Vrijdagen op Brussels Jazz Festival hebben altijd een fijn matinee-concert en deze eerste vrijdag betekent dat Schroothoop. De Brusselse band die al hun instrumenten uit gevonden voorwerpen op straat heeft gemaakt en daar een zeer interessante vorm van muziek maken mee heeft gecreëerd.

Hun twee tot nu toe verschenen albums laten een bonte mix in muzikale stijlen horen die op het tweede album Macadam optimaal worden versterkt door de productionele hulp van Dijf Sanders, de man die zich als geen ander in alle muziek van over de gehele wereld kan inleven. En dan niet alleen in sferen maar vooral ook in ritmes.

Schroothoop was live altijd al een groot genot om te zien. Hun eigengereide manier van muziek maken laat nu na hun prima tweede album ook live een mooie progressie zien en horen. De band funkt op wereldse ritmes, of die nu Afrikaans of Latijns-Amerikaanse geschoeid zijn, en het gebruik van zoveel instrumenten als er maar voorradig zijn verrijkt de sfeer steeds optimaal.

In niets is Schroothoop een ‘normale’ band en dat maakt ze zo aantrekkelijk. Hun onconventionele instrumentatie en eigenzinnige presentatie is dermate overtuigend en swingend dat je deze band gelijk al ’s avonds in de lobby voor een nog groter publiek, een staand en swingend, aan het werk zou willen zien. Direct na een aantal straffe concerten in Studio 1 en 4. Vroeg hoogtepunt, dit optreden.

Het avondprogramma van Brussels Jazz Festival is voor de Italiaanse Rosa Brunello en haar band. Een gelijk heel interessante omdat ze haar band (zo mooi aangekondigd in het programmaboekje) volledig heeft moeten omgooien en daarom met een half Britse (trompet/sax)/kwart Franse (drums) eenheid op het podium staat. Dus sowieso vol respect dat ze hier met een band op het podium staat. De energie en het muzikaal vernuft dat Brunello bezit doet de rest. De band speelt een set die lekker heen en weer borrelt. Van spiritual sferen naar funky grooves met dubby effecten die zelfs naar drum ’n bass en andere electronic sferen doorduwen.

Als eerste kennismaking met een jonge muzikant (ik had Brunello nog niet eerder gezien) en puur op basis van het album Sounds Like Freedom had ik ook deze energie en diverse muzikaliteit niet verwacht. Dus een fijn optreden en een mooie start van de avond.

De Brusselse Artist in Residence Casimir Liberski mocht daarna op het grote podium van Studio 4 voor een groot publiek (net als alle andere concerten volledig uitverkocht) zijn eerste project voorstellen. Een imposant internationaal project met jazzlegenden Larry Grenadier op bas, Nasheet Waits op drums en Greg Osby op sax. Muzikanten die direct ja zeiden op Liberski’s uitnodiging.

Liberski, die zelf lange tijd in het hart van de jazz, New York, woonde, bracht verrassend genoeg een keur aan repertoire waarvan maar een gedeelte door hemzelf geschreven was en waarin juist stukken van Eric Dolphy (de opener) en Ornette Coleman gelijk opvielen. Terwijl hij juist met een eigen compositie, die hij Osby had genoemd (!!), wel degelijk aantoonde ook zelf bijzonder interessante stukken te kunnen schrijven. Hij had er van mij een heel optreden mee mogen vullen.

Natuurlijk spelen deze muzikanten geweldig. Liberksi is een zeer getalenteerde pianist die zich naast de zo jazzvolwassen Grenadier, Waits en Osby fraai staande hield, zich wat te bescheiden opstelde zelfs. De mannen speelden een mooi concert dat qua intentie en sfeer helemaal klopte maar helaas, en dat komt vast door de korte tijd die er was om te repeteren, niet echt opsteeg.

Om alles vanaf het lobby podium weer even helemaal op optimale feesthoogte te brengen was daar het Britse Ill Considered, het drietal dat al voor Covid op het programma stond maar met en na de pandemie geen tijd meer had om op Brussels Jazz Festival langs te komen. Ze lieten vanavond maar weer eens horen waarom ze zo populair zijn.

De lobby bruiste van de energie in een lekker lange dynamische set. Het lobby-podium is een plek die je als band moet voelen. Je staat daar als het publiek al een of twee concerten heeft gehad en daar moet je dan direct op inspelen. Ill Considered begreep dat als geen ander en de remmen, als ze die al hebben, gingen vanaf het begin los.

Net als Schroothoop heeft de band een punky uitstraling en ingebouwde dwarsheid in alles wat hun sound zo aantrekkelijk maakt. Een sound die zo aanstekelijk is dat je er wel in mee moet gaan. De sax van Idris Rahman werkt als de zogenaamde rode lap op bassist Liran Donin en drummer Emre Ramazanoglu en de band kan heerlijk los gaan.

Typisch weer zo’n late avond lobby-optreden dat in volle dynamiek de boeken in kan. Zo’n overtuigend optreden ook waar het publiek moeiteloos blijft hangen om niets te missen en volledig in de sound van de band opgaat. Heerlijk begin van een jazzweekend.

Kleurenfoto’s: Olivier Lestoquiot