Als ware bloedbloeders sluiten twee geleefde op leeftijd rakende wijze heren een geheim verbond af. De vermoeiende verstilling heeft plaats gemaakt voor een zelfverzekerde terugkijk op het leven, waarbij de broeierigheid van vergeten tijden steeds verder op de voorgrond treedt. Met regelmaat wordt er aangeklopt bij die alles vernietigende jaren tachtig. Op de resten van een autokerkhof wordt een verjaardagsfeestje met veel drugs en drank afgesloten en het kwaadaardig zaadje geplant. De frontman denkt er nog niet over na om zich te binden, en het leven staat mijlenver verwijderd van de familieman die jaren later in hem voorzichtig tot bloei komt.

Nick Cave zoekt weer die hulp bij zijn trouwe compagnon Warren Ellis, die als vriend zijnde ook een steeds belangrijkere plaats in zijn leven vervult. De positie van de overige Bad Seeds is de laatste jaren al een tijdje twijfelachtig en verzwakt, maar ondanks de indrukwekkende solo liveregistratie Idiot Prayer heeft ook deze bomenlange indrukwekkende verschijning ook behoefte aan contact. Het thuisgeluk is verscheurd, en samen isoleren Nick Cave & Warren Ellis zichzelf doelbewust om die vriendschappelijke band nog meer te versterken en het beste in elkaar naar boven te trekken.

Carnage lijkt zich los te koppelen van het drieluik Push the Sky Away, Skeleton Tree en Ghosteen. Natuurlijk heeft het bloedbad zijn sporen na gelaten, en natuurlijk blijven die voelbaar, en natuurlijk zal dit op al het toekomstig te verschijnen werk nog als een wazige schaduw aanwezig zijn. Daar is geen discussie over mogelijk, en dat hoeft ook niet. Carnage is een plaat die tot stand is gekomen door vriendschap en liefde. Sterker nog Carnage is een plaat die vooral over vriendschap en liefde gaat.

Niet dat dit thematisch de rode draad in het geheel vormt, maar het is vooral een gevoelskwestie. De gebroken, in tranen verkerende toestand van Nick Cave is gepauzeerd. Hij heeft de wereld al jaren geleden kennis laten maken met zijn zachtere toegankelijke kant, maar ook hier is nu veel meer ruimte voor die harde kenmerkende maniakale schreeuw die zeker niet verdwenen is, al is het niet gepast om als zestiger dwars en ongecontroleerd om zich heen te schoppen. Verwacht dat dan ook niet, maar er zijn weldegelijk passages die memoreren aan die heftige The Birthday Party periode.

Het verhalende Hand Of God opent met het fascinerende pianospel waarmee Nick Cave zo overtuigend weet te soleren op het persoonlijke Idiot Prayer. Toch is het Warren Ellis die daar in zijn demonische dirigentenrol abrupt doelbewust een einde aan maakt. Zijn eenmansorkest staat gelijk aan de toch al niet misselijke positie van de overige sterspelers van The Bad Seeds waarvan belangrijke kernfiguren ondertussen uit het zicht verdwenen zijn en zich definitief afgekeerd hebben van deze geoliede begeleidingsband. Ook het overlijden van pianist Conway Savage heeft er flink ingehakt, waardoor Nick Cave noodgedwongen steeds vaker de toetsenpartijen voor zijn rekening neemt, en daar verrassend sterk mee weg komt.

Hand Of God dus, met het klassiek geschoolde hemelse intro, waarna de vijandige duivel vervolgens als een bekende trouwe vriend aanklopt. Die verlokkingen van de duistere kant blijven als een boosaardig geweten zijn gedachtes binnen dringen. Eens verslaafd aan de duisternis, altijd verslaafd aan die duisternis. Ondanks dat het leek dat Nick Cave afgekickt was van die donkere sound, blijft hij een koortsachtige junkie die door het aanwoekeren van dat verlangen genoodzaakt is om overspel te plegen.

Warren Ellis is de geharde therapeut die de confrontatie opzoekt, en de pijn omzet in gedrevenheid. Als hard kloppende hartslagen gooit hij er de nodige beangstigende ritmes in. De mysterieuze oosterse klanken roepen die weggestopte emoties in Nick Cave op. Hij dringt de destructieve wereld binnen die hij na Let Love In verlaten heeft, en waarbij hij met de rock & roll van Grinderman eventjes naar terug grijpt. Spookachtige geesten uit het verleden maken van hem een hedendaagse Ebenezer Scrooge, die zijn materialistische plek achter het veilige schrijversbureau opeisen om hem te confronteren met die opgekropte waanzin die nog steeds in hem woekert.

Nick Cave heeft zich hervonden in zijn croonende rol van podiumdier. Het denkbeeldige wijzende vingertje is aanwezig in het aardedonkere Old Time. Hij is er klaar voor om die veilige plek achter de piano te verlaten en zijn theatrale voordracht voor zijn publiek te presenteren. Old Time is het verlangen naar die gelakte schoen die stabiel steun zoekt op de luidspreker, terwijl de hogepriester van de gothic rock zijn parochianen toespreekt. Met naast hem Warren Ellis die zijn viool bespeelt alsof het zijn laatste zwanenzang is, het instrument mishandelt en half dood zijn krijsende smeekbede laat ontsnappen, om vervolgens hem meesterlijk en liefdevol tot rust te brengen.

Die rust staat centraal in Carnage. Boven op die puinhoop kijkt Nick Cave vanuit zijn balkon uit over de verlaten wereld, waarbij de stilte zoveel schoonheid in hem oproept. Eventjes neemt het sentiment de overhand, om zich vervolgens door die bizarre realiteit te laten ontfermen. Momenten waarbij de leegte zo confronterend binnen komt, al is het verschrikkelijke verdriet steeds verder gemuteerd tot eeuwige liefde.

Brokstukken aan onderhuidse noise slaan machinaal een nieuwe onbegaanbare weg in, die vervolgens bewandeld worden door een opgefokte vocalist, die verbaal al vloekend en tierend van zich afblaast in het heftige White Elephant. Het blijkt de soulvolle kruistocht te zijn die uiteindelijk eindigt bij de biechtstoel. God, waarom heb je mij verlaten? De zin en onzin van het geloof komt samen met alle onbeantwoorde vragen en alle koppelstukken tot die gehoopte antwoorden. Religie biedt nog steeds troost, maar staat tevens symbool voor onmacht.

Het vormt een sleutelstuk naar de schoonheid van Albuquerque, waarbij je de indruk krijgt dat er terug gegrepen wordt naar die bijzondere avondsessies die hij in de vorm van Conversations with Nick Cave met zijn publiek beleefde, en waarbij zijn rouwproces gedeeld werd. Heel eventjes wordt er gememoreerd aan Amsterdam, een ontroerend kippenvelmoment welke hier bij mij behoorlijk binnenkomt. Alsof Nick Cave letterlijk naast je staat, hij weet mij in ieder geval erg direct te raken.

Het pastorale Lavendel Fields is een driedimensionale wandeling door die bijzondere indrukwekkende albumhoes van Ghosteen, die muzikaal hierdoor nog meer van zijn paradijselijke geheimen bloot geeft. Een poëziealbum waarbij de code van het cijferslot gebroken is, en daardoor steeds meer publiekelijk toegankelijk lijkt te worden. Nick Cave is vaderlijk, betrokken en open en er zit zoveel berusting in zijn stem, die hij weer als een prachtig instrument weet te gebruiken. Standvastig, eerlijk maar ook getekend ouder.

Het dromerige Shattered Ground is een indrukwekkend eerbetoon aan zijn echtgenoot Susie Bick, die begint bij de slaapkamerfotografie van de adembenemende fraaie albumhoes van Push the Sky Away. Het naakte vrouwenlichaam toont de kwetsbaarheid welke de daaropvolgende jaren alleen is toegenomen. Shattered Ground is honderd procent liefde, honderd procent houden van en honderd procent steun aan elkaar hebben, maar ook honderd procent persoonlijk en intiem.

Hoe mooi is het om juist nu getuige te zijn van die versterkte band, en ondanks dat Susie Bick nergens fysiek aanwezig is, voel je haar aanwezigheid in alle opzichten. Nick Cave schept het beeld van een krachtige betrouwbare vrouw, zijn steun in alles. Hoe mooi moet het voor Warren Ellis zijn om die liefdevolle woorden met net zoveel liefde te omlijsten. De toon is eerlijk, inclusief de ups en downs, waarbij de angst om nogmaals een geliefde te verliezen sterk aanwezig is.

Nick Cave sluit af op het balkon waarin hij al in titelstuk Carnage tot bezinning komt. Balcony Man heeft iets van een hogere macht die al wakend over de wereld heen kijkt. De Bergrede uit de Bijbel die in gedachte uitgesproken wordt. Hemelse koortjes sluiten het onverwachte geschenk af, waarmee we totaal onverwachts op 25 februari mee verblijd worden. Het vreemde daarvan is, dat het al gelijk vanaf de eerste beluistering zo vertrouwd aanvoelt. Minder zwaar dan de voorgangers, wel net zo prachtig.