken waarbinnen de 36 songs zijn ondergebracht: het eerste deel bestrijkt de jaren 1964-1966 en heet Songs about becoming a man, the search for adventure, finding an identity and a girl. Hier komen de vroege hits als You Really Got Me, All Day and All of the Night en Tired of Waiting for You voorbij maar ook fijne B-kantjes als It’s All Right, dat teruggrijpt of op R&B-verleden van Ray Davies in Soho en I’m Not Like Everybody Else, dat de single Sunday Afternoon eigenlijk een dubbele A-kant gaf. Stop Your Sobbing (later gecoverd door The Pretenders) was Davies’ eerste serieuze break up song en tevens het eerste nummer waarop Avory voor het eerst een nieuwe drumkit gebruikte: de Ludwig Silver Sparkle.

Het tweede hoofdstuk is getiteld Songs of ambition achieved, bitter taste of success, loss of friends, the past comes back and bites you in the back-side. Hier schieten we heen en weer van 1966 naar 1975 en kruipt er scepsis en cynisme in de songs. De band trok een trombonespeler uit de pub om de solo op Dead End Street te spelen, hiermee de platenbonzen tegen de haren instrijkend. Het album Schoolboys in Disgrace uit 1975 is ruim vertegenwoordigd met drie tracks, waaronder het strak rockende The Hard Way. De band – inclusief blazers en backing singers – toerde destijds in schooluniformen. Opvallend is het stevige, persoonlijke en tragische liefdeslied Mindless Child of Motherhood, een B-kantje van de hand van Dave Davies uit 1969. Het hierop volgende Supersonic Rocketship (van Everybody’s in Show-Biz uit 1972) is een stuk bekender. We sluiten af met Do You Remember Walter? en hiermee is ook het klassieke The Kinks Are the Village Green Preservation Society terecht vertegenwoordigd.

De band doopte het derde blok Days and nights of a lost soul, songs of regret and reflection of happier times. Tracks als Too Much on My Mind en Nothin’ in the World Can Stop Me Worrying ‘bout that Girl zijn indringende, stemmige songs. Days is de hit hier en nog steeds lekker om te horen. Dit sfeerrijke deel van de collectie is misschien wel het interessantst, al zijn de songs minder in your face. Strangers, een song van Dave Davies uit 1970, gestut door een drumtrack zonder bekkens, past hier goed. Dat geldt ook voor het aangename, nostalgische Sitting in the Midday Sun van Preservation Act (1973), een album waarover de meningen uiteenliepen.

De laatste acht tracks vallen onder de kop A new start, a new love, but have you really changed? Still haunted by the quest and the girl. Deze bevat de klassieker Waterloo Sunset en Dave Davies’ solohit Death of a Clown, alsmede songs van het memorabele Arthur or the Decline and Fall of the British Empire, te weten Australia en Shangri-La. Een hoogtepunt is Celluloid Heroes uit 1972, een song die Ray Davies schreef na een verblijf op Sunset Boulevard. Het B-kantje van de hit Mr. Pleasant (1967), This Is Where I Belong, geeft eens te meer aan dat, ondanks alle avonturen over de grens, The Kinks toch echt een Londense band bleven.

The Journey – Part 1 is een verfrissend opgezet retrospectief. Voor de volledig ingewijde fans voegt dit wellicht nog steeds niet zo veel toe, als jubileumverzamelaar is het een welkome uitgave. Het feit dat de band tracks uit de eerste jaren gemakkelijk afwisselt met werk uit de jaren zeventig geeft al aan dat het oeuvre van The Kinks niet alleen vroeg op niveau kwam, het laat ook horen dat de band een lange adem had. Er valt nog veel te halen in de lijvige discografie van deze iconische Engelse grootheid; we zijn dan ook erg benieuwd naar The Journey – Part 2, dat later dit jaar verschijnt.