De ochtend beginnen met een optreden in een grappa-distilleerderij Roner, een dik half uur rijden vanaf Bolzano, is misschien niet het allerbeste idee. Maar opvallend genoeg smaakt de limoncello spritz na een rondleiding door alle gebouwen die de distilleerderij rijk is bijzonder goed. Ook al is het nog maar 11 uur en belooft het een warme dag te worden. Dus misschien wel daarom.

Het optreden in de grote ruimte die aan de distilleerderij vast zit is er één van de jonge Franse, zeer getalenteerde, akoestische gitarist Antoine Boyer en de Koreaanse harmonicaspeler Yeore Kim. Boyer mag het optreden alleen aftrappen en gelijk is duidelijk hoe virtuoos deze jonge man gitaar speelt. Zo gemakkelijk spelend en echt alles wat binnen jazz, klassiek, flamenco en gypsy bereikbaar is laat hij moeiteloos in elkaar doorvloeien.

Met zijn (muzikale) partner Kim erbij ontspint zich een erg fraai optreden gebed in melancholie. Kim is een sterke harmonicaspeelster die al net zo moeiteloos weet te raken. (Al kun je nooit aan harmonica denken zonder aan Toots te denken. Kim vertelt dat Toots haar grootse held is en dat haar ouders zijn muziek altijd draaiden.)

Het duo speelt een set met bekend en onbekender werk en pakken het publiek volledig in. Met een uitmuntende versie van Blackbird van de Beatles en een tranentrekkend mooie hommage aan Ennio Morricone als hoogtepunten. Het geweldige spel van Boyer en de sfeervolle klanken van Kim maken het optreden tevens een hoogtepunt binnen het festival.

In het Kapuzinerpark is het podium vervolgens ’s avonds voor de jonge Deense gitarist Teis Semey en zijn band. Afkomstig van het conservatorium van Amsterdam, zoals zovelen die hier op het festival spelen, heeft hij een band vol vrienden meegenomen. Met Sun-Mi Hong op drums, Jort Terwijn op bas, José Soares op altsax en de onvermijdelijke Alistair Payne op trompet heeft hij een geweldige band om zich heen.

Natuurlijk is het Semey zelf die met geweldige en puur spel, zonder veel effecten opgezet, en zijn enthousiaste presentatie de blikvanger is maar de muzikanten in zijn band, Soares en Payne als melodieuze ‘aanvullers’/solisten en Hong en Terwijn als drijvende krachten, zijn al net zo sterk.

De composities die gespeeld worden zijn afkomstig van Semey’s eerste album Throw Stones en zijn tweede Mean Mean Machine (2021) en van zijn binnenkort te verschijnen tweede album Midnight Mess vol.1 (dat hij, anders als de eerste twee, met een volledig andere band dan vanavond met daarin onder meer Kit Downes (op orgel) opnam). De composities van Semey stuiteren lekker opwindend door de geschiedenis van de jazz waarbij ook nog folk, alternative en rockinvloeden worden toegevoegd. Het levert een levendige en aanstekelijke set op die tot de beste van het festival gerekend mag worden.

De dag wordt wederom afgesloten in de jazzkelder van het Batzen Hausl en met een zeer opwindend optreden van Don Kapot en Fulco Ottervanger. Dat deze band momenteel de beste liveband van België wordt genoemd wordt al vrij snel duidelijk. Wat een heerlijke experimenteerdrift en wat een zalige sound.

Het drietal Don Kapot heeft zich met het binnenbrengen van de immer ontregelende Ottervanger nog bijzonderder gemaakt. Wat op het hun album Un Peu Live, dat vorig najaar verscheen, al zeer duidelijk werd. De dynamiek en chemie tussen de muzikanten is groot en het levert ook bij dit optreden alleen maar vuurwerk op.

Er wordt ook bij dit optreden breed uit de muziekgeschiedenis geput en er steeds weer een spannende nieuwe draai aan gegeven. Ottervanger speelt tegenwoordig ook veel gitaar (waarschijnlijk al veel langer maar ik zag hem vooral achter de toetsen) en dat smaakt bij deze bandset-up naar heel veel meer. De energie en vernieuwingsdrang zijn groot en de groove nooit ver weg. Opwinding aldus alom. Heel snel weer zien deze Don Kapot en Fulco Ottervanger. Wat een verrukkelijke combinatie.