Je moet er wel vroeg voor uit je bed en twee uur lang de bergen in rijden (zucht….wat een zwaar leven), maar daar krijg je dan wel ontzettend veel voor terug. Alle buitenconcerten van het Südtirol Jazzfestival zijn super bijzonder en brengen een extra sfeer bij de uitdagende concerten die er zijn.

De rit in de bus bracht ons naar het voormalige mijnbouwgebied in de Ridnaun Valley. Een plek, niet meer dan een dorp, tegenwoordig vermaard om vanuit de bergen in te wandelen. Urenlang in die bergen daar aanwezig zijn is een prachtige ervaring. Wij pakken het vervolgstuk naar ruim 2323 meter met een pittigere kleinere bus en het uitzicht/landschap wordt alleen maar adembenemender.

Bij het eindpunt aangekomen, de plek waar voorheen de ingang naar de mijn was (en aan de andere kant van de heuvel het andere mijndorp in de bergen zelf lag) heeft de festivalorganisatie een klein podium opgericht voor een optreden. Aan de rand van een klif gezeten met 2 kleinere bergen eromheen heb je een prima uitzicht over het gehele gebied, al zitten/liggen er ook genoeg mensen gewoon voor het podium in het gras. Je kunt gewoonweg niet alleen naar de band kijken omdat de overweldigende omgeving/plek waarin we zitten zo fascinerend is.

Dat dezelfde band als gisteren in het bos dan op die plek speelt is jammer, maar maakt tegelijkertijd ook niet uit. De muziek van La Litanies des Cimes klonk gisteren in het bos al prachtig en klinkt nu in deze door de zon en wolken steeds weer veranderende natuur al net zo mooi of zelfs nog bijzonderder. Een concert in deze prachtige en zeer bijzondere omgeving kan dan ook gewoon niet mis gaan.

Pic Tim Dickeson 02-07-2023 Kid Be Kid

De avond in het Kapuzinerpark is dan voor de Berlijnse Kid Be Kid die vrijdag hier al samen met Leila Martial op het podium stond. Kid Be Kid is een jonge singer-songwriter die op piano en met elektronica live op het podium haar songs brengt. Songs die vanuit de klassieke songs opgezet zijn, maar dus vermengd worden met elektronica.

Helaas voor mij gaat het een beetje stuk op juist dat gebied. Vaak wordt er elektronica in de songs gegooid omdat dat een soort coolness geeft, maar dat gebeurt mij te herhaaldelijk. Juist dan valt op dat de meeste songs gewoon niet goed genoeg zijn, zowel in melodielijn als in arrangement. Je hoopt dat ze gewoon eens een hele song achter de piano speelt zonder interruptie van elektronica zodat haar volle potentieel eens binnenkomt.

Dan liever het onstuimige T, dat in zijn opzet met vleugel, laptop en tabla en in het gezelschap van een batterij aan lichten in de jazzkelder Batzen Sudwerk speelt. Spannende ritmische structuren, een pianist die zowel klassieke als jazzlijnen speelt, dan weer aan Chris Illingworth van GoGo Penguin doet denken en de lekker aanwezige tabla creëren een fijne sound die tot de verbeelding spreekt.

Het trio speelt een complete set vrijwel achter elkaar door. Een set waar genoeg verrassende elementen inzitten en die muzikaal lekker heen en weer stuitert. Juist ook door de lichtzetting (8 opvallende tl-buizen) brengt de set net even wat meer teweeg dan je in eerste instantie zou verwachten. Erg fijne dagafsluiter.