De Franse band Ni kopt de voordehandliggende grappen over hun naam zelf al keihard in het doel, door bijvoorbeeld op hun Bandcamp prominent “ni ni ni ni” te scanderen. De link met Monthy Python en de beruchte Knights  is vervolgens  snel gelegd. Kijkend naar de dualiteit van de narren op het cover art van nieuw album Fol Na​ï​s – wat zoiets betekend als ‘krankzinnig geboren’ – vermoedt de luisteraar wellicht bevreemdende volksmuziek met een luguber Faustiaans randje. Niets is minder waar voor deze op hol geslagen doldwazen: waarschuw de buren maar alvast!

Onheilspellend doordreunende ambient en spacerock-klanken zetten een valstrik voor de luisteraar. Een goeie grap en de nar lacht ons geniepig toe. Kort hierna donderen we namelijk al snel in een soort van muzikale Tom & Jerry achtervolging: een basgitaar als een betonmolen en speels hyperactieve drumpartijen doen zowel denken aan lompe noiserock alsook complexe freejazz. Maar dan die flipperkast gitaren, vol dissonantie en feedback –doldwaas en rusteloos, net als de nar.

Die krankzinnige noisecore fusion achtervolging duurt twee tracks, bij Brusquet krijg je vervolgens het idee alsof er een kras op de cd zit. Dat heb ik voor de zekerheid nog even nagekeken – nee, toch niet! Op een soort breakcore-achtige manier eisen electronic loops en samples de aandacht op voordat plotselinge screams de opwachting maken. Electronic elementen die nog wel vaker terugkeren.

Als Ni vervolgens op de rem trapt klinkt het gelijk een stuk minder overstimulerend, zelfs bedachtzaam. De harde momenten doen dan denken aan stoner metal met heel veel groove en logge bastonen. Terwijl als er meer rust en ruimte is de speelse freejazz-drums altijd in duel zijn met spookachtige psychedelica. Spookachtige tonen die het meest te horen zijn in het drieluik Triboulet, waar vooral bij de openingssuite doormiddel van herhaling en in elkaar verstrengelde instrumenten naar een soort krautprog climax wordt toegewerkt waar King Crimson ten tijde van hun Discipline album vast trots op was geweest.

Afsluiter Catholot duikt volledig die psychedelica in en brengt zelfs de dreunende ambient van de opener weer terug door een zogeheten boite à bourdon AKA Drone Box ten gehore te brengen; een bevreemdend snaarinstrument ingebouwd rondom een grote klankkast, elektronisch aangestuurd. Een doordringend, onwerkelijk geluid tot gevolg hebbend.

Stiekem presenteert Ni hier een conceptalbum dat sterk gefocust is op de nar. De grapjas die het publiek fopt en dus meermaals ons als luisteraar op het verkeerde been zet totdat we eigenlijk geen benen meer over hebben… en armen… stiekem kun je beter ook even checken of je hoofd nog zit waar het moet wezen. Een concept dat we zowel op de cover-art terugzien, maar ook zeker in de tracktitels:

Dragonet was de krankzinnige Ridder van de Ronde Tafel en hofnar van King Arthur, Rigoletto was de nar in de bekende opera van Verdi en Triboulet de hofnar van Koning Frans 1. Zo is de cirkel weer rond voor deze doldwaze rock/metal/jazz freaks uit Frankrijk: een krankzinnig muzikale achtervolgingsrit met zowel luguber carnavaleske randjes alsook betoverend spookachtig. Vermoeiend, maar zeer de moeite waard!