De aanloop naar het tweede weekend van Brussels Jazz Festival begon met het derde optreden van Artist in Residence Casimir Liberski in studio 1. Een soloconcert deze keer, nadat we hem eerder op het festival al met een internationaal kwartet hadden gezien op het grote Studio 4 podium en een uitdagende electronic outfit in de lobby.

Liberski speelde de cirkel rond met een kaal soloconcert op de vleugel waarbij hij zijn grote talent nogmaals kon laten horen. Liberski is een interessante pianist die fraai kan spelen dan weer onverwachts kan schakelen naar ruwer/wilder. Hij is ook een pianist die soms wat veel is en juist in de stukken waar hij veel ruimte laat prominenter zijn talent kan laten horen.

Vanavond speelde hij, op een enkele dwarse uitschieter na, een redelijk ingetogen set die naarmate deze vorderde steeds kaler en interessanter werd. Met twee prachtige stukken als toegift, waarin zijn spel het mooiste was dat we op het festival hoorden, kan Liberski terugkijken op een geslaagde Brussels Jazz Festival als Artist in Residence.

De Amerikaanse trompettist Marquis Hill maakte, wat ons aangaat, met zijn laatste plaat New Gospel Revisited één van de beste jazzplaten van 2022. Hij werd op basis van die plaat door vele belangrijke zalen waar ook ter wereld dan ook moeiteloos geboekt. Hoe goed is het dus om hem ook op het grote podium van Flagey te zien.

Hij heeft een uitstekende band meegenomen met de Britse Ashley Henry op piano en de Amerikaanse bassist Daniel Windshall en drummer Cory Fonville. Muzikanten met ieder hun eigen belangwekkende muzikale achtergrond en muzikanten die dus ook een eigengereide stempel op de stukken van Hill kunnen drukken. En waar Hill graag put uit hiphop, soul en R&B en deze binnen zijn jazzcomposities verwerkt heeft hij in deze mannen like-minded muzikanten te pakken.

Opvallend hoe laidback deze muzikanten vanavond opereren. Ze spelen een sterke set waarbij het individueel spel veel ruimte krijgt en waarbij Hill met zijn even markante als overtuigende trompetspel weer vol in de roos treft. Knap hoe ze een fraaie balans vinden in elkaars spel en hoe ze een sfeerrijke set neerzetten, met het materiaal dat Hill aangedragen heeft.

Hill is ‘the real deal’, een muzikant van buitengewone proporties, die zich even moeiteloos in bijvoorbeeld de band van Makaya McCraven als in zijn eigen projecten beweegt en steeds weer steady trompetspel laat horen in rijke composities. Met deze muzikanten om hem heen wordt hij alleen maar beter.

De avond krijgt vervolgens in de lobby nog even flink wat hete peper toegestopt met een solo-optreden van percussionist/drummer Antoine Pierre. Nou ja, solo. Hij bevindt zich in een door elektronica gedragen drumset te midden van allerlei geluidssamples die hij steeds weer uit zijn apparaten tovert en die zijn geweldige drumwerk verrijken.

De voormalig Artist in Residence van het festival (2020) heeft, naast alles wat hij al deed en doet (en dat is een veelheid aan projecten en bands), zijn kracht als muzikant de afgelopen jaren volop gebruikt om zijn liefde voor elektronische structuren te versterken en hij laat vanavond in een dikke set horen dat hij er prima weg mee weet.

Het zeer enthousiaste publiek eet uit zijn handen. Persoonlijk zou ik het nog vetter vinden als hij met één of twee muzikanten erbij de dynamiek van zijn nieuwe muziek nog uitbundiger zou maken. Puur op basis van chemie en opduwen in energie tot nog grotere hoogten te komen. Dan is hij gelijk ook klaar voor grote festivals.