Er zijn goede optredens, er zijn heel goede optredens en er zijn optredens die je heel lang zullen bijblijven. Het optreden van het Britse Speakers Corner Quartet op de eerste zaterdag van het Brussels Jazz Festival is er zo één dat over de lengte van jaren in de herinnering zal blijven. Buitengewoon geïnspireerd, ambitieus en muzikaal uitdagend speelde de band een avontuurlijk set die het publiek volledig overrompelde.

Het waren de fraaie recensies op hun debuutalbum Further Out Than the Edge van vorig jaar die het optreden al weken geleden volledig deed uitverkopen en de band speelde nog niet eerder in de Lage Landen. Verwachtingen waren er dus volop, die met de eerste tien minuten van het optreden alleen maar werden doorgetrokken.

Speakers Corner Quartet is afkomstig uit die zo duizelingwekkend veel bijzondere muzikanten opleverende Britse jazz-scene en heeft ook de spiritualiteit die het gros van die bands omarmen nadrukkelijk in hun sound opgenomen. Zelfs door hun uitzonderlijke bandopstelling met fluit en viool frontaal in de sound naast bas en drums nog nadrukkelijker dan andere bands.

Daarnaast heeft de band een bizar interessante sound en composities die heel veel ruimte geven voor improvisatie. Composities die overduidelijk uit de spiritual en vrije jazz afkomstig zijn, maar ook veel invloeden uit de hiphop in zich herbergen. Omdat veel van het materiaal een downbeat tempo heeft komen de emoties die stukken herbergen nog directer binnen.

De band werkte vanaf 2016 aan hun debuutplaat en liet hun sound door samenwerkingen met andere belangrijke Britse jazz, avant-garde en soulstemmen/muzikanten stemmen doorgroeien. Ook live nemen ze immer gasten mee. Zoals vanavond de vermaarde toetsenman Joe Armon-Jones en rappers Goya Gumbani en Confucious MC (waarvan de eerste en laatste ook op het album meespeelden).

Ze blijken een rijke aanvulling op de sounds die fluitist Biscuit, violist Raven Bush, drummer Kwake Bass en bassist Peter Bennie als de kern van Speakers Corner Quartet al neerleggen. Zoals al eerder gezegd blijken de eerste tien minuten van het concert, waar in stilte met coole elektronica en spaarzame instrumentatie sfeer gebracht wordt, de opening voor een indrukwekkend concert.

De muzikanten bouwen een cinematografische sfeer op die juist door de instrumentatie, vooral het prominente samenspel van fluit en viool, intrigeert. De fraaie baspartijen, het ingenieuze percussie en het immer rijke toetsenspel van Armon-Jones maken de sound rijk en emotievol. Als de rappers erbij komen, die lekker loom hun sterke lyrics over de sociale staat van onze wereld, over de composities heen leggen, lift de sfeer op en doet publieksparticipatie de zaal even uit de atmosfeer breken. Waarna de band, zonder rappers, weer diep hun muziek induikt.

Opvallend toch hoe intens en diep deze muzikanten hun muziek induiken. In niets de muziek trouwens die ze op hun debuutalbum al lieten horen. Alleen een stuk als Karainagar, de afsluiter van de plaat, is echt naar het optreden te herleiden. Hun set lijkt volledig vrij en open en puur op muzikale intuïtie, chemie en inventiviteit gebouwd. En waar ze soms zeer raak terugvallen op alleen fluit en viool, trekken ze dan weer met lome grooves diep door. Echt alles aan dit optreden intrigeert en ontroert tegelijk.

Geen wonder dat de muzikanten elkaar eerst na het optreden warm omarmen om daarna het publiek te laten delen in de muzikale reis die ze samen op het podium hebben gemaakt. Dat ze niet veel concerten geven mag duidelijk zijn. Deze intensiteit kun je niet elke avond vinden. Des te fijner dat wij er vanavond getuige van mochten zijn. Kan niet wachten ze weer te zien. Dit optreden was als geen ander.