Met de geweldige album reeks Silver Age (2012), Beauty And Ruin (2014) en Patch The Sky (2015) maakte Bob Mould al zeer duidelijk dat er nog volop rekening met hem gehouden moet worden. Met het weergaloze Sunshine Rock geeft hij daar een meesterlijk vervolg aan.

Wat houden wij toch van albums die strak uit de startblokken schieten. En Mould heeft daar met zijn weergaloze trio met Jason Narducy op bas en Jon Wurster op drums patent op. Luister toch eens naar de met dikke strijkers opgesierde titeltrack, het furieuze What Do You Want Me To Do en het al net zo gedreven Sunny Love Song en Thirty Dozen Roses waarmee het album start. Niet alleen geweldige songs maar wat een overweldigende energie. Absoluut briljant dynamisch opgenomen ook!

Mould heeft in de drie jaar die hij nu grotendeels in Berlijn woont (zijn huis in San Francisco heeft hij aangehouden en veel van zijn werk speelt zich daar natuurlijk ook af) zich los geworsteld van de turbulente periode met veel persoonlijke verliezen van daarvoor en is het licht weer gaan zien. De songs van Sunshine Rock hebben een heerlijke openheid, energie en aanstekelijkheid. Tegelijkertijd een opvallende melancholie in tekst, immer warm in woorden gevat. En natuurlijk kun je daarin het verlies van een jeugdjaren, zijn ouders, vrienden en natuurlijk ook de in 2017 overleden Grant Hart (zijn muzikale maatje in Hüsker Dü) in teruglezen.

Luister toch ook eens naar geweldige songs als The Final Years, Irrational Poison, I Fought, Sin King en het meesterlijke Lost Faith (net als The Final Years met strijkers) en hoor hoe Mould en zijn mannen dik van leer trekken en onderhand ongelooflijke melodielagen in hun energieke sound aanbrengen. Het zijn songs die tot het beste behoren wat Mould ooit schreef en opnam. En Mould’s stem lijkt er met de jaren ook alleen maar beter op te worden en in zijn teksten is hij openhartiger dan ooit. Camp Sunshine is de ingetogen track met, verrassend genoeg, aan het Britse XTC herinnerende zanglijnen. Een tekst als mooie trip down memory lane.

En hoe heerlijk energiek geven Mould en zijn mannen Shocking Blue’s Send Me A Postcard in volle vaart een nieuw punkrockleven. Dat Robbie van Leeuwen een geweldig componist was die legioenen muzikanten wereldwijd heeft beïnvloed wordt maar weer eens zeer duidelijk. Naast Nirvana’s Love Buzz zonder twijfel mijn favoriete Shocking Blue cover. Met het wederom overweldigende Western Sunset (met dikke strijkers) sluit het album in perfecte stijl af.

Sunshine Rock is Bob Mould op de toppen van zijn muzikale wereld. Wat een geweldig album binnen een weergaloos muzikaal leven dat eind jaren zeventig met het zo invloedrijke Hüsker Dü startte en vanaf 1989 met zijn eerste soloalbum Workbook voortvarend verder ging, even onderbroken door het al net zo geweldige Sugar. Ondertussen al 58 jaar oud heeft Mould nog helemaal niets aan geloofwaardigheid ingeleverd. Beter nog, hij blaast nog steeds vrijwel iedereen met geweldige songs en energie volledig omver. Wat een held die Bob Mould!