Zaterdag kwam The Breath de nieuwe plaat waarmee ze uit de pandemie zijn gekomen, The Land Of My Other voorstellen in De Spil in Roeselare. Zowel dit album als voorgangers, debuut Carry Your Kin, opvolger Let The Cards Fall en het al net zo aansprekende, alleen digitaal uitgebrachte, akoestische Only Stories maakten indruk, net als een eerder concert in Leuven. En nu de passage in Roeselare als onderdeel van een korte en fijne tour door België. Mooie kleine locaties waar The Breath zich mag presenteren. Eerst nu België, straks in april naar Nederland.

The Breath, dat is het onwaarschijnlijke, o zo sterke folkduo uit Manchester, bestaande uit de zachtaardige gitarist Stuart McCallum ooit van van The Cinematic Orchestra, natuurlijk ook bekend van zijn eigen werk, als de lockdownseries op Written of zijn albums Distilled en City en de onstuimige zangeres/fluitiste Ríoghnach Connolly van zowel Honeyfeet, Lí Ban en Afro Celt Soundsystem. Ríoghnach, arafatsjaal, volslank, krols en met een enorme presence. Met het nieuwe album onder de arm, hoe vergaat het The Breath nu in alleen de setting van Ríoghnach en Stuart? Eerder was er immers de bandsetting, ook live.

Teruggebracht tot de kern: met z’n tweeën in een gestripte, fantastische show. McCallum is vlakaf een briljante muzikant die uit zijn akoestische gitaar zomaar in zijn eentje een hele wereld van geluid, riffs en arrangementen opdelft. Connolly, die deed laatst zelfs nog mee op Peter Gabriels bejubelde i/o. Niet voor niets is zij bovendien momenteel BBC Folk Singer Of The Year.

Op het podium verrast ze je eerst als een grappende en grollende, schunnig grommende duivelin. Maar van zodra ze zich vanaf haar stoeltje met caleidoscopische stem aan het zingen zet wordt ze een en al frêle poëtische pracht, de nieuwe koningin-moeder van de folk.

Ze vertedert je terwijl ze met haar houten dwarsfluit in haar zij haar eerlijke, tijdloze liedjes zingt of liefdevol neuriënd aan haar minuscuul pomporgeltje trekt. Terug naar haar trauma’s, naar haar niet zo rooskleurige kindertijd. Ze zingt ook in het Donegal-Iers, waarmee ze haar verknochtheid aan de taal van haar Ierse voorouders uitademt.

Met de ogen dicht zweef je sowieso mee het water over, naar ‘the land of my mother’, ‘the land of my other’. Evengoed ga je op in het blaffende en bijtende van haar lyrics, de epische songs waarin het duo dan ook evengoed energie weet te ontwikkelen. Ze zegt het zelf, ontwapenend, Ríoghnach, “I’m enthousiastic about my rage”.

Overrompelende plaat, indrukwekkend optreden, met zo weinig brengt dit zelfverzekerde The Breath, alleen maar meer. Meer opwinding, onbelemmerde diepte en schoonheid. The Land Of My Other daardoor, The Breath ook in duovorm een ware ontdekking, een aanrader zeker als je hen nog niet kent. 

Foto’s: Hendrik Vanhee