De dinsdag begint alweer vroeg met een bustrip de bergen in. Deze keer in de richting en zelfs voor het noordelijker gelegen Merano. Het prachtige Langental is de plek waar het volgende concert zal worden gegeven. En niet bij de Silvesterkapelle, zoals eerst vermeld, maar gewoonweg in de wei tegen de bergen aan.

Het trio Brecher–Raab–Schuster heeft er bepaald geen problemen mee het publiek daar ook te boeien. Met veel humor spelen Siegar Brecher (basklarinet), Lorenz Raab (trompet) en Valentin Schuster (geïmproviseerde handdrums) vanaf de bank een onconventionele door klarinet gedreven jazzset. Niet spannends aan per se, maar in deze omgeving vol bergen en prachtuitzichten gewoonweg lekker.

Locaties zijn alles bij SudTirol Jazz festival. Niet alleen het Kapuzinerpark met zijn gemuurde omheining is bijzonder maar alle buitenplekken, of dat nu hoog in de bergen of op een nadere buitenplek in de stad is. Ze geven je een blik op een fascinerend landschap dat toeristisch nooit echt ontdekt is en laat dat alsjeblieft zo blijven ook.

Zo is ook de trip die middag in de bus naar Stanglerhof weer een adembenemende. Straf stijl de bergen in over een niet al te brede tweebaansweg met diepe ravijnen aan de zijkant. Met een machtig uitzicht over weer en geheel ander gedeelte van dit gebied.

Stanglerhof is een buitengewone plek, een agriturismo, waar muzikanten zich drie dagen lang kunnen terugtrekken om muziek te maken. De ideale plek voor muzikanten omdat het eten op die plek, echt van alles wordt daar verbouwd en ook het vlees komt daar vers vandaan, van een andere planeet is. Deze keer is het de beurt aan bassiste Ruth Goller, al decennia wonend in Londen maar geboren in deze streek en elk jaar weer prominent in de programmering aanwezig, en tenorsaxofonist Dan Kinzelman, die vanuit Amerika zich in Italië vestigde.

Voordat ook wij als bezoekers ons mogen laven aan dat heerlijke eten daar geven Goller en Kinzelman een uitbundig experimenteel concert. Met de hoekige punky bas van Goller als basis creëren de twee muzikanten steeds weer een avontuurlijk en donker muzieklandschap. Verrassend omdat de omgeving nou niet bepaald donkerte in zich heeft en boeiend omdat Goller immer verrast. De twee muzikanten spelen en zingen een indringende set die gelaagd en uitdagend klinkt en waar donkere diepten fascinerend met hemelse zang aan elkaar worden verbonden. Even alternative als gebaad in vrije jazz direct doorduwend naar haast nieuw klassiek word je als vanzelf in de muziek opgezogen. Onvoorspelbaar en intrigerend.

Terug in Bolzano worden we in het laatste stuk van de wandeling naar het Kapuzinerpark verrast door folky dwarsfluit en harp, de prachtige klanken vermengen zich perfect met de aloude omgeving waar we doorheen lopen. Door de entree gekomen en het park oplopend krijg het idee dat je naar een ander podium gelopen bent. De zware metalklanken die vanaf het podium komen zijn echte wel degelijk van de band die ingetogen folky klanken produceerde. Het Franse NOUT is een trio als geen ander. Drie vrouwelijke muzikanten die met dwarsfluit, harp en drums een superdik geluid weten te produceren vooral als ze vanuit ingetogen akoestische klanken met veel effecten naar metal overdraaien.

Overweldigend is hun geluid dan en het levert een optreden als geen ander op. Met Mats Gustafson, de Zweedse geweldenaar op sax, als voorname gast (en groot fan van het trio) erbij heeft het trio een nog grotere en overweldigender sound te pakken en het publiek wordt dan, op een heel positieve manier, volledig weggeblazen. De composities zijn sterke bouwen steeds weer sterk op. Wat een superinteressant trio is dit en wat een power tegelijk souplesse komt er van deze vrouwen. Om erg goed in de gaten te houden.

We sluiten de dag wederom af in Batzen Sudwerk en nu met een optreden van wederom een opvallend trio muzikanten. Drumster Sun-Mi Hong, klarinettiste Mona Riahi en bassist/geluidskunstenaar Lukas Kranzelbinder. Allen al in diverse bands aanwezig laten ze nog maar eens horen onvoorspelbare muzikanten te zijn in een los opgebouwde energieke set. Ook hier zet de lijn van experimentele en electronic klanken vermengd met vrije jazz en een naar rock zoekend geluid zich moeiteloos door.

Onvoorspelbaar en uitdagend, eigenlijk precies ook wat deze muzikanten eerder al lieten horen. Met groot vakmanschap worden de improvisaties naar de vol gestroomde zaal gebracht. Mooie verrassing om ook nog even trompettist Alistair Payne (altijd goed!) en saxofonist Jose Soares er op het podium bij te halen en zo nog meer strijdkracht in de muziek te brengen. De zaal blijft (terecht) vol tot in de kleine uren. Fascinerend optreden.