In 1971 verscheen Muswell Hilbillies van The Kinks, in 1972 gevolgd door Everybody’s in Show-Biz. Om de vijftigste verjaardagen van deze opmerkelijke albums binnen het oeuvre van The Kinks te vieren, brengt de band beide albums opnieuw uit, in een 2022 remaster met bonus tracks en nieuwe remixes van Ray Davies.

Muswell Hillbillies kwam uit in november 1971. Het was de eerste release van The Kinks op het RCA label. De blik van songschrijver Ray Davies was gericht op zijn ervaringen als kind en jongeman in Londen. Zijn nieuwe songs handelden over Britse tradities, working class family life en excentrieke buurtgenoten, maar ook over meedogenloze stadsvernieuwing die vele gezinnen de Londense binnenstad uitdreef en hun nieuwe leven in de buitenwijken van de stad, iets wat voor velen aanvoelde als een soort migratie. Muswell Hillbillies was eigenlijk een verkapte protestplaat over de strubbelingen van gewone mensen binnen het veranderende Londen.

Het album viel vooral op door het Amerikaanse geluid dat de The Kinks hier lieten horen. De thematiek van de songs was dan nog steeds op-en-top Brits, het ruwere, traditionelere geluid voerde naar de overkant van de grote plas. Muswell Hillbillies bleek een plaat vol invloeden uit de country, bluegrass, dixie, honky tonk en southern rock. Opvallend, zeker gezien het feit dat de band de voorgaande jaren de band met Amerika leek te zijn kwijtgeraakt. The Kinks waren daar na rommelige tournees vol onenigheid en tumultueuze optredens in 1965 jarenlang in de ban gedaan. Het precieze hoe en waarom is lange tijd voer voor discussie geweest. Ray Davies bleef echter echter altijd een sterke band met Amerika voelen. Niet voor niets zong hij op Muswell Hillbilly, de laatste track van het album: ‘My heart lies in old West Virginia / Never seen New Orleans, Oklahoma, Tennessee / Still I dream of the Black Hills that I ain’t never seen’.

Het songmateriaal op Muswell Hillbillies was minder iconisch en toegankelijk dan het werk uit de jaren zestig maar zou de tand des tijds toch goed doorstaan. Ray en Dave Davies beschouwden het album uiteindelijk als een van hun favorieten. Terzijde: de kroegfoto die de hoes sierde was niet in Muswell Hill gemaakt maar in het iets noordelijkere Archway.

De ruwe rootsrock van single 20th Century Man wond er geen doekjes om: ‘I was born in a welfare state / Ruled by bureaucracy / Controlled by civil servants / And people dressed in grey’ en ‘This is the twentieth century / But too much aggravation / This is the edge of insanity / I’m a twentieth century man but I don’t want to be here’. Ook het bluesy Here Come the People in Grey met zijn slideklanken verhaalde van opgejaagd worden, in de verdrukking raken door projectontwikkelaars en ambtenaren.

Op andere momenten klonk de band luchtiger en brak de zon weer even door, zoals op de evergreen Holiday. Loslaten en genieten van zon, zee en strand. Have a Cuppa Tea was losbandig, luchtig en feestelijk, alsof de zorgen van de jaren zeventig weer even achter de horizon waren verdwenen. Elders lieten The Kinks music hall en vaudeville invloeden toe, zoals op Alchohol, een fraaie track met tuba. Onversneden fanfare-pracht met een eenzaam einde op de piano. Ook Holloway Jail, een mooi opbouwende, zuigende en groovy track liet horen dat The Kinks nieuwe stijl echt wel iets te melden hadden. De sterke gastvocalen kwamen van Vicki Brown.

Muswell Hillbillies werd in november 1971 in New York gelanceerd. RCA pakte flink uit met de releaseparty die The Kinks weer definitief terugbracht in Amerika. De band ging na vijf jaar eindelijk weer toeren in The States. Het volgende album, de dubbelaar Everybody’s in Show-Biz zou een registratie van een concert in Carnegie Hall bevatten. Hoewel The Kinks in 1970 nog een internationale hit hadden gehad met Lola, werd Muswell Hillbillies geen commercieel succes, ondanks positieve recensies. Door de jaren heen heeft de plaat zich echter stevig genesteld te midden van de meest gewaardeerde albums van The Kinks.

Everybody’s in Show-Biz (alternatieve titel: Everybody’s in Show-Biz – Everybody’s a Star) kwam uit in augustus 1972. De Amerikaanse sferen waren na de koerswijziging van het voorgaande jaar geen grote verrassing meer, al was Ray Davies’ thematische palet grotendeels verschoven van Londen naar Amerika, waar hij op tournee in 1972 voldoende inspiratie opdeed voor nieuwe songs. Het leven on the road met karige hotels, slecht eten en allerhande passanten voedde Davies’ songschrijverij.

Na het prettige openingskwartet was Sitting in My Hotel het eerste hoogtepunt van het album. Een naakte, confronterende song. Ray Davies die op zeven hoog in zijn hotel vertwijfeld aan het verre groene Engelse platteland denkt en zijn dadendrang in twijfel trok: ‘If my friends could see me now they would try to understand me / They would ask me what on earth I’m trying to prove / All my friends would ask me what it’s all leading to’.

Voorafgaand aan de release van Everybody’s in Show-Biz was de single Supersonic Rocket Ship verschenen. De song, verfraaid met steel drum en banjo, voegde luchtige en prettige zuidelijke en Caribische sferen toe aan het album. You Don’t Know My Name, een rauwe track van Dave Davies, was een lekkere song met slidegitaar, fluit en tempowisselingen die wel wat aan Rod Stewart deed denken. Het was echter met het afsluitende Celluloid Heroes dat The Kinks voor velen de meeste indruk maakten. De elegante song, over de talloze mensen in en om de filmindustrie van Los Angeles, velen waren natuurlijk buitenstaanders of randfiguren die nooit zouden doorbreken, werd op single uitgebracht.

Everybody’s in Show-Biz was een dubbel-elpee. De tweede plaat was een liveregistratie uit 1972 (Carnegie Hall) waar de band – mét blazers – materiaal van Muswell Hillbillies speelde, aangevuld met andere Kinks songs als Top of the Pops, Brainwashed en Lola alsmede een aantal opvallende covers die voerden naar Broadway, Tin Pan Alley en Jamaica.

Al met al was Everybody’s in Show-Biz een aardige release, maar wel eentje die het moest afleggen tegen zijn voorganger. Muswell Hilbillies was de frisse nieuwe plaat met een hechtere tracklist. De opvolger borduurde hier deels op voort met, op enkele uitzonderingen na, minder impact. Het live-gedeelte op de plaat was amusant maar niet memorabel. Hoewel Everybody’s in Show-Biz het in Amerika nog aardig deed vielen ook de verkopen van deze plaat tegen. In de jaren hierna zouden The Kinks het in 1971 ingeslagen pad alweer verlaten om zich een paar jaar bezig te gaan houden met rock-opera’s en musicals.

De reissue van Muswell Hilbillies en Everybody’s in Show-Biz – Everybody’s a Star komt in vele verschillende varianten. Om te beginnen zijn beide albums gewoon los verkrijgbaar op cd en op vinyl, in de geremasterde versie. Er is ook een dubbel-cd in hardback-book formaat met als extra een aantal remixen van Ray Davies uit 2022. Deze laten een drietal albumtracks in opgefriste en wat beter verstaanbare versies horen. Toegevoegd is ook een 2022 mix van het minder bekende nummer Travelling with My Band.

Last but not least: er is ook een deluxe box set met onder meer 6 lp’s, waaronder een Ray Davies remix lp van 11 tracks, 4 cd’s, een boek van 52 pagina’s en allerhande memorabilia als foto’s, een badge en een plattegrond van Noord-Londen.

Al met al geeft deze reissue een mooi en levendig beeld van The Kinks in de jaren 1971, 1972, toen de band met twee ‘Brits/Amerikaanse’ albums nieuwe wegen insloeg en daarmee ook de terugkeer naar de Amerikaanse podia weer wist te vinden. De songs op de albums geven eveneens een beeld van de wereld na de optimistische jaren zestig, het veranderende Londen en de daarmee gepaard gaande afbrokkelende samenhang in de oude stadswijken. Dat is zeker een meerwaarde. Een meerwaarde die de minder beklijvende (live)tracks binnen deze dubbele reissue ruim compenseert.