Wederom een onvoorspelbare festivaldag in Bolzano op Südtirol Jazz. ‘s Morgens vroeg met de kabelbaan vanuit de stad de bergen in om daar bij Pippo’s Mountain Lodge het uit München afkomstige kwartet Shuteen Erdenebataar Quartet te gaan zien, de band rondom de toetseniste met dezelfde naam.

Vorig jaar als nieuwe concertlocatie toegevoegd is het ook dit jaar weer een feest hier te zijn. Prachtig gelegen tegen de bergwand aan, met een magnifiek uitzicht vanaf het terras naar het dal en de bergen rondom. Een perfecte wegdroomplek dus, als je het kijken naar de muzikanten even zat bent en de muziek met de bergen wil doen laten samensmelten.

Dat lukt prima met deze talentvolle band. Erdenebataar is een begenadigd pianiste (voor deze terras-tegen-de-bergen-locatie is voor een elektrische piano gekozen) die fraai de lijnen uitzet waarover contrabassist Nils Kugelmann, saxofonist Anton Mangold en drummer Valentin Renner hun markante spel kunnen neerleggen.

Vier zeer getalenteerde muzikanten die met een rijke sound, veel variatie en sterke solo’s een prachtig optreden geven. Een band waarin vooral ook drummer Renner opvalt met gevarieerd en sterk ritmisch spel. Met een eerste album op komst (uitgebracht door hernieuwde Motema Records uit New York) kunnen we een sterk nieuwe Europese jazzband aan onze favorietenlijst toevoegen.

Eindelijk is er in het overvolle programma even wat ruimte die dag om ook even Bolzano is te gaan. Een heerlijke stad om in te verblijven met veel terrassen bij de vele restaurants, fijne markten en een groot park aan de rivier. Prima ook voor de warme temperaturen in deze vroege zomerdagen.

De avond is er een ‘double bill’ in het Kapuzinerpark onder de titel Base Camp Session met daar eerst het Noorse Lav Sol, een trio met de keyboard prominent in de sound, de drums frontaal in het zicht en de tuba als bas en, met effecten, als vervreemder in de sound. Het trio maakt muziek hoe vooral de Noren dat zo goed kunnen. Bijna verdwaald in de atmosferische klanken van de keyboard, met elektronische elementen gelardeerd, en dan met tuba en drums een vervreemdende sfeer neerleggen die zowel voortkabbelt als intrigeert. Vooral als de elektronica wat straffer wordt, beklijven de songs.

Het uit Berlijn afkomstige Bobby Rausch trekt daarentegen gelijk flink van leer. Met twee saxofoons en een drummer wordt gelijk het tempo erin gezet en tegelijk een imposante sound neergelegd. Met gangmaker annex basklarinettist Luc Streun wordt er flink aan- en doorgepakt en flink wat energie gecreëerd. Het trio doet aan energie (en soms ook in sound) wat denken aan Sons of Kemet en mag absoluut positief opgepakt worden. Streun heeft in baritonsaxofonist Olge Holmann en drummer Jurgen Meyer twee al net zo getalenteerde medebandleden waarmee het trio gezamenlijk het tempo na de straffe start moeiteloos weten vol te houden. Het levert een imposant optreden op die met 50 minuten exact juist is.

En tijd is iets waar multi-instrumentalist Lukas Kranzelbinder juist helemaal niet aan doet. Zijn improvisatie dansproject met zijn collectief Shake Stew duurt in totaal vijf uur! Vanaf 21.00 (dus terwijl er in het Kapuzinerpark nog andere optredens zijn) start hij met zijn vierkoppige band en twee professionele dansers een even aangename als intrigerende muzikale operatie.

Iedere toeschouwer pakt en een stuk van mee, vooral ook omdat veel van de ruimte voor het podium voor de dansers vrij wordt gehouden en het publiek dus langs de muren en bar staat te kijken. Er kunnen in de jazzkelder al niet heel veel mensen, dus nu nog veel minder.

Het gedeelte dat ik meepak geeft een prima schets van wat er de vijf uren aan de gang is. Meeslepende geïmproviseerde muziek met veel passie gemaakt en waar je gemakkelijk in kan verliezen. Natuurlijk is het de bedoeling dat mensen op deze muziek gaan meedansen naast de professionele dansers maar dat begint pas in de vroege uurtjes en maak ik dus helaas niet mee omdat de volgende ochtend de wekker vroeg zal gaan om na zeven heerlijke muziekdagen weer naar Nederland te vliegen. Ik mis het nu al.