Het Fuzz Club festival is een voortzetting van Eindhoven Psych Lab, met het grote verschil dat vervolgens de nadruk op het Londense Fuzz Club label ligt. Na zeer geslaagde edities in 2018 en 2019 zorgt de pandemie ervoor dat de deur in 2020 op slot gaat, maar nu is er dan eindelijk een doorstart van het evenement. Met maar liefst 29 geboekte acts beloven het weer twee geweldige dagen in De Effenaar te worden.

Het is op de vrijdag een gezellige drukte met een veelzijdig alternatief publiek. Door de brede programmering komt iedere muziekliefhebber aan zijn trekken. Vanwege die gezellige drukte hangt er een gemoedelijke sfeer in de concertzalen, eetgelegenheid, en net buiten de deur waar rokers in de zon hun rookwaar gebruiken. De Effenaar heeft het weer allemaal goed geregeld en dat siert de organisatie. Ik begin de avond in de grote zaal met het vanuit Los Angeles opererende Frankie and the Witch Fingers. Ondanks dat de indrukwekkende verschijning Nikki Pickle pas vanaf 2020 bij de band actief is, trekt de bassiste met haar opvallende make-up en meerkleurig geverfde haar de aandacht naar zich toe. Niks mis mee, de rest van de band moet daardoor net wat harder werken.

Het stevige Empire van het vorig jaar verschenen Data Doom hakt er gelijk heerlijk in. Tussen het vingervlugge gitaar gefreak van Josh Menashe en Dylan Sizemore ontstaat er genoeg ruimte voor tribal ritmes die er een exotische Zuid-Amerikaanse twist aan geven. Er zit heel veel Santana in verweven, maar daar doe je Frankie and the Witch Fingers tekort mee. Het is slechts een fractie van de show die ze te horen brengen. Och, het is een mooi uitgangspunt waarmee ze in ieder geval direct de aandacht pakken. Frontman Dylan Sizemore is zeer op dreef, werkt zich springend in het zweet om vervolgens de meer psychedelische kant op te duiken.

Met een subtiel syntpop intro gaan vervolgens Futurephobic en ook T.V. Baby van start, om daarna al die wave verwijzingen weg te blazen. Het kan niet gek genoeg, als een bezetene trashen ze zich door T.V. Baby heen. Frankie and the Witch Fingers speelt zeker niet op de automatische piloot en geeft een indrukwekkende set weg. In Fuck Sake zit de nodige donkere postpunk verweven, verder heel veel stoner, smerige seventies riffs met hier en daar wat emocore uitbarstingen in de zang van Dylan Sizemore. Prachtig hoe De Effenaar er voor kiest om in beide zalen grote witte schermen te plaatsen om het hallucinerende effect te vergroten en desnoods het optreden daarop te projecteren. De tweede dag werkt het niet altijd naar behoren, maar Frankie and the Witch Fingers heeft er geen last van, bij de Amerikanen heeft het absoluut een meerwaarde.

Bij het IJslandse The Third Sound ligt de nadruk bijna volledig op de postpunk. Veel echogalmen en zwaar aangezette zangpartijen. Voor de band komt het Fuzz Club festival precies op het juiste moment. Most Perfect Solitude is amper een week geleden uitgebracht, dus een mooie gelegenheid om de nieuwe plaat te promoten. Fraaie melancholische indrukken die aan de door mij hoog gewaardeerde The Jesus and the Mary Chain Darklands periode memoreren. Na het positief energie vretende Frankie and the Witch Fingers is een dromerige rustonderbreking een cadeautje. Niet dat het saai wordt, integendeel, ik ben hoe dan ook een groot liefhebber van deze nachtelijke grafstemming sound.

Night Beats is ondergedompeld in een psychedelisch lichtgevend aura. Er zitten de nodige India sixties drugsdampen in, maar buiten die roes grijpen ze tevens naar de trippende begin jaren zeventig blues gekte terug. Begrijpelijk dat Dan Auerbach van The Black Keys ze als producer met doorbraakalbum Myth of a Man een flinke schop in de juiste richting geeft. Night Beats maakt er een groovend feestje van en je bent uitgenodigd om hier dansend bij aanwezig te zijn. Ondanks dat Night Beats alweer een tijdje het eenmansproject van Danny Lee Blackwell is, treedt hij live samen met bassist Kyrone Oak en drummer Chris Scott op. Een ouderwetse opstelling die vergelijkingen met supertrio’s als Cream en The Jimi Hendrix Experience oproept.

Het is vooral de coole uitstraling van Kyrone Oak die sterk opvalt, niet vreemd dat hij ook als model actief is. Als er een band het visualisatiescherm goed benut is het Night Beats wel. De Texaanse roots van Danny Lee Blackwell zijn overduidelijk zichtbaar, en de warme woestijnbeelden sluiten perfect bij het lome trippende gitaarspel van de frontman aan. Heerlijk spiritueel en absoluut een van de hoogtepunten van de eerste dag van het Fuzz Club festival. Door de strakke programmering is het helaas keuzes maken en wijk ik op tijd weer uit naar de kleine zaal om daar vooraan bij The Underground Youth te staan.

Het grimmige The Underground Youth is het kindje van het echtpaar Craig en Olya Dyer. Craig is dan wel de frontman van de band, met zijn donkere stem drukt hij zeker een stempel op het geluid. De aandacht gaat echter naar Olya uit. Staande achter het drumstel pakt de strenge van oorsprong Russische artiest de zaal in. Dat het niet altijd even serieus hoeft te zijn bewijst ze wel met het onderonsje met gitarist Leo K. en de gemeende glimlach naar het publiek. Het gezelschap maakt uitgebreid gebruik van zwartwit videobeelden waarbij helden als Miles Davis en Debbie Harry passeren. De postpunk grijsheid zakt soms een beetje in een shoegazer moeras weg, maar wordt nergens te mistig en duister. Ook nu op tijd de overstap naar de grote zaal, want bij Gilla Band wil ik absoluut vooraan staan en er niks van missen. Ik heb ze vorig jaar nog in Doornroosje gezien waar ze een indrukwekkende performance neerzetten.

Waar het precies aan ligt kan ik de vinger niet op leggen, maar de minachtende houding van zanger Dara Kiely die in Nijmegen met zijn rug naar het publiek opende, gaf daar een aangenaam broeierig effect. Nu komt die interactie niet helemaal tot stand. Het kan aan de belichting liggen, door de schaduwen presenteerde hij zich in Doornroosje als een kolossaal bijna monsterlijk figuur en ontstond er al snel een moshpit. Of het publiek terughoudender en zich veiliger opstelt, of dat die dreiging niet helemaal tot een kookpunt komt, ergens is het in Eindhoven niet af. Alan Duggan mishandelt zijn gitaar met de nodige effecten, rent als een hondsdolle maniak over het podium en tovert de meest demonische geluiden tevoorschijn. Misschien heeft Dara Kiely net zijn dag niet, mis ik ergens dat stukje magische chemie of komt de boodschap niet helemaal bij mij over. Een indrukwekkende set, maar het wow! gevoel ontbreekt, zou ik dan gewoon te verwend zijn?

Dat brengt Crows dus wel over. Ondanks dat ik met hun muziek bekend ben, verwacht ik niet zo’n geweldig overtuigend optreden. Zanger James Cox kan zich in alles met Charlie Steen van Shame meten. De interactie met het publiek, het gedoseerde opgefokte, maar wel dat gemeende contact. Niet vreemd dus dat Joe Talbot van Idles er vol lof over spreekt, en ze al in hun opstart op een platencontract trakteert. Toch hebben de studioplaten niet dezelfde intensiteit als de live optredens. Totaal aan mijn vizier ontglipt, en fijn dat ik zo alsnog met hen kennis kan maken. Als het ze lukt om op de volgende plaat die live sound nog meer te projecteren, dan mogen ze in de toekomst zeker de hand van de genoemde bands schudden. Voor mij een meer dan waardige afsluiter van een eerste avond Fuzz Club, ze hebben mij in ieder geval genoeg gesloopt, waarna ik tevreden en meer dan voldaan terug naar huis keer.