Inmiddels ook last van chronische grijs- en regensomberte, met daarbij inclusief ook dat problematisch vitamine D-tekort? Probeer dan toch maar eens, helemaal op tijd nog, een Tuff Guac-kuur met twaalf dosissen uit het ‘Swanky Love’-pakket. Vanzelfsprekend volledig uit te nemen.

Vanaf Rafael Valles Hilario, manusje-van-alles, kom je als vanzelf uit bij het Belgische Tuff Guac: muzikant, begenadigd tekenaar, man ook nog steeds baas in zijn eigen Belly Button Records. Met Tuff Guac was vroegere garagepunker Raf eerder al tot zijn huidige gedaante verveld en ook nu met zijn nieuwe album Swanky Love gaat hij weer helemaal solo de psychedelische wietrook in. Met allemaal korte en puntige jukebox-nummers volledig van zijn hand, zelf ingezongen, ingespeeld en gemixt in eigen Antwerpse Tooth Mountain-studio. Geheel volgens het motto ‘analoog is het nieuwe digitaal’.

Dat hij daarmee heel wat kan bewees hij in België al wel vaker, niet in het minst in de finale van Humo’s Rock Rally 2022 en als Belofte van Radio Willy.

Kenmerkend op dit Swanky Love na Raf’s ook al superieure voorganger Green and Handsome is weer dat melodische amalgaam van catchy, met reverb overschilderde dreampop recht uit de garage, die pakkende funk, soul of rock’n’ roll. Hij maakte zo sedert de pandemie alweer een nieuwe liedjeskast vol demo’s. Daarvan werden nu de allerbeste, de spannendste, de ondeugendste gewikt en gewogen met het oog op straks de dansvloer helemaal vol.

Hij komt binnen als regelrecht vanuit vervlogen tijden, met de oude galm en die nodige vleug pittige kruiden die alles energiek en verplicht nostalgisch maakt. Iedere van zijn songs heeft zo ergens wel iets, een warme hook of een onmisbaar vuilkrakend solootje met de klassieke overdrive pedal open.

Tuff Guac jumpt in variaties van hoe dan ook verslavende decibels vrolijk van de ene naar die andere hoorklare melodieuze song. Het openend titelnummer Swanky Love zal je al niet stil houden, een zalige kruising van echoënde The Raveonettes, dEUS-mantriek en The Eagles of Death Metal. In het even dansbare Pretty Bitchin’ zit de geest van The Eagles of Death Metal nogmaals, nu doen ze het van intro tot fade-out met The Beatles en T-Rex. Uitstekende eerste single My Fear laat zich dan ontdekken als een tot vandaag onbekende sixties-cowboyrocker op speed. Fraai opgebouwd van kop tot staart, opbloeiend tot meerstemmigheid, groovy as hell, met als bewust gevolg het aanstekelijk swingende dansje uit de clip en het na afloop tevreden uitdeinend The Doors-orgeltje.

Nog meer hoogzwevende psychedelica en ritmewisselingen in Thrift  Store. Pure Cream-allures hand in hand met ouwe The Who-agressiviteit tot alles weer wegdeemstert. Volgt de tweede single van de blue-eyed cowboy, de opzwepende klepper I’m Not a Man, gehuld in stofferige westernnevels en met grappig Morricone-persiflerende achtergrondvocals. Een ‘crocodile tearjerker’ om live samen goed op mee te janken.

Het duchtig bassend en roffelend anderhalf minuutje Sweet Suckamaholic gaat erin als koek, The Go-Beweens hevig met Ben Folds op honky-tonky-tour. Terwijl in het meeslepende Trucker Hall The Shins een als van duizelend vette riffs voorziene oerversie van Black Lips inblikken. Het aantrekkelijke All I Want Is To Lay Down is dan weer een portie slomere kampvuurblues in een mélange van zeg maar Big Thief en Pavement. Stemmig onderonsje vooral tussen gitaar en synths in de uitgeleide. Net zo zit in het beresterk up-tempo Wake Up alles weer volledig juist en het voortdurend hilarisch opduikend veelstemmig ‘tadada’-koortje krijgt zelfs de hoofdrol.

Met de nodige drumsalvo’s vuurt Terry’s Rubber op, springerig en dramatisch. Fuzzy en huilend overstuurde gitaren en dan schakelt Raf’s sneltrein halverwege helemaal over op kruissnelheid naar de creepy finale in warmbloedig zuiders piña colada-parlando.

Nog een ‘cowboyliedje’, Naked Gun. Zo bubblegum pretententieloos als wat met die steeds weer resonerende reverbgitaar en Raf’s verderop heerlijk rondfladderende solo. In het allerkortste, afsluitende My Head Is Like A Cloud mijmert hij met een stemmetje à la John Lennon. In die prachtige minuut betrekt hij in zijn muzikale séance bovendien Syd Barrett en The Mountain Goats.

Kortom, Tuff Guac ontvouwt zich op Swanky Love, open en bloot, in vrijheid-blijheid, al graaiend in het rond. Met altijd iets heel moois, iets nieuws dat zich uit die spontaneïteit weet geboren te worden. Die gezellige creativiteit die ook de besten weten te cultiveren, weetjewel, van The Beatles, Costello tot Ty Segall of King Gizzard & The Lizard Wizard.

Laat je dus voor een keer zelf ook maar eens heerlijk gaan in je eigen name-dropping. Deze twaalf verbeten staaltjes van guitige rudimentaire garagerockwriting in een walm van terugkijkende weemoed vanaf de sixties tot nu, ze lenen er zich nu eenmaal schitterend toe.

Daarmee is Tuff Guac trouwens ook al op de Vlaamse Radio 1 en op Willy aangeland. Laat het nog wat obscuur klinken, althans toch met die helende haast medicinale bandnaam, maar charismatische Raf verdient zeker dat alles waarmee hij nu bezig is nog veel verder gaat. Zo nu ook al dat er tijdens zijn ‘swanky’ liveshows, op zijn infectueuze garagerock’n’roll, hoofd in de wolken, massaal in een trance van peace en love, wordt meegekweeld en dito meegejived. Het pak lentefrisse pareltjes als die op Swanky Love horen nu eenmaal niet ondersneeuwd onder de massaal opgewaaide voorjaarsbloesems.

Line-up voor de Europese tournée:
– Rafael Valles Hilario – zang
– Wim De Busser (The Colorist Orchestra,  Zita Swoon, Helmut Lotti …), gitaar, keyboards
– Jasper Suys (Jerry Lada), bas
– Gert-Jan Van Damme, drums.