Door een paar afzeggingen wordt er wat in de programmering geschoven en begint de tweede dag in De Effenaar zo’n twee uur later dan gepland. Die pech kan je als organisatie treffen, en dan is het eventjes snel berekend omschakelen. Daardoor ben ik net op tijd om getuige te zijn van de soundcheck van Upupayāma. Dit belooft in ieder geval veel goeds, en die belofte maken de Italianen meer dan waar. Ook hier betreft het op papier net als bij Night Beats een eenmansproject, maar wordt het podium door een zestal muzikanten ingevuld. Door het gebruik van dwarsfluit en sitar creëert Upupayāma een Oosterse folk sound, wat ook het hoofddoel van Alessio Ferrari is.

Als groot bewonderaar van het Japanse psychedelische Kikagaku Moyo maakt hij een Italiaanse hedendaagse variant op dat geluid, en komt er een droom uit als hun vaste geluidstechnicus Yui Kimijima zijn tweede plaat The Golden Pond mixt.
Het zomerse Upupayāma hoort eigenlijk op een buitenfestival thuis. De muziek identificeert zich met een intense natuurbeleving. Wonderbaarlijk lukt het ze met gemak om de kleine zaal te betoveren. Dit is net wat ik op dit moment nodig heb, een euforisch gelukzalig gevoel om fris de tweede dag te beginnen. De neo-hippies van Upupayāma wiegen je bijna in een berustende trance slaap, met prachtig breed uitgesponnen dromerige passages en adembenemend op elkaar ingespeelde partijen.

Bij het uit Kentucky afkomstige Verstärker drietal ligt de nadruk begrijpelijk op het effectenpallet dat de sound met complexe drones en futuristische duistere Krautrock inkleurt. Voor mij gaat het experiment ten koste van de uitvoering, en speelt de band in drie kwartier net een ruime hand vullend materiaal. Toch lukt het ze om het publiek te overtuigen, mijn mening wordt zeker niet door iedereen gedeeld. En dat zegt nogmaals meer over de veelzijdigheid van het festival dan over mijn beleving, en dat is prima. Waarom er een aantal microfoons staat opgesteld is een groot raadsel, daar wordt namelijk amper gebruik van gemaakt. Spaarzaam kondigt gitarist J. Vitatoe de nummers aan. Het is vooral de interactie tussen de gitarist en bassist James Gibson die er bovenuit springt.

Doordat de programmering in de grabbelton is gegooid mis ik net het begin van DAIISTAR. Deze Amerikanen houden de Madchester erfenis in ere en produceren een dansbaar, zeg maar gerust Brits geluid. Boegbeeld Alex Capistran heeft dat slungelige, bijna aapachtige van Ian Brown (The Stone Roses) en Tim Burgess (The Charlatans). Verborgen achter zijn pony en op borsthoogte bespeelde gitaar zet hij met zijn band een indrukwekkende performance neer. De nadruk ligt op deze tweede dag hoe dan ook meer op de dans, en bij DAIISTAR is het een ouderwets herkenbaar feest. Absoluut een van de verrassingen van de zaterdag, voor de een zal het wat gedateerd aanvoelen, zelf heb ik er uitbundig van genoten. Hoog tijd voor een Madchester revival en DAIISTAR verzorgt de aftrap. Debuutplaat Good Time is een absolute aanrader. Horen ze op het Fuzz Club festival thuis? Zeker wel, de fuzz pedalen worden diep genoeg ingedrukt, en met de psychedelica zit het ook meer dan goed.

Het is net wat veelzijdiger dan de vrijdag. Toch is niet alles even overtuigend. The Psychotic Monks heb ik vorig jaar bij het Sonic Whip festival gezien, waar Martin Bejuy het publiek opzocht en staande op de bar plaats nam. Vandaag kwam het wat rommelig en minder geïnspireerd over. Ik begrijp dat een band een soundcheck nodig heeft om de instrumenten te testen, maar om bijna een half uur lang check one door de microfoon te roepen is iets teveel van het goede. Martin Bejuy is bijna onzichtbaar op het podium, en het is vooral de interactie tussen de woest dansende Paul Dussaux en zijn androgyn geklede broer Artie Dussaux die hier het publiek moet ophitsen.

Nogmaals jammer van hun arrogante houding dat ze hun speeltijd opofferen om het materiaal te testen, daar zijn ze domweg niet groot genoeg voor. Muzikaal gezien klopt de dansbare elektro postpunk noise zeker wel. De Fransen hebben een unieke sound, en vooral de Electric Body Music passages komen volledig tot hun recht. Alleen het theatrale The Virgin Prunes achtige en het dreigende van Swans waarmee The Psychotic Monks zichzelf onderscheidt, mis ik vanavond een beetje. Het zal wel met de samenloop van omstandigheden te maken hebben, die ergernis is toch wel voelbaar.

Dan pakt Melts het stukken beter aan. Eigenlijk had ik deze psycho rockers liever een plek op het hoofdpodium gegund, en hoort The Psychotic Monks vandaag in de kleine zaal thuis. De charismatische Eoin Kenny is een indrukwekkende persoonlijkheid. Elke postpunk band heeft een frontman nodig die de band draagt, zeg maar gerust verder tilt. Alsof je veertig jaar terug in de tijd gaat. Zo benoemde iemand in mijn omgeving de dynamische livebeelden van het uit Dublin afkomstige MELTS. Daar moet ik mee instemmen. Met het gemak of het een thuiswedstrijd betreft neemt Eoin Kenny het podium in beslag, trekt het publiek mee in zijn voordracht en geeft een daverende drie kwartier weg. Hier gebeurt iets bijzonders, en ook nu mag er weer gedanst worden, moet er weer gedanst worden. Die hele vorige maand uitgekomen Field Theory plaat is een aanrader, bijzonder dat Eoin Kenny daar soms vocaal wat wankelend is. Echt een liveband dus, dan heeft hij er totaal geen last van.

Het hoofdingrediënt is postpunk, al maken ze verder gretig van hemelse Krautrock, grijs getinte synthpop en straffe Electric Body Music gebruik. Het hoofddoel is om de zwetende massa in beweging te zetten en daar komen ze aardig mee weg. Met het zeer overtuigende Figment voldoen ze rijkelijk aan de door mijzelf gestelde eisen en de uptempo vintage Maelstrom new wave doet daar nog een schepje bovenop. Het prachtig melancholische uitgespeelde Spectral brengt rust in de setlist. Het is slechts voorwerk dat zijn climax bereikt in het ruim zes minuten durende epische WLDNG. Ik bouw dan mijn eigen feestje en ben mij er totaal niet bewust van wat er zich op het podium afspeelt. Totaal in mijzelf gekeerd laat ik het maar gebeuren. Melts is echt een band die ik een gouden toekomst toewens, wat een ontdekking!

Bij Spiritualized ligt de nadruk op de laatste twee Everything Was Beautiful en And Nothing Hurt platen en komt mijn persoonlijke favoriet Come Together van Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space niet voorbij. Best grappig dat die plaat totaal genegeerd wordt, terwijl er bij de merchandise stand na afloop wel shirtjes van juist dat album verkocht worden. Ik begrijp het wel, de track is net wat steviger en past op dit moment minder bij de fragiele persoonlijkheid Jason Pierce die nog maar een schim van zijn destructieve J. Spaceman alter ego is. Op het podium verlaat hij zijn stoel dan ook niet en richt zich verscholen achter zonnebril voornamelijk op de tekstvellen die voor zijn gezicht opgesteld liggen.

Toch is hij overduidelijk de beste blanke soulzanger van dit moment, en legt hij genoeg overtuigende toewijding in zijn spel. Aan de ene kant heeft het iets ontroerends, anderzijds zorgt hij samen met de rest van de band voor zoveel bezieling en emoties. Jason Pierce heeft de zestig jaar nog niet bereikt, maar is een moegestreden oude man, die in het verleden net iets teveel van het leven heeft genoten. De interactie met de zaal is zoals gewoonlijk minimaal, de verlegen zanger cijfert zichzelf op het podium aan de zijkant weg, en heeft hooguit sporadisch contact met de overige bandleden. Bij Spiritualized stoort dit echter voor geen moment. Het gezelschap krijgt terecht bijna anderhalf uur aan speeltijd toegedeeld. De Effenaar als soultempel, met soulzangeressen, een soulpriester en een sterk solerende Doggen Foster op gitaar die de rust prettig verstoort.

Alles loopt zo perfect in elkaar over dat het een groot hoogtepunt is. Een genot voor het oor, en vreemd genoeg ook een genot voor mijn benen die moeiteloos in beweging komen. Als je dit optreden een naam moet geven, dan maak ik nog het liefste gebruik van de woorden van Jason Pierce. De titel van de openingstrack van comebackplaat And Nothing Hurt geeft dit het beste aan; A Perfect Miracle en dat is het. Voor mij de ideale afsluiter om stilletjes het Fuzz Club festival te verlaten. A Perfect Miracle, een memorabel weekend.