Wat een wonderbaarlijke wedergeboorte maakt Bob Mould de laatste jaren toch door. Na een periode vol experimenten met elektronica in de jaren nul hervond hij zichzelf muzikaal in 2012 met het heerlijk hard rockende Silver Age en vervolgde deze met het al net zo uitstekende Beauty And Ruin twee jaar later. Nog eens twee jaar later is het alweer raak met Patch The Sky, zijn net verschenen, alweer, elfde soloalbum.

Het is die enorme drive in combinatie met een grote gave voor het schrijven van pakkende melodieën die de songs van Mould zo aantrekkelijk maken. Vanaf de begindagen van Hüsker Dü, de legendarische punkrockband die van een zo grote invloed was voor een legioen aan hardere en levenslustige Amerikaanse bands, en daarna in het al net zo geweldige powertrio Sugar kwam die gave in de songs van Mould naar voren. Op zijn soloalbums probeerde hij van alles uit, van prachtig akoestisch naar door synthesizers gedomineerde songs, maar hij herpakte zich muzikaal steeds net weer op tijd om zijn trouwe fans niet te verliezen.

De opvallende muzikale wedergeboorte viel samen met het verschijnen van zijn ijzersterke en zeer open biografie en de back-to-rock-form van Silver Age en Beauty And Ruin uit 2014. Met Patch The Sky zet hij zijn zegetocht voort. Gelijk met albumopener Voices In My Head is dat duidelijk. Geweldige melodie en zanglijn gecombineerd met een heerlijke energie en drive. Als je nog een keer afvraagt waar David Grohl toch zijn inspiratie voor Foo Fighters vandaan haalde heb je het antwoord. De rest van de songs knalt al net zo overheerlijk uit de speakers. Punkrock zoals punkrock gespeeld dient te worden.

Zoals op de twee voorgaande albums al te horen was heeft Mould in bassist Jason Nurducy en drummer Jon Wuster een al net zo hecht en hard klinkend trio als hij ooit met het geweldige Sugar had. Want solo kruipt Mould toch dichter tegen het iets melodieuzer geluid van Sugar aan dan die oersound van Hüsker Dü. Met een album vol aan topsongs, steeds perfect in afwisseling in kracht en lekker strak aan elkaar in de productie vastgeplakt, mag Patch The Sky van de laatste drie Mould albums als het hoogtepunt gerekend worden. Met songs als Voices in My Head, het heerlijk drowny Losing Sleep, robuuste punkrockers als The End of Things, Pray For Rain, Hold On, Lucifer And God, Black Confetti, Losing Time en de prachtafsluiter Monument is Patch The Sky een fraaie triomftocht. De 55-jarige punkrocker, ondertussen alweer 40 jaar in de muziek actief, vertoont op dit album nog totaal geen verlies van urgentie en daadkracht.