Lo Moon zal voor velen de band zijn waar Sam Stewart, de zoon van David A. Stewart en Siobhan Fahey gitaar in speelt. Toch heeft het geluid verder geen raakvlakken met Eurythmics en zeker niet met Bananarama, het is vooral het project van songwriter Matt Lowell die ook nu voor de teksten de verantwoording draagt. Matt Lowell bezit dezelfde gedragen melancholische timbre in zijn stem als Mark Hollis waardoor de band vanaf hun debuut aan Talk Talk gelinkt wordt. Verder hangt er een mistige nostalgische jaren tachtig wolk boven het gezelschap waar ze zich bewust of onbewust mee identificeren.

Och, je kan het slechter treffen. Als men je vergelijkt met iemand die één van de intense stemmen uit de muziekgeschiedenis heeft, dan mag je jezelf zeker gelukkig prijzen. Lo Moon is dus meer dan dit tweetal en bestaat verder uit bassist Crisanta Baker die ook het grotendeel van het toetsenwerk verzorgd en de later toegetreden drummer Sterlin Laws. Na hun dromerige gelijknamige debuut ontstaat het zwaardere A Modern Life waar dromen afzwakken maar nooit helemaal vervagen. Lo Moon schrijft lichtvoetige popliedjes zoals we ook op hun derde album I Wish You Way More Than Luck kunnen horen. Er hangt iets soft gevoeligs in de lucht waarmee ze de diepgang van de teksten filteren, want die is er weldegelijk.

Tijdens de pandemie kiest Matt Lowell ervoor om in de nabije toekomst het verstikkende Los Angeles te ontvluchten en een stukje middelbare school herinneringen op te halen. Deze liggen diep in de campus gronden van Connecticut verborgen, waar na de aanslagen van 11 september 2001 drie studenten inzien dat het leven relatief kort is en de tijd benutten om Lo Moon bestaansrecht te geven. Als Matt Lowell in Connecticut arriveert, ontdekt hij dat er niks meer van die onschuld over is. De plek is overspoeld door twijfels, stemmen uit het verleden en verbittering. Noem het terreur of geef een corona de schuld. Het is de impact van veranderingen die de jeugdjaren inkorten.

Het leven gaat door en deze bakermat is eenzaam en verlaten. Lege gebouwen met weggespoelde herinneringen. When the Kids Are Gone, we graven in de schaduwen. Ergens zijn nog vervaagde graffiti muurschilderijen zichtbaar, maar daar houdt het wel bij op. Deze aanblik zorgt voor een triest gevoel van niet recht te zetten heimwee, en die neerslachtigheid maakt zich van de zanger meester, ondanks dat I Wish You Way More Than Luck ook niet deprimerend klinkt. Geluk is een mooi bijkomstig gegeven, maar niet alleen bepalend in het bestaan. Het draait daar juist meer om toevalligheden, omstandigheden en hoe je daar mee omgaat.

Borrowed Hills heeft het bombastische van eighties symfonische rock met piano subtiliteit, klinisch verantwoorde stemzuiverheden, Oosterse gitaarlijnen en robot bestuurde elektronica. Borrowed Hills laat de treurnis achter zich en kijkt hoopvol vooruit. Het sterke Waiting a Lifetime beantwoordt de vlucht en het is vooral bassist Crisanta Baker die daar een donkere kleur aangeeft. Prachtig hoe zwart de neonkleuren net dat tikkeltje menselijkheid meegeven en het realistisch maken. Het is zo eenvoudig om van problemen weg te rennen, het is nog simpeler als je een einddoel hebt. Waiting a Lifetime opent de ogen en laat je ontwaken, plan je plan, droom je droom.

Versnelde benauwende hartkoppingen in het hoog falset gezongen Connecticut stuk krijgen door het drumwerk van Sterlin Laws een euforische overwinnende twist. Diep in de puinhopen van dat hart ontstaat er iets moois, en zolang dat hart maar blijft kloppen komt het wel goed, ontstaat er ruimte. Het uptempo Water wordt niet voor niets als single naar voren geschoven. Het is de sleutelsong, de afsluiting van een opgelucht vaarwel.

Het met slide gitaar ingeleide Day Old News breekt de muren af, ontketent je van de veiligheid. De nacht beschermt de hemelpracht, die overdag niet zichtbaar is. Mary in the Woods wordt door de stem van Matt Lowell gedragen, de instrumenten zijn slechts passanten die hem als schimmen passeren. Hij heeft nog steeds een Mark Hollis warmte, het is de soul in zijn overdracht welke zich verder ontwikkelt heeft.

Zo mooi als vroeger zal het nooit meer worden, daarom is het bij Evidence tijd om Connecticut opnieuw te verlaten. Nu alles gedocumenteerd is, kan je er vrede mee hebben. Evidence legt de eerste bouwstenen van een wederopbouw, het is aan een volgende generatie om daar zonder bemoeienis mee aan de slag te gaan. Er zit een kosmische krautrock ommezwaai in, een draaikolk aan versnellingen, waarmee Lo Moon zichzelf overstijgt. Een interessante wending naar het nieuwe nu. Honest is het laatste ritje, een waardig afscheid, daarna brengen we het verleden naar huis.